Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται, εδώ πέρα, η άλλη μισή στην Κω βρίσκεται! – Αλεξανδρινός Παπασπυρόπουλος

Από το 2009 αυτό το υπέροχο νησί, είναι το νησί μου! Η Κως είναι για μένα μια άλλη πατρίδα, ένα καταφύγιο ονείρων και καταστάσεων, μια αποθήκη απλόχερης και ειλικρινούς αγάπης! Εκεί πρωτογνώρισα εμένα, εκεί ξεκίνησα να είμαι ο εαυτός μου απόλυτα, εκεί πέρασα τις καλύτερες μου διακοπές, εκεί το συναίσθημα, με τη λογική και το πάθος, ο έρωτας αλλά και οι νεανικές ενοχές σφιχταγκαλιάστηκαν μέσα μου και με έδεσαν δυνατά με τους ανθρώπους, την ιστορία, τον πολιτισμό, τα κτίρια, τα στενά σοκάκια με τα καντούνια και τις όμορφες ακτές. Φιλόξενο νησί μου, με τα χαμογελαστά σου πρόσωπα, γνωστά αναμεταξύ τους ( και τόσο οικεία σε μένα πλέον), θέλω να σου εξομολογηθώ, σχεδόν πάντα όταν κλείνω τα μάτια μου, απλώνεσαι μπροστά μου πανέμορφο και γεμάτο γοητεία όπως εξακολουθείς να είσαι…

Βλέπω το κάστρο σου, την πολύηχη πλατεία σου, το ρομαντικό σου λιμάνι, τα άγρια κρίνα σου στις αμμουδιές, τις ολόλευκες εκκλησίες σου, την γαλάζια απεραντοσύνη της θαλάσσης σου, τα φιλόξενα σπίτια σου και τους πεντάμορφους κατοίκους σου που είναι πάντα έτοιμοι να σε φιλέψουν κάτι! Σε σκέφτομαι, από το Ψαλίδι, την Αντιμάχεια, το Τυγκάκι και την Κέφαλο ως τα Θερμά, τον Άγιο Φωκά, την Καρδάμαινα, το Πυλί, το Μαρμάρι και το Μαστιχάρι. Νησί μου, μη ξεχάσεις πως η καρδιά όλης της Ελλάδας χτυπάει σε σένα..

Είμαστε κοντά σου και θα είμαστε στη πρώτη γραμμή κάθε φορά που εσύ θα μας χρειαστείς…

Εύχομαι ολόψυχα να ξεπεράσεις την σημερινή σου δυσκολία, να ορθοποδήσεις το συντομότερο και να μη πάψεις ποτέ να μας ταξιδεύεις σε όμορφους μαγευτικούς προορισμούς ονείρων!

Νησί μου, πλησιάζουν οι μέρες που θα ανταμώσουμε και πάλι….

Φέτος μάλιστα, ανυπομονώ όσο ποτέ άλλοτε να φτάσει ο Αύγουστος και να έρθω σε σένα…

Η Σκέψη μου κοντά σας! Σας φιλώ γλυκά και σας αγκαλιάζω σφιχτά ετούτες τις δύσκολες στιγμές, όπως ακριβώς πράξατε και εσείς στις δικές μου δυσκολίες…

Ψυχραιμία και κουράγιο! Θα τα καταφέρετε! Τέλος, θα ήθελα δημόσια να ευχαριστήσω και να στείλω την ολόψυχη αγάπη μου σε όλους εκείνους που με ξεναγούν, με κουβαλούν και με αντέχουν όλα αυτά τα χρόνια, κυρίως στην Ηλιάνα, την Νεκταρία, τον Μιχάλη και τον Πέτρο.