Η ανατομία του βιασμού και το πορτρέτο ενός βιαστή (Γράφει η Ξανθίππη Αγρέλλη)

Ακούγοντας τον καρδιακό παλμό της επικαιρότητας, χείμαρροι λέξεων και ποταμοί ατέλειωτων συζητήσεων, απλώθηκαν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης. Ας  αφουγκραστούμε όλοι  στις συνειδήσεις μας, το βάρος των τελευταίων γεγονότων κακοποίησης και βιασμού γυναικών, ιδίως δε παιδιών και ανηλίκων. Συμπερασματικά όλοι συμφωνούμε πως πιο κτηνώδες, πιο απάνθρωπο και πιο ειδεχθές, ακόμη και από το φόνο, είναι το έγκλημα του βιασμού, ιδίως σε βάρος παιδιών και ανηλίκων. Στον πολιτισμένο μας κόσμο και ο βιασμός στων γυναικών, που ξεκινάει με λεκτική βία και καταλήγει σε σωματική βίαιη κακοποίηση, αποτελεί βαρύτατο και καταδικαστέο  έγκλημα.

Στην ανατομία του βιασμού, θα διαπιστώσουμε ότι ο βιασμός  τελείται όχι μόνο από άγνωστα  πρόσωπα, αλλά και από στενούς συγγενείς και φίλους. Αυτή η βίαιη κακοποίηση, είναι χειρότερη και από τον θάνατο.

Τα  θύματα του βιασμού, κουβαλάνε σε όλη τους τη ζωή αυτή τη φρικτή τραγωδία, που  τους τραυματίζει προσωπικά όχι μόνο στο σώμα, αλλά βαθύτατα και στην ψυχή. Καθημερινά  πεθαίνουν εσωτερικά, είτε νοιώθοντας ντροπή και καταισχύνη, είτε γιατί  αισθάνονται ενοχές, για την ακούσια συμμετοχή τους στο σκηνικό του βιασμού. Έτσι, απομονώνονται σε μια γωνιά και γλύφουν τις πληγές τους. Λίγοι  είναι αυτοί που αποτινάσσουν το πέπλο της ντροπής και της ενοχής και βρίσκουν τη δύναμη, να καταγγείλουν τον βιασμό, για να τιμωρήσουν το απάνθρωπο κτήνος ή για να προστατέψουν την κοινωνία, από τις βδελυρές πράξεις του. Οι περισσότεροι διστάζουν, γιατί θεωρούν ότι χωρίς  μάρτυρες,  θα εξευτελιστούν στο Δικαστήριο και στην κοινωνία και θα θεωρηθούν συμμέτοχοι στην  πορνεία, στην ομοφυλοφιλία και στην διαστροφική συμπεριφορά που έμπλεξαν. Αποτέλεσμα,  κλεισμένοι στον εαυτό τους αργοπεθαίνουν καθημερινά και αν είναι παιδιά ή έφηβοι, όλες τους οι δραστηριότητες και οι αποφάσεις στην μετέπειτα ζωή τους, συνδέονται με την τραγική στιγμή του βιασμού. Καθημερινά,  βουλιάζουν στον ωκεανό της ενοχής τους και αναρωτιούνται,  ότι μπορεί και να φταίνε οι ίδιοι, που προκάλεσαν τον βιαστή τους, είτε με την αποκαλυπτική εμφάνιση τους, είτε με την απρεπή, χαλαρή συμπεριφορά τους.  Συχνά, πυκνά, μετανιώνουν κάθε λεπτό, γιατί δεν τον καταγγέλλουν ή δεν  κατήγγειλαν έγκαιρα το γεγονός, ώστε αυτό το σάπιο κομμάτι της κοινωνίας, να απομακρυνθεί από το κοινωνικό σύνολο και να προλάβουν χειρότερες καταστάσεις, σε άλλους συνανθρώπους τους.

