Έφυγε από τη ζωή σήμερα το πρωί στο νοσοκομείο της Ρόδου, σε ηλικία 92 ετών, ο γνωστός συνταξιούχος εκπαιδευτικός Εμμανουήλ Νιοτής, που υπηρέτησε για πολλές δεκαετίες στο νησί μας ως μαθηματικός και ως λυκειάρχης.
Ο Εμμανουήλ Νιοτής γεννήθηκε, στ’ Απέρι Καρπάθου, στις 30 Ιουλίου του 1932. Βαφτίστηκε με το όνομα του αδικοχαμένου θείου του, Μανώλη, αδερφού του πατέρα του, που σκοτώθηκε, σε ηλικία μόλις 17 χρονών, στο μέτωπο της Γαλλίας, πολεμώντας ηρωικά, κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τους Γερμανούς. Πατέρας του ήταν ο Μιχάλης Νιοτής, αγρότης, κουρέας, αλλά και φημισμένος λυράρης, που φρόντισε να μεταλαμπαδεύσει την αγάπη του για τη λύρα και στο γιό του και μητέρα του η Βαγγέλα το γένος Λογοθέτη.
Σε πολύ μικρή ηλικία έχασε τη μητέρα του και μεγάλωσε μες την ορφάνια μαζί με τα αδέρφια του, την Αγγελική, που σαν μεγαλύτερη ανέλαβε την ευθύνη για τη φροντίδα της οικογένειας, την Πόπη, το Γιώργο και τη Ρηνούλα. Μεγάλωσε με πολλές στερήσεις και κακουχίες βοηθώντας τον πατέρα του στις γεωργικές ασχολίες του και βίωσε, στη τρυφερή παιδική ηλικία του, τη σκληρή Ιταλική και Γερμανική Κατοχή. Στο σχολείο δεν ήταν καλός και επιμελής μαθητής. Ο παππούς του, ο Νικολής, που δολοφονήθηκε το 1922 από τους Ιταλούς κατακτητές, ήταν από τους πρώτους Καρπάθιους μετανάστες στην Αμερική και έτσι τα σχέδια του πατέρα του για εκείνον ήταν να μεταναστεύσει στις Η.Π.Α. για ένα καλύτερο μέλλον. Όταν έμεινε όμως μετεξεταστέος στο Γυμνάσιο στο μάθημα των μαθηματικών κάτι τον συντάραξε μέσα του. Πείσμωσε και βάλθηκε να αποδείξει στους δασκάλους και στους συμμαθητές του ότι ήταν πολύ καλύτερος απ’ όσο νόμιζαν. Μεταμορφώθηκε σε καλό και επιμελή μαθητή και το αγαπημένο του μάθημα ήταν πλέον τα μαθηματικά, στο οποίο αρίστευε. Κάπως έτσι ανατράπηκαν όλα τα σχέδια που είχε, για να φύγει σαν μετανάστης στην Αμερική και κατάφερε να εισαχθεί στη Μαθηματική Σχολή του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου των Αθηνών. Ούτε τότε, όμως, είχε την ευκαιρία να ζήσει την ανέμελη ζωή του φοιτητή, που ζούσαν άλλοι.
Ζούσε φιλοξενούμενος σε σπίτια συγγενών και προσπαθούσε με τα λίγα χρήματα που του έστελναν, να σπουδάσει. Και τα κατάφερε. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του με βαθμό “ΛΙΑΝ ΚΑΛΩΣ” εκείνα τα χρόνια που η σχολή του θεωρούνταν από τις δυσκολότερες στην Ελλάδα και αμέσως μετά τη θητεία του στο Στρατό, πρωτοδιορίστηκε καθηγητής μαθηματικών μέσης εκπαίδευσης στην Κάσο. Επόμενος σταθμός ήταν η Ρόδος, όπου δίδαξε όλα τα υπόλοιπα χρόνια μέχρι τη συνταξιοδότηση του.
Μια μακρά εκπαιδευτική πορεία που είχε σταθμούς στο Καζούλειο Εξατάξιο Γυμνάσιο (Θηλέων), στο Βενετόκλειο Εξατάξιο Γυμνάσιο και στο 2ο Λύκειο Ρόδου (Καζούλειο). Παράλληλα με τα εκπαιδευτικά καθήκοντα του, σαν καθηγητής μαθηματικών, ανέλαβε αργότερα την υποδιεύθυνση και εν συνεχεία τη διεύθυνση του 2ου Λυκείου Ρόδου, ως Λυκειάρχης.
Τα επόμενα χρόνια μετατέθηκε ως διευθυντής στο Γυμνάσιο Ελεούσας και στη συνέχεια ανέλαβε καθήκοντα Λυκειάρχη στο Λύκειο Κρεμαστής, όπου και παρέμεινε λίγα χρόνια, μέχρι ότου επιστρέψει σαν Λυκειάρχης στο 2ο Λύκειο Ρόδου, από όπου και συνταξιοδοτήθηκε.
Χιλιάδες μαθήτριες και μαθητές της Ρόδου τον είχαν καθηγητή ή Λυκειάρχη κατά τη μακρόχρονη θητεία του στη μέση εκπαίδευση του νησιού μας. Πάρα πολλούς μάλιστα από τους μαθητές του, τους θυμόταν με τα ονόματα τους πολλές δεκαετίες μετά από τη συνταξιοδότηση του. Φημιζόταν για την αυστηρότητα, την ακεραιότητα, την επιμέλεια, την εργατικότητα του, το δεικτικό χιούμορ του αλλά και για το αίσθημα δικαιοσύνης του. Ενδιαφερόταν πραγματικά για την πρόοδο και την εξέλιξη των μαθητών του και καμάρωνε, σαν να ήταν παιδιά του, όταν μάθαινε ότι διακρίνονταν.
