Ράγισαν και οι πέτρες στο τελευταίο αντίο για τον καλό μας φίλο και συνάδελφο Στέφανο Χατζηγιακουμή σήμερα στις 2 το μεσημέρι στον ΙΝ Αγ. Παύλου Κω.

Βαρύς ο πόνος και η οδύνη για το ξαφνικό φευγιό ενός πολύ ξεχωριστού και αγαπητού δικού μας ανθρώπου που όλη η Κως γνώριζε και αγαπούσε.

Στην εξόδιο ακολουθία ήταν οι Ιερείς π. Περικλής, π. Κωνσταντίνος Καματερός και π. Κωνσταντίνος Κεχριμπάρης.

Ο π. Κωνσταντίνος Καματερός μετέφερε τις ευχές του Σεβασμιωτάτου ο οποίος θα ήθελε να ήταν παρών αλλά έπρεπε να μεταβεί στη Νίσυρο για τη γιορτή της Παναγίας.

Ενώ, οι συνάδελφοί του από τον ΔΗΡΑΣ και τα ΜΜΕ της Κω σήκωσαν τη σορό για την τελευταία του κατοικία στο νέο κοιμητήριο Κω δίπλα στον αγαπημένο του πατέρα, Σωτήρη (μαζί του είχε το κασκόλ του Ολυμπιακού και το Φως των σπορ που ήταν επίσης μια από τις μεγάλες του αγάπες).

Τέλος, συγκινητικός και πολύ αληθινός, ο επικήδειος από τον αγαπητό εξάδελφο του Στέφανου, Δημοσιογράφο Νίκο Δημαρά:

Ο Επικήδειος για τον Στέφανο από τον Δημοσιογράφο Νίκο Δημαρά:

Αγαπημένε μας Στέφανε,

δεν έπρεπε να μας το κάνεις αυτό.

Δεν κάνουν έτσι τα φιλαράκια.

Να έρχομαι στην Κω για να σε χαιρετήσω, να σε βλέπω με μεγάλη χαρά προχτές και τώρα να είμαι εδώ συγκλονισμένος για να σε αποχαιρετήσω.

Εγώ ήρθα όπως είπαμε να μιλήσουμε για ωραία τραγούδια, μας ταιριάζουν τώρα τα… μοιρολόγια.

Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς.

Είναι πολύ άδικο Στέφανε.

Εσύ που μου έλεγες ότι θα κλείσεις πάλι συνεντεύξεις και συναντήσεις, δεν έπρεπε να φύγεις τόσο άδικα και γρήγορα.

Εγώ ήξερα πόσο αγαπούσες τα τραγούδια.

Ήξερα ότι είχες πολλές γνώσεις για το τραγούδι και τους Έλληνες καλλιτέχνες.

Ήξερα ότι υπό άλλες συνθήκες μπορεί να ήσουν ένας εξαιρετικός Μουσικός επιμελητής για το ραδιόφωνο.

Ήξερα για τις ευαισθησίες σου, ήξερα και για το χόμπι σου, να γράφεις μουσικά κομμάτια στον υπολογιστή. Ολόκληρα αρχεία.

Ήξερα και γιατί αγαπούσες τα τραγούδια.

Γιατί τα τραγούδια την αγαπή διαλαλούν και αγάπη φέρνουν.

Ήξερα ακόμη Στέφανε πόση αγάπη έτρεφες εσύ για τους άλλους, για όλους.

Για τη μαμά σου, τα αδέλφια, τα ανήψια, τα ξαδέλφια, θείες, θείους, φίλους… για όλους.

Μόνο τον εαυτό σου δεν αγαπούσες και δεν τον φρόντιζες όσο θα έπρεπε.

Ενώ ήξερες τις συνέπειες, δεν νοιαζόσουν.

Γιατί εσύ δεν ήσουν ο εαυτούλης σου.

Κι αυτό το έβλεπαν πολλοί γύρω σου, εδώ στην Κω.

Περπατούσαμε στους δρόμους και σε χαιρετούσαν όλοι.

Έπαιρνες αγάπη αλλά δεν σου έφτανε για να την αποδώσεις στον εαυτό σου.

Ακόμη και η δικαίωση ήρθε για την άδικη απώλεια της δουλειάς σου.

Χτες το βράδυ Στέφανε, λίγο μετά που έφυγες για το αιώνιο ταξίδι, πάνω από την Κω τα σύννεφα και το ολόγιωμο φεγγάρι έφτιαχναν ένα υπέροχο ουράνιο κέντημα.

Ένιωθα ότι ήσουν κάπου εκεί.

Ένα μικρό φως μέσα στην ομορφιά του απείρου.

Γιατί εμείς έτσι θέλουμε να σε βλέπουμε.

Να είσαι κάπου όμορφα.

Ίσως κοντά στον αγαπημένο σου πατέρα.

Κι αυτή είναι μια ελάχιστη παρηγοριά για μας.

Μπορεί -που ξέρεις- να έχεις και τη σκέπη της Παναγίας που γιορτάζει αύριο.

Καλό σου ταξίδι φιλαράκι και ξαδελφάκι.

Θα μας λείψεις πολύ.

Αιωνία σου η μνήμη».

ΔΗΡΑΣ : Αντίο…..Στέφανε μας!!