ΟΠΛΙΤΗΣ ΣΚΑΠΑΝΕΑΣ, ΤΟΥ ΧΟΥΝΤΙΚΟΎ ΣΤΡΑΤΟΥ, 1967-1974, ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΒΛΑΧΙΔΗΣ, ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ, ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΤΑΠΟΥ, ΟΥΤΙΔΑΝΟΥ ΚΑΙ ΥΠΆΝΘΡΩΠΟΥ.
Tο λογοτεχνικό βιβλίο του Σταμάτη Αλαχιώτη ‘’ Διαφωνώ.‘’
Παρουσίαση του Νίκου Παπαχαρτοφύλη.
Συνοπτική ιστορική ματιά.
O συγγραφέας ξυπνάει μνήμες, χαίνουσες πληγές, εσαεί στα βάθη ψυχών, εκατ. Ελλήνων στρατιωτών, υπηρετούντων την μητέρα πατρίδα ενάντια στον από Βορρά ‘’εχθρό’’ στα πλαίσια του ψυχρού πολέμου, στη μετεμφυλιακή περίοδο 1950- 1974, μεταξύ των δύο τότε Χριστιανικών δυνάμεων Δύσης και Σοβιετικής Ένωσης, συμμάχων κατά της λαίλαπας του Χίτλερ.
Το 1952 η Ελλάδα εισέρχεται μαζί και η Τουρκία στην συμμαχία του ΝΑΤΟ και ο Ελληνικός, Βασιλικός, στρατός, νικητής, στον αχρείαστο αδελφοκτόνο πόλεμο, περιχαρής εφορμά στην διάπλαση, του πιο αξιόμαχου στρατιώτη…. και μελλοντικού ‘’ πολίτη’’!
Η μεθοδολογία γνωστή : α. η εθνική, ηθική διαπαιδαγώγηση (ΕΗΔ) με το κακοποιημένο τρίπτυχο πατρίς, θρησκεία, οικογένεια :
1.το ξεσπίτωμα εκατ. πατριωτών Ελλήνων για ‘’καλύτερες’’ πατρίδες, ερήμωση της υπαίθρου, ο υδροκεφαλισμός του Αθηναϊκού κράτους με την καταστροφική αντιπαροχή, αισθητικά, περιβαλλοντικά 2. η κατηχητική, ‘’παρηγορητική’’ διδασκαλία : ο πόνος, η οδύνη απ την αδικία , λεωφόρος της σωτηρίας για την μετά θάνατον ζωή, 3.η χριστιανική ελληνική οικογένεια με την αγάπη, την αλληλεγγύη μόνο εντός των εγωϊστικών τειχών της…θανατηφόρα αλλοτρίωση, ένας ακήρυκτος κοινωνικά εμφύλιος!
β.το ατομικό καψόνι, επιβολή τυφλής πειθαρχίας, αποδυνάμωση του φόβου, φούντωμα της επιθετικότητας, της τεστοστερόνης;; Οι πολεμιστές γδύνονται τον άνθρωπο και φορούν το κτήνος : η πιο βασανιστική, επίπονη σωματική δοκιμασία και εξευτελιστική γελοιοποίηση της προσωπικότητας των νέων, μελλοντικών υπηκόων της υποταγμένης κοινωνίας και το ομαδικό, Εθνικοσοσιαλιστικής, Ναζιστικής προέλευσης, ή αλλέως του Ιουδαϊκού προπατορικού αμαρτήματος: ένας παραβάτης, όλοι τιμωρούνται : συλλογική ευθύνη, η αιώνια καταδίκη ! Αντί του ‘’ το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ ελεύθερον το εύψυχον. ‘’ ‘’Ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι’’. Θουκυδίδη Ιστορία, Περικλής.
Για τον Αριστοτέλη η ‘’ανδρεία είναι η μεσότητα μεταξύ δύο άκρων, της υπερβολής και της έλλειψης.’’ Πολιτικά. Για το αξιόμαχο… των Ενόπλων δυνάμεων και το φρόνημα της στρατιωτικής Ηγεσίας!!( Ιούλιος- Αύγουστος 1974) : Το Ντοκυμαντέρ του Παπαχελά Αλ. ‘’ η σκοτεινή δεκαετία’’ 1964-1974. ΠΡΟΔΟΣΙΑ !
