Κυριακή 11 Αυγούστου 2024, Ζ’ Κυριακή Ματθαίου, εορτή Αγίου Εύπλου Διακόνου, Νήφωνος Πατριάρχου Κων/πόλεως, Ανάμνηση κατά Αγαρηνών Θαύματος του Αγίου Σπυρίδωνος διάσωσης της Κέρκυρας, και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ χοροστάτησε στον Όρθρο και προεξήρχε της Θείας λειτουργίας στον ΙΝ Αγίου Γεωργίου Νέας Αλικαρνασσού Κω, με συλλειτουργό τον ιερατικό προϊστάμενο του ιερού ναού π. Αναστάσιο Τσουκνιά.
Έψαλλαν ο Πρωτοψάλτης του Ιερού Ναού Νικόλαος Ματσούκας, ο Δημήτρης Τανάγρας κ.α.
Παρόντες ήταν μεταξύ άλλων: ο Πρόεδρος των Αποδήμων Κώων Νίκος Ιτσινές, ο Πρόεδρος του Συνδέσμου απογόνων παλαιών πολεμιστών Ματθαίος Καζαμίας, αρκετά μέλη του Συλλόγου Μικρασιατών Κω αλλά και απόδημοι Κώοι.
Ευαγγέλιο: Η θεραπεία των δύο τυφλών – Η θεραπεία του κωφάλαλου – Η ευσπλαχνία του Ιησού.
«Καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραὴλ»[1]
Στο σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Ζ΄ Κυριακής Ματθαίου, γίνεται λόγος για δύο θαύματα που επιτέλεσε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Το ένα είναι με την θεραπεία των δύο τυφλών και το άλλο με την απελευθέρωση ενός δαιμονισμένου κωφαλάλου εκ του δαιμονίου που τον ταλαιπωρούσε και του προκαλούσε αναπηρία.
Τα θαύματα τα έκανε ο Χριστός για να δείξει και να τονίσει στους ανθρώπους ότι Αυτός είναι ο Μεσσίας, ο Λυτρωτής του κόσμου, που περίμεναν να έρθει. Τα θαύματα αποτελούσαν στοιχείο της μεσσιανικής Του ιδιότητος. Και ο λόγος που τα έκανε είναι λόγω της άπειρης ευσπλαχνίας, συμπόνοιας του προς το τελειότερό του δημιούργημα, τον άνθρωπο. Προσπαθούσε πρώτα να θεραπεύσει την ψυχή του ασθενούς και μετά το σώμα.
Αναχωρώντας ο Κύριος από την οικία του άρχοντος Ιαείρου όπου εκεί θεράπευσε την κόρη του και κατευθυνόμενος προς άλλη οικία, τον πλησιάζουν δύο τυφλοί λέγοντάς Του να τους λυπηθεί και να τους θεραπεύσει. Οι δύο τυφλοί αφού έμαθαν για τις θαυματουργίες του Ιησού και αφού επίστευσαν ότι είναι ο προσδοκώμενος Χριστός τον πλησιάζουν και τον ακολουθούν κράζοντας να τους ελεήσει, μας λέει ο εκκλησιαστικός ερμηνευτής Ευθύμιος Ζιγαβηνός. Όμως, ο Κύριος, προτού δώσει κάποια απάντηση έθεσε ένα ερώτημα. Το ερώτημα ήταν εάν πίστευαν ότι μπορούσε να το πράξει αυτό. Άρα χρειαζόταν η πίστη.
Με μια πρώτη βλέψη των σημείων δίνεται η εντύπωση ότι η προτεραιότητα του Χριστού είναι η θεραπεία των σωματικών ασθενειών. Όμως, με περισσότερη μελέτη και προσοχή φαίνεται καθαρά ότι η προτεραιότητα του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού ήταν η θεραπεία των πνευματικών ασθενειών.
Η πίστη οδηγεί στο θαύμα και όχι το θαύμα στην πίστη. Το θαύμα είναι καρπός της πίστεως και συνέπεια της αγάπης του Θεού. Χωρίς την πίστη κανείς δεν μπορεί να έχει πρόσβαση στην αληθινή γνώση του Θεού[2]. Η πίστη κατά τον ιερό Χρυσόστομο αποτελεί το πνευματικό θεμέλιο, πάνω στο οποίο οικοδομείται όλη η ΑγιοΠνευματική ζωή των πιστών[3].
