Έρευνα Newsbomb.gr για τα εγκλήματα στην Ελλάδα: Μήπως έχουμε τρελαθεί;

Η καθημερινότητα της Ελλάδας «βάφεται» με αίμα. Πίσω από κάθε πόρτα ένα μικρό δράμα. Δολοφονίες, συλλήψεις, κλειστά στόματα. Τι συμβαίνει τελικά στη χώρα μας και τα εγκλήματα είναι σχεδόν σε ημερήσια διάταξη στον «αφρό» της επικαιρότητας;

«Η κοινωνία προετοιμάζει το έγκλημα. Ο εγκληματίας το διαπράττει».

Vittorio Alfieri, 1749-1803, Ιταλός δραματουργός.

Μονεμβασιά. Καβάλα. Ομόνοια. Χίος. Παλαιό Φάληρο. Διαβατά. Χανιά. Τήνος. Το 2022 έχει προλάβει να «βαφτεί» με αίμα. Κάθε εβδομάδα μια δολοφονία θα σοκάρει το πανελλήνιο. Η ερώτηση όλων είναι «γιατί;». Γιατί ένας άνθρωπος φτάνει στο έγκλημα, τις περισσότερες φορές εναντίον κάποιου οικείου του. Τι είναι αυτό που δηλητηριάζει το μυαλό ενός ανθρώπου και τον φτάνει να καταπατά το «ου φονεύσεις;».

Το Newsbomb.gr ανοίγει το φάκελο «Ανθρωποκτονίες» στην Ελλάδα. Ένα φάκελο, που δυστυχώς γίνεται ογκοδέστατος, και αναζητά τι φέρνει τους συμπολίτες μας στη θέση του δολοφόνου.

Ο δόκτωρ Φώτιος Σπυρόπουλος, Διδάκτωρ Ποινικού Δικαίου και Εγκληματολογίας της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο πρώην συνδικαλιστής της Ελληνικής Αστυνομίας, Σταύρος Μπαλάσκας, η Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, Ταμάρα Λεϊζέροβιτς αλλά και οι συμπολίτες μας, αναλύουν τι φταίει, πως φτάνουμε στο έγκλημα αλλά και αν μπορεί να καταπολεμηθεί αυτή η άτυπη μάστιγα της κοινωνίας.

Τι δείχνουν τα στατιστικά στοιχεία;

Για να καταλάβουμε το μέγεθος του προβλήματος και να υπάρξει μια βάση, θα πρέπει να εξετάσουμε τα δεδομένα που έχουμε στη διάθεσή μας.

Σύμφωνα με την Ελληνική Αστυνομία, υπάρχει μείωση (!) στις ανθρωποκτονίες ωστόσο τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν τη μια όψη του νομίσματος. Αν συνυπολογίσουμε τον εγκλεισμό της καραντίνας του 2020 για περίπου 40 ημέρες, συν τη δεύτερη καραντίνα (η οποία δεν ήταν τόσο αυστηρή), είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς την μείωση του 2020 και τον αριθμό «80».

Σχετικά με το 2021, η Ελληνική Αστυνομία δεν έχει δημοσιεύσει ακόμη τα δεδομένα.

Εγκληματίας γεννιέσαι ή γίνεσαι;

«Κάθε άνθρωπος είναι ένας εγκληματίας που παραμένει άγνωστος».

Αλμπέρ Καμύ, 1913-1960, Γάλλος συγγραφέας, Νόμπελ 1957

Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Ιταλός γιατρός και ανθρωπολόγος Τσεζάρε Λομπρόζο έγινε ο κύριος εκφραστής της αναζήτησης του εκ γενετής εγκληματία, και με τα έργα του, ιδίως με τον «Εγκληματία άνθρωπο» («L’ Uomo delinquente», 1876), επηρέασε ουσιαστικά την εξέλιξη του κλάδου της Εγκληματολογίας, της οποίας θεωρείται «πατέρας».