Όσο όμως υπάρχουν ‘’ ΕΧΘΡΟΙ,’’ των άλλων πατρίδων, η πατρίδα μας, χαλυβδώνει ψυχικά και νοητικά τον μελλοντικό πολεμιστή ώστε να είναι πιο επιδέξιος, ταχύτερος, πιο ψύχραιμος, πρώτος φονεύς, αστραπιαίας αποτρεπτικής δύναμης ίνα μή φονευθεί! Στα πλαίσια όμως της κούρσας εξοπλισμών και απίστευτου, πρωτοφανούς ανταγωνισμού για ανακάλυψη νέων έξυπνων οπλικών συστημάτων που ακυρώνουν τα προηγούμενα τέλεια…
γ. τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων : η διαίρεση των Ελλήνων σε Εθνικόφρονες και μιάσματα! Ο λαός ασθενής – αμαρτωλός γυψώνεται με τις ευλογίες, καλά λόγια των Πανεπιστημίων και της Εκκλησίας !! Με φωτεινές εξαιρέσεις…
Γενική αποτίμηση.
Το βιβλίο του Σταμάτη Αλαχιώτη , υψηλής αισθητικής πνοής και εμμονικής, ανατρεπτικής δράσης. Κραδαίνοντας ο Πρόδρομος, το Νιτσεϊκό σφυρί, κηρύσσει ένα σφοδρό πόλεμο, μέσα στο σχολείο του πολέμου, στα ίδια τα στρατόπεδα, δίνει πνευματικές μάχες ενάντια στην κατάπτωση των αξιών, στον μηδενισμό που μικραίνουν τον άνθρωπο. Χαλαστής και ταυτόγχρονα Οικοδόμος :’ πατήρ πάντων πόλεμος.’ Ηράκλειτος.
Με το ίδιο πάθος, πριν την Δικτατορία, φοιτητής, μπροστάρης στους αγώνες του Ανένδοτου, ως πολίτης, και καθηγητής στην Πάτρα σε ιδιωτικά σχολεία της χουντικής περιόδου, σφυροκοπά τις ασχήμιες του εκπαιδευτικού συστήματος και όλο το κιτσαριό των χαφιέδων και ασφαλιτών, αφυπνίζει τους μαθητές και μαθήτριες του, πέρα απ την διδακτέα ύλη της κυρίαρχης Εθνοκάπηλης ιδεολογίας, καλλιεργώντας την κρίση τους:’’ ο ήλιος δεν δύει στη Δύση…’’ ‘’ η ζωή δεν θέλει μούτρωμα, μίλημα θέλει να σου χαμογελάσει! Θηλυκιά είναι, θέλει και καλόπιασμα, όχι εγωϊσμούς’’ !’ ‘’ η ζωή εντυπωσιάζει καμιά φορά και με τη φόδρα της, όχι μόνο με το κουστούμι της, απ ό,τι δεν δεν φαίνεται δηλαδή, απ αυτό που κρύβεται…’’
Δεν ορρωδεί προ ουδενός, με τίμημα, την απόλυση του, με το μέτωπο ψηλά! Την ίδια γενναιότητα δείχνει και στο χωριό του νησιού του, όταν αποφασίζει για ένα νέο ξεκίνημα.Η ψυχολόγα, θυμόσοφη ,αγράμματη μάνα, αγρότισσα με τα απανωτά ρωτήματα, τον στριμώχνουν ενθαρρύνοντας τον, αυτός χαμένος στην εσωστρέφεια του και ο πατέρας απόμακρος, αντίθετος στις σπουδές του, τον ήθελε στα ξένα για προκοπή! Και εδώ στο χωριό, η παρακολούθηση των μυστικών της χωροφυλακής, αβάστακτη. Τον αποκλείουν από κάθε οικονομική δραστηριότητα, αποσυνάγωγος, άχθος αρούρης, βάρος της γής! Oμηρος.
Σε λίγο καταρρέουν οι αμβλύνοες, αυτοκαταστροφικοί σαδιστές , δήμιοι, με απώλεια της Βόρειας Κύπρου, η δεύτερη ταπεινωτική ήττα μετά την Μικρασιατική καταστροφή! Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών.
Αισθητικό αποτέλεσμα.
Το έργο αυτό ξεχωριστό και μοναδικό της σύγχρονης Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, αριστούργημα, ψυχολογική ανατομία των εξ ών συνετέθη δραματικών γεγονότων, των πέτρινων χρόνων, μέσα και έξω απ τα στρατόπεδα. Το έργο αυτοβιογραφικό, ο αφηγητής και πρωταγωνιστής Πρόδρομος, είναι το ίδιο πρόσωπο με διάσπαρτα μυθοπλαστικά στοιχεία και αυτοδηκτικές, εμπαικτικές πινελιές ανάλαφρες αλλά και κυριολεκτικά σαρκαστικές = σχίζουν τις σάρκες, ισοπεδωτικά περιφρονητικές!
