Κυριακής ΙΖ Ματθαίου η πίστη της Χαναναίας, εορτή Πάπα Λέοντος Ρώμης και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ χοροστάτησε στον Όρθρο και προεξήρχε της Θείας λειτουργίας στον ΙΝ Αγίας Παρασκευής Κω με συλλειτουργό τον Γενικό Αρχιερατικό και Προϊστάμενο του ΙΝ π. Ιωάννη Διακοπαναγιώτη.
Έψαλλαν: ο Πρωτοψάλτης του ΙΝ Ηλίας Καματερός με τους Ιεροψάλτες Δημήτρη Διακονικολή, Γιώργο Σανιδά, Βασίλη Παπαδόπουλο και Μιχάλη Γκινή.
Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος με την σημερινή Ευαγγελική περικοπή καταγράφει ένα ιστορικό γεγονός της δημόσιας ζωής του Χριστού, δηλαδή την αναχώρησή Του από την Ιουδαία όπου κατοικούσαν Εβραίοι, για την περιοχή της Τύρου και Σιδώνος, όπου κατοικούσαν ειδωλολάτρες. Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη στην περιοχή αυτή κατοίκησε ένας εκ των υιών του Νώε, ο Χάμ. Έτσι η περιοχή αυτή που ανήκει στον Λίβανο ονομάσθηκε γη Χαναάν και οι κάτοικοί της Χανανίτες. Σε αυτό το μέρος, στα νότια του Λιβάνου πήγε ο Κύριός μας με τους μαθητές Του.
Στον δρόμο μια γυναίκα Χαναναία της οποίας η κόρη ήταν δαιμονισμένη, ακολουθούσε κατά πόδας τον Ιησού και Του ζητούσε με κλάματα και αναστεναγμούς να βγάλει το δαιμόνιο από το κορίτσι της για να γίνει και πάλι καλά.
Ο Χριστός έδειχνε ότι αδιαφορούσε και φαινομενικά δεν της έδινε σημασία, διότι οι ειδωλολάτρες είχαν ξεφύγει από την πίστη στον Ένα και Αληθινό Θεό. Γι’ αυτό όταν οι μαθητές Του τον παρακάλεσαν να διώξει το δαιμόνιο, τους απάντησε ότι εγώ ήλθα να σώσω τα πρόβατα του Ισραήλ. Δηλώνει δηλαδή ότι εστάλη για εκείνους που πιστεύουν στον αληθινό Θεό, επισημαίνοντας έτσι ότι η ειδωλολατρία είναι πλάνη.
Τα λόγια αυτά τα άκουσε και η Χαναναία γυναίκα, αλλά δεν έκανε πίσω. Έτρεξε ενώπιόν Του, έπεσε επάνω Του, του κράτησε το χέρι και Τον παρακαλούσε δυνατά: «Ιησού υιέ του Δαβίδ θεράπευσε την κόρη μου από το δαιμόνιο που την βασανίζει». Τότε ο Ιησούς με φαινομενικά αυστηρό ύφος της λέγει: «Δεν είναι σωστό να δίνει ο πατέρας στα σκυλάκια το ψωμί που έχει για τα παιδιά του».
Λόγια προσβλητικά, απαξιωτικά, ταπεινωτικά που δοκίμαζαν την Χαναναία. Εκείνη όμως με μεγάλη ταπείνωση υπέμεινε τα πάντα. Δεν οργίσθηκε, δεν θίχτηκε ο εγωισμός της, δεν προσβλήθηκε, αλλά παραδέχθηκε ότι είναι σκυλί, λέγοντας προς τον Διδάσκαλο: «Ναι Κύριε, έτσι είναι, ένα σκυλάκι είμαι και εγώ, αλλά και τα σκυλάκια τρώμε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους».