Βάσει των μελετών του πάνω στη συμπεριφορά των φυτών και κυρίως των ζώων, στις εκδηλώσεις της εγκληματικής κληρονομικότητας (κεντρικής έννοιας των θεωριών του), στα εγκλήματα των αγρίων, στην παραβατικότητα της παιδικής ηλικίας, στις επιδράσεις του περιβάλλοντος και στα αποτελέσματα της αγωγής του ποινικού κολασμού, ο Λομπρόζο υποστήριξε ότι τα ανατομικά χαρακτηριστικά και οι ψυχικές ιδιότητες συνδέονται άμεσα και ότι οι εγκληματικές ορμές της ψυχής ανταποκρίνονται συνήθως σε ανώμαλη σωματική κατάσταση.

Η αναζήτησή μας λοιπόν ξεκίνησε από τη βασική ερώτηση: «Γεννιέσαι εγκληματίας ή γίνεσαι με την πορεία της ζωής σου;». Ο δόκτωρ Φώτιος Σπυρόπουλος, Διδάκτωρ Ποινικού Δικαίου και Εγκληματολογίας της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, μας απάνησε με επιστημονικά κριτήρια που μόνο η Εγκληματολογία, ως κλάδος, μπορεί να εξηγήσει.

«Έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι τυχόν επίκληση στο «γονίδιο του εγκληματία» δεν μπορεί να θεωρείται στοιχείο που να εξηγεί από μόνο του το έγκλημα. Εξάλλου, κάτι τέτοιο θα ήταν και απολύτως επικίνδυνο καθώς θα μας γυρνούσε πίσω σε σκοτεινές εποχές εφαρμογής πολιτικών ευγονικής από ναζιστικά και εν γένει ολοκληρωτικά καθεστώτα. Το έγκλημα είναι φαινόμενο πολυπαραγοντικό και υπάρχουν πλείστες θεωρίες που προσπαθούν να εξηγήσουν το »πέρασμα στην πράξη». Παίζουν, δηλαδή καίριο ρόλο και οι κοινωνικοί καθώς και οι ψυχολογικοί παράγοντες. Η εγκληματολογία ως (ας μου επιτραπεί ο όρος) «πολυεπιστήμη» προσπαθεί να εξηγήσει το εγκληματικό φαινόμενο – ωστόσο, δεν υπάρχει μέχρι στιγμής κάποια θεωρία »πασπαρτού», υπάρχουν όμως εξαιρετικές θεωρίες επιβεβαιωθείσες από έρευνες οι οποίες εξηγούν η καθεμιά συγκεκριμένα πεδία και εκφάνσεις της εγκληματικότητας», ανέφερε ο κύριος Σπυρόπουλος.

Γιατί βλέπουμε μια τόσο μεγάλη έκρηξη στον αριθμό δολοφονιών και μάλιστα με τέτοια βιαιότητα; Τι είναι αυτό που οδηγεί τους συμπολίτες μας στο έγκλημα;

«Το τελευταίο χρονικά διάστημα πράγματι καταγράφεται καταρχάς σε δημοσιογραφικό επίπεδο μια αύξηση σε επίπεδο αριθμών ανθρωποκτονιών. Ωστόσο, για να έχουμε μια σωστή εικόνα θα πρέπει να εξετάζουμε τις επίσημες στατιστικές και τις σχετικές επιστημονικές έρευνες. Από τα στατιστικά στοιχεία της αστυνομίας προκύπτει ότι το έτος 2020 έλαβαν χώρα 80 τετελεσμένες ανθρωποκτονίες και 148 απόπειρες ανθρωποκτονίας, το έτος 2019 76 τετελεσμένες ανθρωποκτονίες και 117 απόπειρες ανθρωποκτονίας και το έτος 2018 95 τετελεσμένες ανθρωποκτονίες και 124 απόπειρες ανθρωποκτονίας. Άρα, το έγκλημα της ανθρωποκτονίας, μέχρι και το 2020 φαίνεται να έχει σταθερό ή και πτωτικό ρυθμό στη χώρα μας. Ωστόσο, αυτή είναι μόνο η μια όψη του νομίσματος. Πέρα από την ποσοτική καταγραφή, και η ποιοτική διάσταση του εγκλήματος παίζει ρόλο, προκειμένου να αναπτυχθούν έπειτα και επιστημονικές προσπάθειες καταγραφής των παραγόντων και των μεταβλητών που επηρεάζουν τα σχετικά αποτελέσματα».