Η εποπτεία, η άμεση θέαση, μακροσκοπική, μιας γενικής εικόνας, του συγγραφέα από ψηλό παρατηρητήριο πάνω στην όλη δημιουργία του, έρχεται εντυπωσιακά να δέσει με την διαγνωστική μικροσκοπική ανάλυση του παιδιού του… του Πρωταγωνιστή, τον παρακολουθεί με λοξές, κρυφές , ίσιες ματιές στις εξονυχιστικές λεπτομέρειες των ολοζώντανων λεκτικών, οπτικών εικόνων μέσα απ τις τέσσερις αλλαξιές- μεταμορφώσεις της ΦΥΣΗΣ του χουντικού αέρα… Τον κρίνει αυστηρά, τον κατανοεί, τον ενθαρρύνει να πετάξει με τα δικά του φτερά, τον εμπιστεύεται να πάει ψηλά, αυτοδύναμος, αυτόνομος πιά αλλά και με σύνεση, αν θα τα καταφέρει με τους άλλους χαρακτήρες –συναθρώπους. Ο Αλαχιώτης ο δημιουργός του έργου, σκηνοθέτης, ηθοποιός, θεατής, αναγνώστης, κριτικός, παθιασμένος, αυτοαναλυόμενος , σχεδόν έφηβος, τέσσερα πέντε χρόνια απέχει …απ τα 18, μορφωμένο επαρχιωτόπουλο ! Πολλαπλοί εαυτοί σε μια ενότητα! Δεν του ξεφεύγει τίποτα…
Τα βιώματα του πατριώτη σκαπανέα μάς φέρνουν την αισθητική ομορφιά, με τον εκτυφλωτικό προβολέα της Αλήθειας: απ την απλή αλήθεια των πραγμάτων και επιφάνεια των αισθήσεων, στην ενδοσκόπηση των συναισθημάτων με το άγρυπνο μάτι του επιστημονικού ορθού λόγου, του ιδιοφυούς, αγωνιζόμενου για την αποκάλυψη των κρυμμένων σχέσεων των πραγμάτων σύμφωνα με την αρχή της επαληθευσιμότητας…! Η ορμητικότητα της σκέψης και της έκφρασης φέρνει την ορμητικότητα της πράξης. Τα ευφυή σχήματα λόγου, οι μεταφορές και οι παρομοιώσεις, ένας χείμαρρος ευγλωττίας, γεωμετρικής ακρίβειας, περιπαθής για αποδείξεις, έχει το χούϊ και του επιστήμονα. Η τέχνη και η επιστήμη έχουν ένα κοινό, τη γλώσσα, την ίδια πνευματική λειτουργία με διαφορετική κατεύθυνση. Ο επιστημονικός λόγος, ψυχρά τα εργαλεία του, της τέχνης, ξέσπασμα της Ρητορικής του συναισθήματος. Βελούδινο πάντρεμα νόησης και συναισθήματος, ο καρπός του έρωτα τους, λεπτότητα, οξύτητα, ευκινησία, έντονη συγκίνηση, παρακίνηση για πεισματώδη, αγωνιστική δράση για κατάκτηση της ελευθερίας : συλλογικής και προσωπικής!