Μακάρι  να μπορούσαν να γυρίσουν πίσω το χρόνο, για αυτό  εύχονται να μην είχαν παρασυρθεί και ξεμοναχιαστεί με τον βιαστή τους, σε ένα ακριβό αυτοκίνητο, σε ένα πολυτελές διαμέρισμα, σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο. Για αυτό και κρύβονται από ντροπή και  δεν κυκλοφορούν, φορτωμένοι με φόβο,  χωρίς να τολμούν να  καταγγείλουν το χειρότερο των εγκλημάτων. Χειρότερο  και από την  αφαίρεση ζωής, αφού καταλήγουν ψυχικά ράκη και ζωντανοί νεκροί, μερικές  φορές δε οδηγούμενοι  και στην αυτοκτονία, ως έσχατη λυτρωτική λύση. Όλα αυτά γιατί νοιώθουν το κορμί  τους βρώμικο, μαγαρισμένο, ενώ οι γυναίκες πολλές φορές κουβαλάνε το ανεπιθύμητο παιδί, του βάναυσου βιαστή τους.

Σκιαγραφώντας το πορτρέτο ενός βιαστή, που αποδεδειγμένα έχει τελέσει το μεγαλύτερο και ειδεχθές έγκλημα, βρισκόμαστε έκπληκτοι σε μια πολύπλοκη προσωπικότητα.  Ο  βιαστής κάθε μορφής,  είναι το χειρότερο είδος του ανθρώπου. Ειδικά ο διεστραμμένος  βιαστής   ανηλίκων παιδιών και εφήβων, στην ποιο τρυφερή τους ηλικία. Είναι  ο εκτελεστής της ψυχής, που την ξεριζώνει και την τραυματίζει, κακοποιώντας το σώμα και βιάζοντας την ασφάλεια και την εμπιστοσύνη του θύματός του, προς τους άλλους ανθρώπους.

Οι σκληροτράχηλοι θύτες βιαστές, είναι οι αποσυνάγωγοι της κοινωνίας, ακόμα  και αν κρατούν υψηλές επαγγελματικές ή κοινωνικές θέσεις.

Οι  βιαστές είναι όλοι ίδιοι, αφού για να ικανοποιήσουν τα άρρωστα και διεστραμμένα, ανώμαλα πάθη τους, εξουθενώνουν και εξευτελίζουν την ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια.

Θεωρούν  κτήμα τους, το θύμα και εκμηδενίζουν την προσωπικότητά του.  Δεν  υπάρχουν βιαστές πλούσιοι ή φτωχοί, άνεργοι ή εργαζόμενοι ή διαφορετικών πολιτικών αποχρώσεων, ιδεολογικών  και θρησκευτικών πεποιθήσεων,  μορφωμένοι ή αμόρφωτοι διάσημοι ή άσημοι. Φορούν την μάσκα του ευγενούς ανθρώπου, του άψογου πολίτη και χρησιμοποιούν ακριβά δολώματα, όπως το χρήμα και την περίοπτη κοινωνική και υψηλή, επαγγελματική τους θέση, για να αλιεύσουν τα υποψήφια ανύποπτα θύματά τους. Ο θύτης και βιαστής,  τα πλησιάζει ως ευεργέτης, ως καλός εργοδότης,  ως φιλάνθρωπος και φιλόξενος πολίτης, ώσπου να τα απομονώσει και να τα κατασπαράξει με τα απάνθρωπα, διεστραμμένα και κτηνώδη ένστικτά του. Προσφέροντας τους με  δόλο το μέλι που στάζει φαρμάκι.

Όσοι αποδεδειγμένα καταδικάστηκαν από την Ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, με αμετάκλητη και τελεσίδικη καταδίκη, έμειναν στην κοινή γνώμη και στο Δημόσιο λαϊκό αίσθημα, ως μισητές παρουσίες, που πρέπει να μπουν στο περιθώριο.  Θα  παραμείνουν αποσυνάγωγοι της κοινωνίας και δεν θα μπορέσουν ποτέ να αποτινάξουν την βδελυρά ρετσινιά, ως ανεξίτηλη ταμπέλα του βιαστή.  Παρόλα  αυτά και η κοινωνία κάπου φταίει. Ωστόσο τα ερωτήματα του κοινωνικού συνόλου είναι αμείλικτα.