Πως μπορεί εγκληματολογικά να αποφευχθούν τέτοια φαινόμενα; Υπάρχει ένας τρόπος να μπει ένα τέλος στον κύκλο του αίματος; Ο δόκτωρ Σπυρόπουλος μας εξηγεί…

«Στην εγκληματολογία έχουν διατυπωθεί αρκετές οπτικές εγκληματοπροληπτικής και αντεγκληματικής πολιτικής, οι οποίες σχετίζονται με την κοινωνική, την περιστασιακή πρόληψη και την υιοθέτηση ποινικών κανόνων. Θα ήθελα από τον ωκεανό αυτόν γνώσης να σταθώ σε δυο στοιχεία: πρώτον, η αυστηροποίηση των ποινών είναι ατελέσφορη καθώς οι αυστηρές ποινές έχουν ιστορικά αποτύχει, οι, δε, φωνές που τις υποστηρίζουν αποτελούν φερέφωνα ποινικού λαϊκισμού. Κατά δεύτερον, δίνω ιδιαίτερο βάρος στη λήψη μέτρων για την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής, της ευνομίας και της εφαρμογής των νόμων (σε αντιδιαστολή με την κατά Durkheim ανομία, η οποία πιθανόν είναι να επιφέρει τον κοινωνικό κατακερματισμό και τη διάσπαση της συλλογικής συνείδησης».

Είναι όμως αυτή η εγκληματική «άνθηση» που βλέπουμε το τελευταίο διάστημα, κάτι το πρωτόγνωρο; Γιατί μέσα στο πέρασμα των δεκαετιών βλέπουμε τον άνθρωπο να καταφεύγει σε τέτοιες πρακτικές;

«Το έγκλημα υπάρχει ανέκαθεν σε όλες τις κοινωνίες και σε όλες τις εποχές. Για αυτόν τον λόγο ακόμη και αυτή καθεαυτή η έννοια του εγκλήματος έχει αμφισβητηθεί. Επομένως, θα πρέπει να δούμε τι προσδιορίζεται ως έγκλημα σε κάθε κοινωνία, στοιχείο το οποίο επηρεάζει και τους ρυθμούς της εγκληματικότητας», τόνισε ο κύριος Σπυρόπουλος.

Ο ρόλος της οικονομικής κρίσης και ο κορονοϊός

«Αν η φτώχεια είναι η μητέρα του εγκλήματος, η έλλειψη κοινής λογικής είναι ο πατέρας».

Ζαν ντε Λα Μπρυγιέρ, 1645-1696, Γάλλος συγγραφέας

Έτσι, μετά από την εγκληματολογική σκοπιά, αποφασίσαμε να στραφούμε για απαντήσεις στην πρώτη γραμμή: Εκείνη της Αστυνομίας.

Ο Σταύρος Μπαλάσκας, πρώην συνδικαλιστής της Ελληνικής Αστυνομίας, μας ανέλυσε πως ο αριθμός των ανθρωποκτονιών έχει «σκαρφαλώσει» στα ύψη το τελευταίο διάστημα και πως η πανδημία έπαιξε σημαντικό ρόλο σε αυτό το «ματωμένο» διάστημα που βιώνουμε.