Η τεχνική, η μορφή : πλούσια εκφραστικά, σχηματικά μέσα, ο επιβλητικός δυναμισμός της γλώσσας και το ρηξικέλευθο περιεχόμενο, συνθέτουν ένα αρμονικό, οργανικό σύνολο με πολυεπίπεδη αρχιτεκτονική που μετατρέπεται σε υψιπετή νοήματα, με σηκωμένη γροθιά, μέσα απ τον δια-αντίλογο, ένα ασίγαστο πεδίο ιδεολογικής και κοινωνικής πάλης. Διαχρονικά μηνύματα, Φάρος αφύπνισης μπροστά και στα σημερινά χουντικά απόνερα της παραπαίουσας αστικής μας Δημοκρατίας και σήψης ενός μέρους της ελληνοχριστιανικής κοινωνίας! Αραγε, αρχή ή τέλος της περιβόητης ιστορικής έννοιας, μεταπολίτευση;;
Το έργο ως ένα εργαστήριο επεξεργασίας της τεχνικής – μαεστρίας στον χειρισμό γλώσσας και ταυτόγχρονα της γλώσσας ως υλικό μέσο παραγωγής των λέξεων. Οι ρηματικές σχέσεις, οι πράξεις δηλ. το θεμέλιο της γλώσσας, τα πρόσωπα, υποκείμενα ως ουσιαστικά και επιθετικοί προσδιορισμοί, οι ποιότητες – ιδιότητες τους, η κατά παράταξη και καθ υπόταξη σύνταξη του : πλούσιο υλικό έρευνας για φοιτητές του Αλαχιώτη στο τμήμα Βιολογίας της Φωνητικής του γλωσσικού οργάνου και στο τμήμα της Φιλολογίας, της θεωρίας Αισθητικής και Λογοτεχνίας και πρόσληψης – επίδρασης της βίωσης του λογοτεχνικού κειμένου!! Αποδέκτες και οι φοιτητές των στρατιωτικών Σχολών. Οι νυν Αξιωματικοί και τα στελέχη είναι υψηλής μόρφωσης και υγιούς πατριωτικού φρονήματος, μισός αιώνας παρήλθε από το Εθνικό τραύμα! Επίσης αποδέκτες όλοι οι δημοκράτες πατριώτες λάτρεις της ελευθερίας με πρόσημο της ΙΣΗΣ ελευθερίας κατά το δυνατόν!!!
Ο δημιουργός του έργου, Βιολόγος και Γενετιστής, ο Πανεπιστημιακός, βαθύς γνώστης των νόμων εξέλιξης της Φύσης, με Προμηθεϊκή γνώση και ορμητικότητα ανατέμνει παραλλήλως τους νόμους εξέλιξης της κοινωνίας με όρους ψυχοβιοκοινωνιολογικούς, με χειμαρρώδη συναισθηματική οξυδέρκεια αρπάζει τις λέξεις, την αποθήκη των σκέψεων , των αισθημάτων, των αντίθετων απόψεων : την χοάνη των Πολιτισμών και με το κόσκινο της κριτικής αποκαλύπτει μορφές βίας και δεσποτισμού. Ο επιφανής αμερικανός ανθρωπολόγος Clifford Geertz στο έργο του ‘’ Interpretation of Cultures’’ καταλήγει’’ ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος απ τα ίδια υλικά με τη φύση, υπάρχει ανθρώπινη φύση τόσο αμετάβλητη…όσο το σύμπαν του Newton.’’ Το επιβεβαιώνει και ο ίδιος ο Αλαχιώτης’’σαν να είχε πάρει σεροτονίνη, ένιωθε αδιάφορος’’ ‘’ μού φτιάξανε τη διάθεση οι συναισθηματικές ορμόνες, βαζοπρεσίνη και οξυτοκίνη, της αγάπης και ευχαρίστησης.’’ Οι αρετές και οι διαστροφές είναι παντού οι ίδιες, σύμφωνα με τις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες!
Η στέρεα αυτοπεποίθηση της αμετροέπειας του Πρόδρομου προς τους ένστολους μικρόνοες καταπιεστές , τούς προκαλεί αμήχανο εκνευρισμό αλλά και ανομολόγητο θαυμασμό για τον ανυπότακτο, δημοκράτη οπλίτη. Μια μεγάθυμη προσωπικότητα, τούς συγχωρεί σύμφωνα με το σωκρατικό: ουδείς εκών κακός!
Πρόδρομος: ‘’ δύο μέρες στο στρατόπεδο της αρβυλαρίας, είχα πειστεί πως η βλακεία δεν δείχνει ενδιαφέρον για την αλήθεια’’ ‘’πώς ν άντεχα τη διδαχή του παράλογου; ‘’ μην έπρεπε να συμβιβαζόμουνα απ την αρχή ; ’’ ‘’ δεν θάταν ευθεία προσβολή της αρχής μου να διαφωνώ με καθετί το υποτακτικό; ‘’
Αφηγητής : ΄΄η σκέψη του δεν δροσέρευε, και δώστου το έτσι και το αλλιώς του, τη μια να το καταλήγει πως, αν συνέχιζε, τότε με τέτοιες κουτουράδες θα αυτοκαταστρεφόταν και την άλλη, ότι θα έπρεπε να είχε βρεί εξαρχής μια , κάποια λύση, μυαλωμένος άνθρωπος, ποιά λύση όμως; ’’
Αφηγητής : ‘’ ο Μοσχής (συστρατιώτης του Πρόδρομου) δεν είχε και μεγάλες προσδοκίες, το ψωμί να έβγαινε.Ανδρώθηκε δίχως σκοτούρες αλλά και χωρίς ιδανικά που ταλανίζουν τούς πολλά σκεπτόμενους …δεν τον ένοιαζε τι ήταν ο στρατιωτικός νόμος δεν χαμπάριαζε από Χούντες ’’…!