Η Ρόδος ήταν η δεύτερη πατρίδα του μετά την Κάρπαθο, όπου αποσύρθηκε μαζί με την αγαπημένη σύζυγο του, Άννα Νιοτή, το γένος Σταματιάδη, μετά τη συνταξιοδότηση του. Μαζί απέκτησαν τρία παιδιά, το Μιχάλη, που είναι δικηγόρος και για πολλά χρόνια ήταν δημοσιογράφος στη Ρόδο, τη Φράνσις που εργάζεται σαν διευθύντρια σε κεντρικό εμπορικό κέντρο στην πόλη μας, και τον Αλέκο, που εργάζεται σαν υπεύθυνος μηχανοργάνωσης σε μία μεγάλη πολυεθνική εταιρεία στην Αθήνα.
Η κηδεία του θα γίνει κατόπιν επιθυμίας του στη γενέτειρα του, την Κάρπαθο και συγκεκριμένα, στον Ιερό Ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου, στο Απέρι Καρπάθου, την Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2014 και ώρα 5 το απόγευμα και η ταφή του αμέσως μετά στο δημοτικό νεκροταφείο Απερίου Καρπάθου.
Συλλυπητήριο μήνυμα του βουλευτή Γιάννη Παππά
«Στα νησιά των βράχων, γεννώνται άνθρωποι, που κάνουν υπερήφανη της Ελλάδα. Άνθρωποι, που στη ζωή τους προσέφεραν γνώση και ηθική. Αδιαπραγμάτευτη προσωπικότητα με τα συγκεκριμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά, ο Καθηγητής Μαθηματικών και Λυκειάρχης, Μανώλης Νιοτής, από το Απέρι της Καρπάθου.
Από οικογένεια που μάτωσε για την ελευθερία της πατρίδας μας και αγάπησε τη λύρα και την παράδοση της Καρπάθου. Αρνούμενος να μεταναστεύσει, παρέμεινε στην Ελλάδα, όπου σπούδασε σε εποχές φτώχιας γύρω του.
Με πρώτο σταθμό της Κάσο και δεύτερο τη Ρόδο, έγραψε μια λαμπρή διδακτική ιστορία και καταξιώθηκε ως ο αυστηρός καθηγητής, με συγκινητική όμως αγάπη για τους μαθητές του.
Πώς να αποχαιρετήσει κανείς, έναν άνθρωπο, που ζει στη θύμηση χιλιάδων παιδιών που δίδαξε και αγάπησε σαν δικά του;
Υπερήφανη η Καρπάθικη γη που επέλεξε να αναπαυθεί για πάντα. Λυπημένη, όλη η μαθητική κοινότητα που απορρόφησε αρχές και μάθηση από τη διδασκαλία του.
Θερμά συλλυπητήρια στην σύζυγο του Άννα και την οικογένεια του.
Μιχάλη, Φράνσις, Αλέξανδρε, ο πατέρας σας, θα συνεχίσει να σας διδάσκει. Ας είναι η θύμησή του, πηγή υπερηφάνειας για εσάς.
Αιωνία του η Μνήμη…
Με εκτίμηση,
Ιωάννης Κ. Παππάς
Τ. Υφυπουργός Ναυτιλίας
& Νησιωτικής Πολιτικής
Βουλευτής Δωδ/σου Ν.Δ.»
Δήλωση Μάνου Κόνσολα για την απώλεια του Εμμανουήλ Νιοτή:
«Ο Μανώλης Νιοτής, ήταν Άνθρωπος με αστείρευτη δύναμη.
Ήταν ένας εξαίρετος οικογενειάρχης, ένας σοβαρός και ενεργός πολίτης με αγάπη για τον τόπο του, για την ιδιαίτερη πατρίδα του την Κάρπαθο και το χωριό του, το Απέρι.
Από πολύ μικρός ανέλαβε τον δύσκολο ρόλο της φροντίδας της οικογένειας και με σκληρή δουλειά έζησε τα παιδικά του χρόνια στα δύσκολα χρόνια της κατοχής και της ανέχειας.
Άντεξε, όμως, και με πείσμα και θέληση κατάφερε να εισαχθεί στη Μαθηματική Σχολή του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και να ασκήσει το επάγγελμά του όλα τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του και ως Καθηγητής, αλλά και ως Διευθυντής σε Γυμνάσια και Λύκεια της Ρόδου.
Όλοι αναγνωρίζουμε το ήθος του, την εργατικότητά του, την ακεραιότητα και την αυστηρότητα του χαρακτήρα του, την επιτυχημένη του πορεία στο λειτούργημα που επιτελούσε, στο επάγγελμα που τόσο αγαπούσε.
Το πιο μεγάλο δώρο για εκείνον, ήταν οι επιτυχίες και η πρόοδος των μαθητών του.
Ο Μανώλης, έφυγε πλήρης ημερών, αφήνοντας το δικό του ισχυρό αποτύπωμα, έχοντας δημιουργήσει μια αξιόλογη οικογένεια και με αναγνώριση από όλους τους μαθητές και τις μαθήτριες του, τους γονείς και τους συναδέλφους του.
Η υστεροφημία του, συνοδεύεται με τις αξίες που καλλιέργησε στην πορεία της ζωής του, οι οποίες αποτελούν παρακαταθήκη για την οικογένειά του.
Στην οικογένειά του, στη σύζυγό του, Άννα, στα παιδιά του, Μιχάλη, Φράνσις Αλέξανδρο, εκφράζω τα πλέον ειλικρινή μου συλλυπητήρια».
