Ο κος Λευτέρης Κουρμαδιάς, διανύει το 88ο έτος της ηλικίας του. Ζει στη Ρόδο κι είναι πλήρης ημερών, σε ό,τι αφορά την ίδια τη ζωή.
Η οικογένειά του δοκιμάστηκε σκληρά πριν από 60 ακριβώς χρόνια, όταν ο ίδιος ήταν μόλις 28 ετών και πατέρας ενός μικρού κοριτσιού 6 μόλις ετών, της μικρής Ρηνούλας, η οποία αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα υγείας και έπρεπε να χειρουργηθεί εκτάκτως στο εξωτερικό.
Η ανταπόκριση της τοπικής κοινωνίας ήταν πραγματικά εντυπωσιακή: Μέσα σε λίγες εβδομάδες, συγκεντρώθηκε ένα τεράστιο για την εποχή ποσό, το οποίο ήταν ικανό για να στείλει το 1963 σε εξειδικευμένο Νοσοκομείο της Σουηδίας, το μικρό του κορίτσι και να χειρουργηθεί προκειμένου να γίνει καλά.
Εκτός από την ίδια, πρωταγωνιστής σε αυτή την εκστρατεία, ήταν ο αείμνηστος πρώην διευθυντής της «Ροδιακής» Γιώργος Μαρτίνης και βέβαια ο πατέρας της Λευτέρης Κουρμαδιάς, ο οποίος 88 ετών σήμερα, θυμάται και ευγνωμονεί ακόμα τον κόσμο που στήριξε και βοήθησε την κόρη του και την οικογένειά του.
Ο αγώνας σωτηρίας της μικρής Ρηνούλας, δεν άφησε αμέτοχους και τους ίδιους τους Σουηδούς.
Ήταν η πρώτη Ελληνίδα που θα χειρουργείτο σε εξειδικευμένο νοσοκομείο της Σουηδίας, από τους κορυφαίους για την εποχή και παγκόσμιας φήμης Σουηδούς καρδιοχειρουργούς.
Η οικογένεια, αναγκάστηκε να εγκατασταθεί στη Σουηδία, έτσι ώστε οι γιατροί να μπορούν να παρακολουθούν την κατάσταση της υγείας της.
Η Ρηνούλα, στη Σουηδία εκτός από την υγεία της βρήκε αρκετά χρόνια αργότερα και τον σύζυγο της ζωής της, που δεν ήταν άλλος από τον αδελφό του γιατρού που τη χειρούργησε, με τον οποίο έκαναν μία υπέροχη οικογένεια.
Από τότε πέρασαν 60 χρόνια από τότε και πρόσφατα η Ρηνούλα Κουρμαδιά, μπήκε και πάλι στο χειρουργείο σε νοσοκομείο της Σουηδίας, προκειμένου να γίνει μία ακόμα επέμβαση. Η τέταρτη για την ακρίβεια από το 1963, η οποία κρίθηκε απαραίτητη για να βελτιώσει την υγεία της.
Με αφορμή αυτή την επέμβαση, ο πατέρας της Λευτέρης, θυμήθηκε ακόμα μία φορά τον αγώνα, τις αγωνίες, την συμπαράσταση και βέβαια την αγάπη και την αλληλεγγύη που βίωσαν όλα αυτά τα χρόνια ο ίδιος και την οικογένειά του και θέλησε με τον τρόπο αυτό, να εκφράσει για ακόμα μία φορά τις ευχαριστίες του σε όλους τους ανθρώπους και τις οικογένειές τους, που νοιάστηκαν τόσο πολύ τότε καταφέρνοντας έτσι να σώσουν το παιδί του.
«Είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω πια σήμερα. Ζω με αυτές τις σκέψεις και τις αναμνήσεις σχεδόν 60 χρόνια. Και μέχρι να χτυπά η καρδιά μου, δεν θα σταματήσω ποτέ να λέω ευχαριστώ».
πηγή: https://www.rodiaki.gr