Όλοι αυτοί οι φίλοι και οι γνωστοί, που πιθανόν να γνώριζαν ή υποψιάζονταν ή αντιλήφθηκαν τις άνομες βίαιες πράξεις του γείτονα ή του  γνωστού βιαστή, που ήταν όλο αυτό τον καιρό;  Σήμερα  ισχυρίζονται ότι κάτι είχαν καταλάβει ή ακούσει ή γνώριζαν, για τον κοντινό φίλο, τον γείτονα, τον  συγγενή, το γνωστό  τους. Λοιπόν, που είναι τώρα και  έπαψαν να τον υποστηρίζουν; Γιατί  δεν μίλησαν πιο πριν, για αυτό το άθλιο υποκείμενο με την βίαιη κακοποιητική συμπεριφορά στις γυναίκες και στα παιδιά της κοινωνίας;  Αν γνώριζαν και δεν μίλησαν, είναι συνένοχοι κατά ένα βαθμό και αυτοί στο έγκλημα.       Αν  μίλαγαν  εγκαίρως, ίσως να γλίτωναν πολλά από τα   ανυποψίαστα θύματα, από τα κοφτερά νύχια του ανθρωποειδούς κτήνους.  Αν  γνώριζαν τον βίο και την πολιτεία του βιαστή και σιώπησαν, τότε πήραν στο λαιμό τους τα αθώα θύματα. Μέσα  στο βούρκο του βιασμού, δεν υπάρχουν ψήγματα χρυσού, που να αγνοούν  ή να υπερασπίζονται τον βιαστή. Ούτε  είναι κοινωνικά αποδεκτό, οι βιασμοί να χρησιμοποιούνται για πολιτική εκμετάλλευση.

Ποιος είναι ο ρόλος, των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης; Σε  μια Δημοκρατική χώρα Ευρωπαϊκού πολιτισμού, δεν είναι σωστά τα στημένα λαϊκά δικαστήρια. Στιγματίζουν τους θύτες και μαζί τα θύματα τους, που τα διασύρουν τηλεοπτικά, τα  διαπομπεύουν δημόσια,  ενώ  δικάζουν και προ καταδικάζουν,   υποθέσεις υποδίκων. Οι αναρτήσεις μίσους, ο κανιβαλισμός στους υπόπτους εγκλημάτων, το λιντσάρισμα, γεμίζουν τα ταμεία των κατάπτυστων εκπομπών. Παράλληλα,  δυσκολεύουν το έργο της Δικαιοσύνης και των συνηγόρων και υποβιβάζουν το Κράτος Δικαίου. Τα Δικαστήρια Δικάζουν, βάσει νόμων και απτών αποδείξεων και όχι βάσει της φλυαρίας των άσχετων, στα  ΜΜΕ.

Ο καθένας βγαίνει στην Δημοσιότητα και σχολιάζει,  χωρίς να γνωρίζει τα σοβαρά αυτά ζητήματα. Παρανομεί, αφού δημοσιεύει μυστικές δικογραφίες και εμπιστευτικές ανακρίσεις.   Χωρίς  νομικές γνώσεις, λασπολογεί, με σκοπό την υψηλή ακροαματικότητα.

Σε μια ευνομούμενη Πολιτεία, η ανεξάρτητη αρχή της Δικαστικής εξουσίας,  χειρίζεται κάθε παρανομία και κάθε έγκλημα, βάσει των Νόμων,  της κρίσης και των γνώσεων των Δικαστών.

Είναι δυσδιάκριτη η απόσταση, μεταξύ μιας πραγματικής καταγγελίας και μιας ψεύδους και το Δικαστήριο καλείται να την διαλευκάνει. Βέβαια  κάποιοι νόμοι, που απαλλάσσουν τους υπόδικους ή κατάδικους  και  τους ελαφρύνουν τις ποινές, έχουν ψηφιστεί από την Νομοθετική Εξουσία της Βουλής.        Αν προκαλούν το δημόσιο αίσθημα και δεν είναι αρκετά τιμωρητικοί, μπορούν μέσω ψηφοφορίας νέων προτάσεων στη Βουλή, να τους αλλάξουν.

Γιατί οι αναταραχές στον κόσμο, ο όχλος  και ο δρόμος προς την Ρωμαϊκή αρένα,  σίγουρα οδηγούν την κοινωνία στο γκρεμό.

Ξανθίππη Αγρέλλη