Τα παγκάκια του Κάστρου και τα κουάξ, κουάξ των βατράχων
Τελικά αυτά τα παγκάκια έχουν μέσα τους μια άλλη μαγεία. Είναι να μην καθίσεις εκεί την πρώτη φορά. Μόνος σου. Ή έστω με φίλους πολλών χρόνων. Δεν τα αποχωρίζεσαι! Τώρα εξηγείται γιατί σε αυτά έχουν καθίσει εκατοντάδες γεροντάκια μας τα δεκάδες χρόνια που πέρασαν και που σήμερα δεν υπάρχουν αλλά σίγουρα ζουν δίπλα μας λες και τα παγκάκια τους κρατούν μια γωνιά και δεν τους ξεχνάμε!
Κάθεσαι στο παγκάκι και βλέπεις τις νταλίκες να περνάνε! Και το άτιμο κατευθείαν σε στέλνει πολύ πίσω με ολοζώντανες εικόνες.
Σούρουπο έξω από την σκηνή, με μια απόκοσμη ηρεμία να ακούς τα κουάξ, κουάξ των βατράχων στο διπλανό ποταμάκι! Η θάλασσα μπροστά σου γίνεται ποταμάκι!
Λες και είσαι εκεί! Στο χωριουδάκι που ισοπεδώθηκε στο σεισμό της Μεγαλόπολης Αρκαδίας στα δεκαεννιά σου χρόνια. Τότε, την Άνοιξη του 1965.
Τότε που καμιά εικοσαριά φοιτητές του Οικοτροφείου του Αποστόλου Παύλου, της πανίσχυρης παραεκκλησιαστικής οργάνωσης «Ζωή» βρεθήκαμε την επόμενη ημέρα του σεισμού για να συνδράμουμε τους γέροντες κατοίκους στα κατεδαφισμένα σπίτια τους.
Πρώτοι εμείς, και που την επόμενη ήρθαν και άλλοι είκοσι φοιτητές της νεολαίας Λαμπράκη! Που χωρίσαμε το χωριό στα δύο και το ένα το πήραμε εμείς και το άλλο οι Λαμπράκηδες, να βγάζουμε τις πέτρες και την λάσπη για να σωθούν ότι απέμεινε.
Εκείνα τα βράδια που τα γερασμένα μάτια των λιγοστών κατοίκων του χωριού ήταν θλιμμένα μπροστά μας, αμίλητοι όλοι μας, μπροστά στην ολοκληρωτική καταστροφή. Βουβό το κλάμα των ξεσπιτωμένων γερόντων, με το μόνο που τους συντρόφευε το αληθινό κλάμα, τα κουάξ, κουάξ των δικών τους βατράχων!
Λίγο κράτησε η γλυκιά ανάμνηση, η ήρεμη φύση, η σιωπηλή αντάρα του σεισμού, οι αμίλητοι νέοι! Το λυπημένο κράξιμο των βατράχων! Για να κάνει και πάλι τα μαγικά του το παγκάκι, να αλλάξει το πλάνο και η εικόνα να με πάει σε άλλα βατράχια με μια εναλλαγή που θα ζήλευε ακόμα και ο Χάρι Πότερ στο έργο η φιλοσοφική λίθος και τα φανταστικά του ζώα! Η θάλασσα μπροστά μου έγινε λίμνη της πλατείας Συντάγματος! Με δεκάδες βατράχια να τσαλαβουτούν και να κράζουν κουάξ, κουάξ όσο πιο δυνατά μπορούν για να τα ακούσω…..
Δεκάδες, εκατοντάδες βατράχια, μαζί με τα βατραχάκια τους, ξεσηκωμένα να πηδάνε πάνω κάτω και να αγωνιούν κουάξ, κουάξ, γιατί τα άλλα εκατομμύρια βατραχάκια, έξω από την λίμνη, τους πήραν χαμπάρι και θέλουν και αυτά να μπούνε στη λίμνη να δροσιστούνε αλλά το νερό δεν φτάνει, η λίμνη δεν χωρά άλλα…..
Έξω από την λίμνη! Στην ερημία του χώρου, στο στεγνό και άνυδρο τοπίο και στον χαμένο χρόνο της νιότης, να ακούς τα αγωνιώδη κραξίματα κουάξ, κουάξ, των βολεμένων στην ωραία λιμνούλα βατράχων προς τους αδικημένους βατράχους της ερημίας για να τρέξουν και να γεμίσουν την λίμνη τους με νερό!!! (νεροκουβαλητές) Κανένας τους δεν κράζει για να δώσουν λίγο νεράκι και στα μακρινά ξαδέρφια τους βατράχια…..