Όταν ο Ιησούς είδε ότι η Χαναναία δεν προσβλήθηκε, αλλά με ταπείνωση αποδέχθηκε τα ταπεινωτικά λόγια, καθώς Εκείνος την είχε αποκαλέσει «σκυλί», τότε θαύμασε την καρτερικότητά της, την υπομονή της, το κουράγιο της, την αοργησία της και την μεγάλη ταπείνωσή της και είπε: «Τέτοια πίστη δεν βρήκα σε ολόκληρο το Ισραήλ. Ας γίνει αυτό που θέλεις». Και αμέσως η κόρη της έγινε καλά. Το δαιμόνιο απομακρύνθηκε και η κοπέλα επέστρεψε υγιής στο σπίτι της.
Ζητούμε κι εμείς, καθημερινά από τον Κύριό μας αρκετά πράγματα που η ψυχή μας ποθεί. Όπως όμως ακούσαμε στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, η Χαναναία γυναίκα εισακούσθηκε, διότι είχε όλες τις προϋποθέσεις που θέλει ο Κύριός μας να έχουμε. Την βαθιά πίστη, την υπομονή, την καρτερικότητα, την αοργησία και κυρίως την μεγάλη Ταπείνωση. Την αρετή των αρετών. Όποιος απέκτησε αυτή την αρετή, ήλκυσε αμέσως το βλέμμα και το αυτί του Κυρίου μας. Ο Θεός στρέφεται με φιλανθρωπία σε κάθε ταπεινή ψυχή που ζητά το έλεός Του και το αποδίδει.
Εμείς άραγε έχουμε ταπείνωση ή εγωισμό; Αν μας προσβάλλει κάποιος, πώς αντιδρούμε; Θιγόμαστε, νευριάζουμε, αντιμιλούμε, υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας ή δείχνουμε την ταπείνωση της Χαναναίας;
Εάν θέλουμε οι καθημερινές μας αιτήσεις να εισακούγονται από τον Κύριό μας, αν πραγματικά επιθυμούμε κι εμείς να ρίχνει το σπλαχνικό βλέμμα Του επάνω σε μας και στην οικογένειά μας, τότε ας καλλιεργήσουμε κι εμείς μέσα μας τις αρετές της Χαναναίας και να είμαστε βέβαιοι ότι θα ακούσουμε κι εμείς τη φωνή του Κυρίου που θα μας λέγει «γεννηθήτω σοι ως θέλεις». Αμήν.
Σήμερα ὁ Κύριος σιωπᾷ, μὲ τρόπο μυστικὸ ὅμως παρακινεῖ τὴν Χαναναία νὰ μᾶς κατηχήσει στὰ μυστικά τῆς πίστεως. Σὰν νὰ τὴν καλεῖ νὰ μᾶς διδάξει. Σὰν νὰ τῆς λέει: «Κόρη μου Χαναναία, δίδαξε στὰ παιδιά μου τί σημαίνει νὰ θεωροῦν ἐμένα, τὸν Κύριο τῶν δυνάμεων, ὡς τὴν τελευταία, τὴν ἔσχατη ἀλλὰ καὶ τὴν μεγαλύτερη ἐλπίδα τους. Δίδαξέ τοὺς τὴν δύναμη τῆς ταπεινοφροσύνης ποὺ ἀνοίγει διάπλατα τὸν δρόμο τῆς ψυχῆς στὴν παρουσία καὶ τὸ θαυματουργικό Μου ἔλεος. Δίδαξε τοὺς τὴν ἐπίμονη προσευχὴ πρὸς Ἐμένα, ὁ Ὁποῖος, κι ἂν φαίνεται πὼς σιωπᾷ καὶ κωφεύει, δὲν ἀφήνει καμμία ἀνθρώπινη ὀδύνη ἔξω ἀπὸ τὴν ἄβυσσο τὸν οἰκτιρμῶν Του. Κόρη μου Χαναναία, δίδαξέ τους τὴν ὑπομονὴ καὶ θύμιζέ τους διαρκῶς πὼς ποτὲ μιὰ προσευχή, προερχόμενη ἀπὸ καρδία συντετριμμένη, δὲν ἔμεινε ἀναπάντητη».