Πρόδρομος: ‘’ όσοι με παίδεψαν, είχαν κανονική λογική με πειραγμένα συναισθήματα, ανύπαρκτα ίσως! Αυτοί τι αξίες ανάθρεφαν;’’ ‘’ ξέρεις, όμως τι παθαίνει συχνά ο λογικός; Παινεί τη λογική του, αλάθητη πάντα, αγνοώντας τη συχνή επιρρέπεια της να κάνει λάθη…όμως η λογική έχει κάνει το ζο, άνθρωπο. Πιάσε τους τρείς ατσούμπαλους (ασφαλίτες) που αποπατούσαν χρόνια πάνω στη δική μας λογική…!’’
Το όλον οικοδόμημα συντίθεται από σαράντα αφηγηματικά, αυτόνομα κείμενα, με εσωτερική νοηματική αλληλουχία της εξιστόρησης των δρωμένων αλλά με παραβίαση της χρονικής άλληλουχίας.O κεντρικός πυρήνας της ζωής του, τα στρατόπεδα, διαπερνά το ΟΛΟΝ δημιούργημα. Πέρα απ την τεχνική σκοπιμότητα να κορυφώνεται το ενδιαφέρον και η ένταση της περιέργειας του αναγνώστη- συμμέτοχου με εν συναίσθηση στο έργο για τη συνέχεια, έρχεται και η Ψυχολογία να διαγνώσει την έντονη αυτή διαταραχή με τη συνεχή επαναφορά των τραυμάτων, συνδεδεμένων μ αυτά της επαγγελματικής του ζωής. Πρώτος διδάξας ο Ομηρος, αιφνίδια διακοπή της κανονικής ροής της αφήγησης. Η τεχνική αυτή, αναδρομή στο παρελθόν λέγεται ανάληψη και η αναδρομή στο μέλλον πρόληψη, με ενδιάμεσο κάθε φορά το χρονικό σημείο, την παροντική στιγμή της καινούριας σκέψης. Η ταχύτατη αυτή περιοδικότητα του εκκρεμούς έχει το σημείο ανάπαυλας- ισορροπίας, μια ανάσα και ξανά πάλι η εκκίνηση. Αφηγητής: ’’φρικιαστικές νουτικές ταλαντώσεις κτυπούσαν εναλλάξ το καύκαλο του΄΄ να πηδά η σκέψη του από κλαδί σε κλαδί.. οι σκέψεις τον είχαν πιάσει απ το λαιμό…’’
Ο Πρόδρομος Βλαχίδης βίωσε μια εντονότατη ψυχολογική ισοπέδωση κατά την στρατιωτική θητεία που δεν ήταν σε θέση να υπερβεί. Σαν μανία καταδίωξης τον ακολουθεί παντού: μέσα στην τάξη, με το ευχάριστο κλίμα ανάμεσα σε κορίτσια και αγόρια, στο χωριό και τα αγαπημένα πρόσωπα, στον καφενέ, στην ανολοκλήρωτη ερωτική σχέση.