Ο Θεός δεν επεμβαίνει στη ζωή μας χωρίς τη θέληση μας. Ο λόγος είναι γιατί σέβεται την ελευθερία του καθενός και δεν επιθυμεί να παραβιάζει το αυτεξούσιο.
Το θαύμα απαιτεί την πίστη του ανθρώπου, όταν ο άνθρωπος έχει καλή προαίρεση και η πονηρία δεν έχει διαβρώσει την ψυχή του. Η πίστη που απαιτείται για την αποδοχή του λόγου του Κυρίου, απαιτείται και η ίδια πίστη για την όραση του θαύματος. Επίσης, το θαύμα αποτελεί υπόθεση σωτηριολογική, η οποία αφορά τον Θεό που το επιτελεί και τον άνθρωπο που δέχεται την ευεργεσία αυτή, τον δέκτη.
Έτσι, εφόσον οι τυφλοί πραγματικά πίστεψαν ότι μπορούσε ο Κύριος να τους θεραπεύσει, ούτω και εγένετο. Τους χάρισε το φως τους. Ο απλός λαός «εθαύμασε» μόλις αντίκρυσε το θαύμα αυτό γιατί ένιωσαν πραγματικά την παρουσία του Κυρίου. Δυστυχώς, όμως, δεν απουσιάζουν και οι άπιστοι, οι αρνητές, αυτοί που αμφισβητούν την θεότητα του Χριστού. Στην προκειμένη περίπτωση είναι οι Φαρισαίοι, οι οποίοι δεν αποδέχονταν την ενέργεια του Θεού στο πρόσωπο του Χριστού. Αντιδρώντας γεμάτη απιστία και άρνηση ερμήνευαν τα γεγονότα λανθασμένα λέγοντας ότι «εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια»[4].
Ο Θεός δεν επιτελεί το θαύμα για να διαφημίσει την θεότητά Του, δεν έχει ανάγκη της διαφημίσεως. Αντιθέτως, παράκληση και επιθυμία του είναι να μην διαφημίζεται το θαύμα «οράτε μηδείς γινωσκέτω»[5], επειδή υπάρχει το ενδεχόμενο να βλαστήσει στην καρδιά του ανθρώπου που αποδέχεται το θαύμα τάσεις υπερηφανείας, εγωϊσμού, ότι δηλαδή υπερέχει των άλλων ανθρώπων.
Οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στην δύναμη του Θεού, οι άθεοι, όσα θαύματα και να τελεσθούν μπροστά τους θα τα αμφισβητήσουν και δεν πρόκειται να τα πιστέψουν, όπως τους Φαρισαίους της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής.
Μετά το θαύμα των δύο τυφλών, άλλο ένα θαύμα ακολουθεί. Η θεραπεία του κωφού δαιμονιζομένου ανθρώπου «αυτών δε εξερχομένων ιδού προσήνεγκαν αυτώ άνθρωπον κωφόν δαιμονιζόμενον· και εκβληθέντος του δαιμονίου ελάλησεν ο κωφός»[6]. Συχνό φαινόμενο η θεραπεία δαιμονισμένων στις περικοπές του Ευαγγελίου, όπως η θεραπεία του δαιμονιζομένου των Γαδαρηνών[7], η θεραπεία των δαιμονιζομένων των Γεργεσηνών[8]. Ακόμη μια φορά επιβεβαιώνεται η μεσσιανικότητα του Ιησού μέσω του θαύματος, αφού στο πρόσωπό του εκπληρώνονται οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης.
Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι ο αναμενόμενος ανά τους αιώνες Μεσσίας και αυτό επιβεβαιώνεται μέσα από το δημόσιο του λόγο και τα πολλά θαύματα που επιτέλεσε. Είναι ο ιατρός, ο οποίος ήλθε για να βρεθεί κοντά στους ασθενείς και να τους θεραπεύσει. Τα περισσότερα από τα θαύματά Του είναι θεραπευτικά. Αυτό που απομένει από εμάς είναι να πιστέψουμε ολόψυχα στο πρόσωπό Του και την ελπίδα μας να την αναθέσουμε σε Αυτόν. Είναι ο αληθινός θεραπευτής του ανθρωπίνου γένους και η προοπτική της πνευματικής και αιώνιας θεραπείας.
