«Δεν έχω οξυγόνο”
Στις 28 Φεβρουαρίου συμπληρώνονται δύο χρόνια από την τραγωδία των Τεμπών. Δύο χρόνια από εκείνη τη νύχτα που 57 άνθρωποι χάθηκαν άδικα, προδομένοι από ένα σύστημα που δεν τους προστάτευσε. Δύο χρόνια από τη στιγμή που ακούστηκαν τα τελευταία τους λόγια: “Δεν έχω οξυγόνο”.
Και όμως, δύο χρόνια μετά, το οξυγόνο λείπει ακόμα. Λείπει από μια κοινωνία που ξεχνά εύκολα, από μια χώρα που δεν μαθαίνει από τα λάθη της, από μια πολιτεία που αφήνει τις υποσχέσεις να γίνονται σκόνη. Λείπει από όσους ακόμα περιμένουν δικαιοσύνη, από τις οικογένειες που δεν βρήκαν απαντήσεις, από μια γενιά που βλέπει το μέλλον της να ασφυκτιά.
Δεν ήταν ατύχημα. Ήταν έγκλημα. Και όταν ένα έγκλημα μένει ατιμώρητο, η κοινωνία πεθαίνει λίγο-λίγο μαζί του.
Όμως, δεν μπορούμε να σωπάσουμε. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Η μνήμη δεν είναι μια ημερομηνία στο ημερολόγιο, δεν είναι μια τελετή ή μια αναφορά στις ειδήσεις. Η μνήμη είναι φλόγα. Και αυτή η φλόγα πρέπει να μείνει ζωντανή.
Γιατί η ζωή είναι αγώνας. Και ο αγώνας αυτός δεν κερδίζεται με σιωπή και παραίτηση, αλλά με πίστη και δράση. Πίστη πως τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Δράση για να μην υπάρξει ποτέ ξανά άλλη τέτοια νύχτα.
Μας πρόδωσαν; Ναι. Μας απογοήτευσαν; Ναι. Μας πολεμούν με τη λήθη; Πάντα. Αλλά αν τους αφήσουμε να μας κάνουν να ξεχάσουμε, αν επιτρέψουμε στη σιωπή να καλύψει την αλήθεια, τότε θα είμαστε κι εμείς μέρος του προβλήματος.
Ο κόσμος αλλάζει από εκείνους που τολμούν. Από εκείνους που θυμούνται. Από εκείνους που απαιτούν.
Γιατί όταν κάποιος δεν έχει οξυγόνο, δεν σωπαίνει. Φωνάζει.
Δεν ξεχνάμε. Δεν συγχωρούμε. Δικαιοσύνη τώρα.
Απόστολος Παπανικολάου