«Η αλήθεια είναι πως έχουμε μια έξαρση και στις ανθρωποκτονίες και στις αυτοχειρίες αλλά και σε άλλα σοβαρά ποινικά αδικήματα. Δυστυχώς αυτό το φαινόμενο συμβαίνει από την αύξηση της οικονομικής κρίσης, η οποία σε συνδυασμό με τον κορονοϊό έφερε ανθρώπους με μια πιο ευάλωτη ψυχική κατάσταση σε αυτές τις πράξεις. Τα δυο χρόνια της πανδημίας και οι περιορισμοί έφεραν αρκετό κόσμο στα όριά του και αποτελεί το αποκορύφωμα των προβλημάτων που ξεκίνησαν επί οικονομικής κρίσης πριν από κάποια χρόνια. Είναι χαρακτηριστικό πως οι ανθρωποκτονίες δεν γίνονται από εγκληματίες του κοινού ποινικού κώδικα αλλά από άτομα τα οποία έχουν στενές επαφές με τα θύματά του και καθημερινή τριβή», σχολίασε στο Newsbomb.gr ο κύριος Μπαλάσκας.

Η απορία όλων είναι μια: Μπορεί να υπάρχει πρόληψη στη δολοφονία; Μπορεί η Αστυνομία ή ο οποιοσδήποτε άλλος να προλάβει το κακό πριν αυτό συμβεί;

«Δυστυχώς, δεν μπορεί να προβλεφθεί αστυνομικά αυτό το φαινόμενο, των ανθρωποκτονιών. Ωστόσο, κοινωνικά, μπορεί να αποφευχθεί ή να μειωθεί ο δείκτης των ανθρωποκτονιών με τους πολίτες να είναι αυτοί που θα πρέπει να κινητοποιηθούν, ειδικά σε θέματα ενδοοικογενειακής βίας. Αν για παράδειγμα, υποπέσει στην αντίληψη κάποιου πως υπάρχει σοβαρό πρόβλημα σε ένα σπίτι, τότε θα πρέπει να ειδοποιήσει άμεσα τις Αρχές. Δυστυχώς, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι συμβαίνει στο κάθε σπίτι καθώς κάθε νοικοκυριό αποτελεί μια μικρή κοινωνία, έναν μικρόκοσμο, ο οποίος μένει εγκλωβισμένος πίσω από τις κλειστές πόρτες».

Πλέον, ο φόβος είναι η συνέχιση αυτού του κύκλου. Θα δούμε τέλος; Θα δούμε μείωση ή αύξηση από τη στιγμή που κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα; Ποιοι είναι οι παράγοντες που θα μας φέρουν στη μείωση των δολοφονιών;

«Ούτε το ελπίζω, αλλά ούτε θέλω και να σκέφτομαι αυτό το ενδεχόμενο, της συνέχισης του φαινομένου. Η τάση προς τις πράξεις αυτές, όπως προείπα, σχετίζεται με τα μέτρα κατά της πανδημίας κυρίως. Με την άρση που ανακοινώθηκε και σε συνδυασμό με την έλευση του καλοκαιριού, πιστεύω πως θα δούμε μια αποκλιμάκωση αυτού του φαινομένου. Ο κόσμος θα είναι έξω, θα βρίσκεται στον καθαρό αέρα, στον ήλιο, οπότε ελπίζω σε μια πτώση των αριθμών που βλέπουμε αυτή τη στιγμή».

Επιθετικότητα και δολοφονίες

«Ποτέ κανένα έγκλημα δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με λογικά επιχειρήματα. Τίτος Λίβιος».

59 π.Χ-17 μ.Χ., Ρωμαίος ιστορικός

Κάπου εδώ, η έρευνα μας έφερε στο ψυχολογικό σκέλος. Πώς μπορεί η επιθετικότητα ενός ατόμου να τον οδηγήσει στο έγκλημα και κατά συνέπεια στη δολοφονία; Η σύμβουλος ψυχικής υγείας, Ταμάρα Λεϊζέροβιτς, μας ανέλυσε τις συμπεριφορές που φτάνουν έναν άνθρωπο, από ψυχολογική σκοπία στο έγκλημα.