Τα εσωτερικά τραύματα, ανεπούλωτα , τα σέρνει εσαεί! Και στο ξεκίνημα της πολιτικής ζωής του, στιγματισμένος απ το ανείπωτο παραλογισμό του ανορθολογικού = φασισμού : το απλούστατο να θέλει να είναι ελεύθερος, έστω και με περιορισμούς , ικανός να επιλέγει, να δημιουργεί, να ανατρέπει υπεύθυνα. Δεν ικανοποιείται μόνο με τις αυτονόητες ελευθερίες των φυσικών αναγκών. Αντιστέκεται και φωνάζει : ποιός θα με λευτερώσει; πώς θα συνενωθούν οι αντίθετες αξίες, η ατομική ελευθερία και η κοινωνική ισότητα; Ο Ρουσώ αποφαίνεται: ο ‘’ άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος αλλά παντού είναι αλυσοδεμένος! ’’ Αυτό θέλει, να σπάσει περισσότερες αλυσίδες με τα ‘’αντί ‘’ του, όμως με σκεπτικισμό- σχετικισμό : ‘’ δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια για ελευθερίες και αξίες… ‘’ ‘’η πίστη, τυφλή , ενώ η αμφιβολία ανοικτομάτα…’’
Εχει την αποκοτιά να ανεβάσει στο μαγειρείο …ένα σκετσάκι με αντιπολεμικές ατάκες αλλά μόνο σαν σκέψη… Είχε προηγηθεί χαλαρή ανταλλαγή απόψεων στο κουρείο περί του πολέμου σαν να ήταν ομοιόβαθμοι… ‘’τι θεός είναι αυτός που του αρέσουν οι σκοτωμοί αντί τα φιλιώματα …’’ Λοχαγός : ‘’Βλακόμουτρον… ο θεός παίρνει το μέρος όσων σκοτώνουν αποτελεσματικότερα…’’ Πρόδρομος : ‘’ ο Αϊζενχάουερ, ο στρατηλάτης του Β΄ Πολέμου, ξέρεις ότι είπε πως δεν υπάρχει δόξα στον πόλεμο που ν αξίζει το αίμα που κοστίζει;’’
Στον κωμικοτραγικό διάλογο ανάμεσα στον Πρόδρομο κα το Λοχαγό.Του αναθέτει την προπαγάνδα, να εκφωνεί λογύδρια στα χωριά υπέρ της Χούντας και να περνά καλύτερα, τόσο απλά…Το πιο εξοντωτικό, ψυχολογικά, καψόνι! Λοχαγός : ‘’ στείλε το κωλοπαίδιον εις τα σύνορα διά διακοπάς, τον μαλ…α!’’ Πρόδρομος : ‘’ αυτό που μπορώ να προσφέρω στην πατρίδα, είναι η ομολογία μου πως σας λυπάμαι…’’
Και πάνω στο μεγαλείο της ανωτερότητας του οπλίτη σκαπανέα, φέρνω τις θύμησες, πληγές μου, εγώ ο Λοχίας, αρχηγός πληρώματος τεθωρακισμένων αρμάτων ( Ιούλης 1973- Δεκέβρης 1975).
Τα στρατόπεδα: Κόρινθος, Γουδί, Λιτόχωρο, Ορεστιάδα Σάκκος, χώρος διασποράς, 6 μήνες σε σκηνές, ελληνοτουρκικά σύνορα- Εβρος(καλοκαίρι 1974,επιστράτευση) και η Κώς, η απολυτήρια έξοδος…. Κάτω απ τον ΟΛΥΜΠΟ στο Λιτόχωρο, με την θυμηδία του πολεμοχαρή ΑΡΗ, ο υποψήφιος, του ελόγου μου, Λοχίας, εξαιτίας νωχελικού βηματισμού μου σε άσκηση παρέλασης, ο Ανθυπίλαρχος βιαίως με αποβάλλει απ τη γραμμή και ξεριζώνει τα κουμπιά, με τη διαταγή, να επιστρέψω σε πέντε λεπτά… και η αποκοτιά μου χωρίς τις τυπικότητες εισέρχομαι ταχέως στο γραφείο του κ. Διοικητή, υπέρμαχου της αντιστασιακής μου λογικής! Ένα λιθαράκι απ τα πολλά μου ΄΄αντι’’ στο στρατό. Παρόλα αυτά, περήφανος που υπηρέτησα Θερμοπύλες σ αυτό το μυστηριώδες σχολειό….
Κλείνοντας τη δοκιμή μου αυτή, μια εισαγωγή, με ποιο τρόπο προσέλαβα την αλήθεια ως ΟΜΟΡΦΙΑ!
Το έργο απ τη στιγμή που παραδίδεται στον συμμέτοχο αναγνώστη, γίνεται συν δημιουργός προεκτείνοντας το… σαν ένα δεύτερο και μάλιστα αυτοβιογραφικό και αυτό !
Σε στάση ΠΡΟΣΟΧΗΣ εγώ ο Λοχίας, παρακάμπτοντας το πρωτόκολλο, σε παρασημοφορώ και σε επιβραβεύω με το ανώτατο μετάλλιο του στρατηγού της ψυχικής γενναιότητας, του πνευματικού θάρρους, του ακονισμένου στην ακόνη τού θυμού, εφαλτήρα στα μεγάλα ύψη της τέχνης σου, Σταμάτη Αλαχιώτη!
