ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΙΑΣΩΣΤΕΣ ΣΤΟΝ ΣΕΙΣΜΟ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ: ΕΝΑ ΠΑΛΑΙΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΝΑΛΟΓΗΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΣ ΣΕ ΝΗΣΙΩΤΙΚΗ ΑΚΤΗ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ
Ανεξίτηλη όντως θα μείνει στα μάτια μας η συγκλονιστική «εμβληματική» εικόνα με τον άνδρα της ΕΜΑΚ που σφίγγει τρυφερά στην αγκαλιά του ένα κοριτσάκι που ανασύρθηκε από τα ερείπια στο ΗΑΤΑΥ (Αντιόχεια) της σημερινής Τουρκίας. Παρόμοια εικόνα έχει αποτυπωθή έντονα στο συλλογικό ασυνείδητο των κατοίκων του Φιλωτίου Νάξου, ιδιαίτερης πατρίδας του συζύγου μου. Συγκεκριμένα, στις 23 Απριλίου 1690 ένα Τούρκικο καράβι με πολλούς επιβάτες ταξιδεύοντας από την Κρήτη προς την Κωνσταντινούπολη, έπεσε σε θυελλώδη γαρμπή που το συνέτριψε στα βράχια της νότιας Νάξου κοντά στον όρμο του Καλαντού. Ελάχιστοι σώθηκαν. Οι κτηνοτρόφοι της περιοχής με επικεφαλής τον Στέφανο Ψαρρά πλησίασαν με αυτοθυσία στην αφρισμένη ακτή για να βοηθήσουν τους ναυαγούς. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ένα δωδεκάχρονο αγόρι, ο Χουσεϊν, που έφερε βαρύ τραύμα στο κρανίο. Το περιέθαλψε ο πολύτεκνος Ψαρράς στο Φιλώτι για αρκετό διάστημα, μέχρι που το παιδί θεραπεύθηκε, αναζητήθηκε και βρέθηκε από τους πλούσιους γονείς του, έφθασε μάλιστα να γίνει και μεγάλος καδής στην Πόλη (“Istanbul”). Ενθυμούμενος δε με ευγνωμοσύνη την διάσωσή του και την θαλπωρή που βρήκε στο Κυκλαδίτικο χωριό, προσέφερε μεγάλο χρηματικό ποσό για την ανέγερση το 1718 του επιβλητικού ενοριακού ναού της Παναγίας. Στο μαρμαρόκτιστο κωδωνοστάσιο δεσπόζουν μέχρι σήμερα οι ανάγλυφες μορφές του δωρεοδότη Χουσεϊν και του σωτήρα του Στεφάνου Ψαρρά. Σε μεγάλο πίνακα του νάξιου ζωγράφου Ηλία Λιαούρη αποδίδεται η σκηνή της διάσωσης του τραυματισμένου Τουρκόπουλου (στη φωτογραφία εικονίζεται ένα μέρος του έργου).
Σε πείσμα της επίσημης εχθρικής εικόνας οι λαοί μας διασώζουν, ευτυχώς, μεγάλη ανθρωπιά και ευαισθησία.
ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ. Η ανθρωπιά και ο σεβασμός του ανθρώπινου πόνου διασώθηκε μερικές φορές ακόμα και σε εμπόλεμες Ελληνο-Τουρκικές περιόδους. Θα αναφέρω ένα παράδειγμα που το άκουσε στα μαθητικά του χρόνια ο σύζυγός μου Γιώργος Μαστορόπουλος από τον ίδιο τον συγχωριανό του και πρωταγωνιστή του επεισοδίου Γιάγκο Γρατσία. Ο στρατιώτης αυτός τραυματίστηκε βαρύτατα στις σκληρές μάχες προ του απόρθητου Μπιζανίου (τέλος 1912 αρχές 1913) χάνοντας εξ ολοκλήρου το ένα του πόδι από θραύσμα βόμβας πυροβόλου. Τον τακτικό Οθωμανικό στρατό ακολουθούσαν συμμορίες πλιατσικολόγων Τουρκαλβανών, οι οποίοι όχι μόνον τον εγύμνωσαν εντελώς, αλλά και τον έκαναν «κόσκινο» με τις ξιφολόγχες τους. Με την αντεπίθεση του Ελληνικού στρατού οι Τούρκοι τραυματιοφορείς μετέφεραν και τον καταματωμένο Γιάγκο νομίζοντας πως ήταν δικός τους στρατιώτης! Στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων όπου τους μετέφεραν έκανε επίσκεψη ο σπουδαίος αντιστράτηγος και Διοικητής της πόλεως Εσάτ πασάς. Όταν του είπαν ότι ο τραυματίας εκείνος είναι έλληνας, τον πλησίασε, του χάϊδεψε το κεφάλι και του είπε με αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια σε άπταιστα ελληνικά: «Να είσαι υπερήφανος που έχυσες το αίμα σου για την πατρίδα σου»! Κατερίνα Παπαθωμά – Μαστοροπούλου
τα λιγοστά παραδείγματα σας εξοστρακίζονται σ αυτά που κάνουν οι δουλέμποροι.
Πριν 3 Σάββατα με ριπές περίπου 10 μποφόρ και γενικό απαγορευτικό σ όλες τις Ελληνικές Θάλασσες ,αποβίβασαν ψυχές στην Λάμπη .Και εγώ και ένας περαστικός με αυτοκίνητο μείναμε αγάλματα. Πιστεύετε ότι αν στραβώσει κάτι δεν θα πυροβολήσουν αθώο άνθρωπο?
Εκατοντάδες Τούρκοι έγιναν δουλέμποροι ,τα πάμπολα θύματα λένε πολλά.
Κ όχι μόνο ,δεν θα διστάσουν να μας πυροβολήσουν ,γιατί απλά το έχουν στο ντιενεη τους οι Τούρκοι ,δεν γίνονται φίλοι ,αν χρειαστεί θα το κάνουν .Μην πλαναστε .Για όσο διάστημα θα έχουν προβλήματα ,θα μαζευτούν για λίγο ,μετά ξανά από την αρχή .Μην ξεχνάτε τους πιλότους που χάσαμε μην ξεχνάτε τα παιδιά των Ιμίων ,εξαιτίας των Των Τούρκων ,αν δεν κάνανε αυτές τις παραβιάσεις ,τώρα τα παιδιά μας θα ζούσαμε .