Τιναι ρε Τέλη? Πάλι εδώ? Γιατί γελάς? Τι? Δεν γελάς? Εγώ σου τάλεγα… Τι θέλεις εσύ το Κωτάκι μέσα στη λίμνη! Και εσύ…. όχι μόνο δεν άκουγες, αλλά τους σήκωσες και το δάκτυλο….. Ο Τέλης! Ξέρει ότι τον πεθύμησα και έρχεται να με συντροφεύσει.
Γελάτε ε! Το ξέρω αγαπητοί σχολιαστές μου και γελώ και εγώ μαζί σας! Έχετε πλάκα! Σας συμβουλεύω να κάτσετε έστω και μια φορά στο παγκάκι, χωρίς νερό και χωρίς φωνή κουάξ, κουάξ…….
Καλοκαιρινά όνειρα του Κ. Καϊσερλη
Κώστα δώσε και σε μας όχι όλα μόνος σου
και ειδικά οι … εικόνες.
..’ των βολεμένων στην ωραία λιμνούλα βατράχων προς τους αδικημένους βατράχους της ερημιάς..’
Αχ βρε Κώστα πως εικονοποιείς την κατάντια ενός τόπου.
Είσαι η έκπληξη της πνευματικής, κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής φτώχειας που μας περιβάλλει.
Συνέχισε έτσι,άσε αυτούς που θέλουν υπότιτλους,έτσι κ αλλιώς ποτέ τους δεν άνοιξαν βιβλίο.
Τις σφαλιάρες μόνο ξέρουν να μετρούν.
Ε μόνο με παραισθησιογόνα και φροντιστήρια ίσως,που αμφιβάλω,πιάσεις το νόημα.κουαξ,κουαξ…
κατά καιρούς τα παγκάκια αυτά φιλοξενούν εκδ….είναι πιάτσα δηλαδή,όπως και αυτά κάτω απ’ την γέφυρα.
Η Δημοτική πάντα στο καθήκον παρούσα.
άλλη εκδίδουσα κ αυτή η υπηρεσία.
ρε τρία διακόσια να το τυλίξω;;;;;;
Καλά δεν σου φτάνει υπουργού,βουλευτή,δημάρχου, φαρμακοποιός και θέλεις και σαν αρθρογράφος;
Ευχαριστούμε τους δημαρχους ΚΑΙΣΕΡΛΗ-ΚΥΡΙΤΣΗ-ΝΙΚΗΤΑΡΑ για τα εργα στο νησί.Οπως αντιπυρικες ζώνες αφαλάτωση συγκοινωνίες ,αξιοποίηση οινοποιειου ,αβικω ,ναυτικου ομιλου ,αλεξαντερ φασιον, για την επιλυση του κυκλοφοριακου, για το χωροταξικο-πολεοδομικο σχεδιο ,για το κολυμβητηριο , τον μολο για τα κρουαζιεροπλοια ,νέο κτήριο αφιξεων-αναχωρήσεων στο λιμάνι,επέκταση μαρίνας,για τα καινουργια σχολεια 60 αίθουσες προκατ!!!,για τους δρομους,για την καθαριοτητα.για την απομάκρυνση του ΚΤΕΛ για την υγεια,για τις λακούβες
Το κίτρινο και το κόκκινο…
Ευχαριστούμε το δήμαρχο καίσαρλη που σε τρία χρόνια έφτιαξε από το πουθενά ένα δήμο στο νησί. που ένωσε έξι διαφορετικές πόλεις και καμιά εικοσαριά ανύπαρκτες δημοτικές επιχειρήσεις. που πήρε από το κράτος την προστασία των δασών. Που έ-δωσε στον Δήμο τα λιμάνια τους βρεφονηπιακούς σταθμούς και τα στάδια. που τε-λείωσε την μελέτη των κρουαζιερπλοίων και της επέκτασης της μαρίνας. που έφερε στο νησί μέσα στην κρίση 10 εκατομμύρια για αναπλάσεις στην πόλη και στα χωριά που άνοιξε το κεφάλαιο των συνεργατικών βάζοντας τον δήμο να παίξει ρόλο οικο-νομικού παράγοντα και εργασίας γεγονός που είναι ακατανόητο για τον έξυπνο σχο-λιαστή που αγνοεί το παρελθόν του καίσαρλη και του Φάκκου που δημιούργησαν την σύγρονη πόλη της Κω.