Γιάννης Παρασκευάς: Ο γάμος και τα πουρνάρια

Γράφει o Γιάννης Παρασκευάς

Είναι μεγάλη τέχνη, στην κατ’ εντολή άλλων άσκηση εξουσίας, να στέλνεις στις καλένδες το μείζον και να καθιστάς σημαίνον και μεγάλου ενδιαφέροντος το έλαττον.

Ποιο άρραγες είναι το σημαίνον στους προβληματισμούς, σοβαρούς και ασόβαρους, στη σήμερον ημέρα, ο γάμος ή τα πουρνάρια;

Διατείνονται και προβάλλουν οι κατ’ επίφαση και κατ’ επάγγελμα εκσυγχρονιστές, μεταρρυθμιστές, εραστές της Ευρώπης και υπερασπιστές των Δικαιωμάτων του ατόμου, ότι αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα του πολίτη, να ρυθμίζει τα του βίου του και υποχρέωση της πολιτείας, να προστατεύει τις επιλογές του.

Συνεχίζουν και επεκτείνουν τους ισχυρισμούς τους, με την προσθήκη ότι αυτή η υποχρέωση της Πολιτείας, είναι ισχυρότερη, όταν αφορά μειονότητες.

Ενισχύουν τη φαρέτρα των επιχειρημάτων τους, με την επίκληση αποφάσεων και διακηρύξεων Υπερεθνικών Οργανισμών και προβάλλουν την Χάρτα των δικαιωμάτων του ανθρώπου και διάφορες οδηγίες και αποφάσεις της Ε.Ε..

Την ίδια ευαισθησία, υποστηρικτών αυτής της άποψης και κυβερνώντων, δεν την είδα για τα εκατομμύρια μειονεκτούντων για διάφορες αιτίες και λόγους, αναπήρους, φτωχοποιημένους, κοινωνικά απόβλητους, μετανάστες, ορφανά και εγκαταλειμμένα παιδιά, αρρώστους και γενικά κοινωνικές ομάδες, που πράγματι έχουν την ανάγκη στήριξης και προστασίας.

Κανείς δεν θα ισχυριστεί ότι οι ομοφυλόφιλοι ως άτομα και μέλη της κοινωνίας, δεν θα πρέπει να προστατεύονται από την πολιτεία και για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις και επιλογές και για την απόφαση συγκατοίκησης.

Η πολιτεία δεν είναι ελεγκτής της κρεβατοκάμαρας κανενός και γι’ αυτό, ήταν επιτακτική η ανάγκη και έγινε, η αλλαγή του οικογενειακού δικαίου, για την άρση των όποιων στρεβλώσεων και την απελευθέρωση της κοινωνίας από σκοταδιστικές νοοτροπίες, προίκα, μοιχεία, κ.λπ.

Η θέσπιση του γάμου ομοφυλοφίλων, τι επί πλέον προστασία τους προσφέρει και την οποία σήμερα δεν έχουν από την υφιστάμενη νομοθεσία.

Δεν απαγορεύει κανείς τη συμβίωση, δεν απαγορεύει τη δημοσιοποίηση των σεξουαλικών τους προτιμήσεων, δεν είναι και λίγοι οι πολιτικοί όλων των βαθμίδων που έχουν δημοσιοποιήσει τις προτιμήσεις τους και εμφανίζονται δημόσια με τον σύντροφό τους, δεν απαγορεύει τη διάθεση των περιουσιακών τους στοιχείων, όπως σε αυτούς αρέσει, δεν υπάρχουν εργασιακά κωλύματα και τα δεδομένα μάς δείχνουν ότι, ούτε η πολιτική, ούτε οι ανώτερες διευθυντικές θέσεις, είναι για αυτούς απαγορευμένες περιοχές, αντιθέτως, ίσως και να έχουν και ιδιαίτερη μεταχείριση.

Το υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο (σύμφωνο συμβίωσης), προστατεύει πολλαπλώς και με επάρκεια τα προσωπικά δικαιώματα, εκτός αυτού της υιοθεσίας και πιο συγκεκριμένα, το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο υιοθεσιών δεν το προβλέπει.

Είναι επιλογή της κυβέρνησης, εάν πιστεύει και το θεωρεί ορθό και αναγκαίο, ότι ένα ομοφυλοφιλικό ζευγάρι πρέπει να έχει το δικαίωμα της υιοθεσίας, τότε μπορεί να συμπληρώσει τον υφιστάμενο νόμο.

Επί της ουσίας, ο δήθεν προβληματισμός, αν στον υπό ψήφιση Νόμο συμπεριληφθεί η τεκνοθεσία ή όχι δεν υφίσταται και αυτό που προβληματίζει και για το οποίο υπάρχουν αντιρρήσεις, είναι ο ευτελισμός του θεσμού του γάμου.

Και ετυμολογικά, γάμος σημαίνει γενετήσια ένωση, στην ένωση δύο ανθρώπων του ιδίου φύλου, δεν υπάρχει γενετήσια ένωση, ποιος είναι αυτός που γεννά και ποιος είναι αυτός που τίκτει.

Το «έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν», δεν εννοεί τίποτα άλλο παρά μόνο τη γενετήσια ένωση, οι τάσεις που υπάρχουν στη δυτικοευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, στοχεύουν σε συγκεκριμένα πράγματα, τα όσα προβάλλονται είναι μελετημένα και σχεδιασμένα για την επίτευξη ενός και μόνο στόχου, την αποδιάρθρωση των κοινωνιών, τη διάλυση των όποιων συλλογικοτήτων και την εξατομίκευση.

Εξατομικευμένες κοινωνίες που δεν είναι πια κοινωνίες, αλλά άθροισμα ατόμων, είναι εύκολα ελεγχόμενες και καθοδηγούμενες, εύκολα δημιουργούνται τα καταναλωτικά πρότυπα, εύκολα οι εργαζόμενοι για ψίχουλα είναι δούλοι των εργοδοτών, οι κυβερνήσεις χωρίς αντίδραση και αντίσταση οδηγούν τις κοινωνίες στη φτωχοποίηση και είναι συνεργάτες στη μονομερή συσσώρευση του πλούτου.

Σαν χώρα και σαν Λαός-Έθνος, δεν μοιάζουμε και δεν έχουμε κοινά στοιχεία με τους λαούς της Ευρώπης, εκτός από αυτά, που στο δικό τους εποικοδόμημα πρόσθεσαν, ο λεγόμενος δυτικός πολιτισμός, δεν είναι στον πυρήνα του, άλλος από τον Ελληνοχρηστιανικό πολιτισμό, είναι όλα αυτά που μας λεηλάτησαν, έχουμε χρέος να φυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού αυτά που μας χαρακτηρίζουν σαν Λαό σαν Έθνος, τη γλώσσα, τα ήθη, την πατρίδα, την παράδοση, πολιτισμική, θρησκευτική, τους θεσμούς, την ιστορία, τις κοινωνικές συλλογικότητες, την αγάπη μας και τον σεβασμό μας σε όλους που έχουν ανάγκη.

Θα κρατήσουμε τον ΓΑΜΟ ως θεσμό ιερό και ας αφήσουμε τους άλλους να πάνε για ΠΟΥΡΝΑΡΙΑ.