«Οι εκδηλώσεις επιθετικής συμπεριφοράς δεν αποτελούν ασυνήθιστο φαινόμενο σε μια κοινωνία. Πολύ συχνά γινόμαστε μάρτυρες ή και θύματα τέτοιων περιστατικών ενώ σε άλλες περιπτώσεις ίσως να γινόμαστε και εμείς οι ίδιοι επιθετικοί. Ο επιτιθέμενος έχει τη πρόθεση να προκαλέσει βλάβη δηλαδή μια πράξη που θα έχει αρνητικά αποτελέσματα σωματικά, ψυχολογικά ή υλικά. Τι γίνεται όμως στις περιπτώσεις που η επιδιωκόμενη βλάβη μπορεί να είναι ακόμα και ο θάνατος; Οι καθημερινές καταγραφές δολοφονιών προκαλούν έντονη ανησυχία αλλά και πολλά ερωτηματικά στο κόσμο. Αναμφισβήτητα το τελευταίο χρονικό διάστημα η κοινωνία της χώρας μας έχει έρθει αντιμέτωπη με τις πιο άγριες δολοφονίες που έχουν διαπραχθεί στην πρόσφατη ιστορία, μάλιστα κάποιες υποθέσεις γίνανε πρωτοσέλιδα και στον ξένο Τύπο».

Ποια μπορούν να είναι τα αίτια που θα επηρεάσουν έναν άνθρωπο στο να οδηγηθεί σε μια αποτρόπαια πράξη; Η κυρία Λεϊζέροβιτς, μας ανέλυσε το «γιατί»…

«Για χρόνια οι επιστήμονες μελετάνε την ανθρώπινη συμπεριφορά και τα αποτέλεσμα αυτών των ερευνών μας παρουσιάζουν δυο βασικές προσεγγίσεις. Η μία προσέγγιση είναι βιολογική ενώ η δεύτερη στηρίζεται στους κοινωνικούς παράγοντες. Η βιολογική προσέγγιση ορίζει την επιθετικότητα ως ένστικτο, ένα πρωτόγονο ένστικτό για την επιβίωση του ανθρώπου στις δύσκολες συνθήκες, προέρχεται από μνήμης και παραμένει αναλλοίωτο στο συγκεκριμένο βιολογικό είδος. Τα κοινωνικά αίτια έχουν στο επίκεντρο το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει και αλληλοεπιδρά το άτομο. Τα πρότυπα μίμησης στο κοντινό οικογενειακό πλαίσιο παίζουν καθοριστικό ρόλο καθώς εκεί έχουμε τη προβολή των ηθικών αξιών. Αξίζει να αναφέρουμε την έμμεση συνεχόμενη έκθεση σε βίαια περιστατικά μέσω των Μ.Μ.Ε. ή και άμεσα στη πραγματική ζωή. Καθοριστικό είναι και το συναίσθημα της ματαίωσης , το οποίο συνδέεται με το θυμό. Ο θυμός είναι ικανός να οπλίσει και να οδηγήσει ένα ταραγμένο νου στην επιθυμία πρόκλησης βλάβης».

Αυτό που δεν γνωρίζει ο πολύς κόσμος, είναι πώς οι συνθήκες περιβάλλοντος, παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη διάπραξη ενός εγκλήματος. Συνθήκες όπως η θερμοκρασία του περιβάλλοντος…

«Βάση ερευνών και στατιστικών στοιχείων έχει παρατηρηθεί ότι σε περιόδους με υψηλή θερμοκρασία ο άνθρωπος είναι πιο επιρρεπής στην εκδήλωση επιθετικής συμπεριφοράς, επίσης ευνοείτε η ενδοοικογενειακή βία καθώς και οι αυτοκτονίες. Ο περιορισμός του προσωπικού χώρου και η πυκνότητα του περιβάλλοντος επηρεάζουν την συμπεριφορά και παρατηρείται ότι οι άνθρωποι γίνονται εριστικοί».

Ποιοι παράγοντες είναι εκείνοι που ξύπνησαν σε κάποιους συνανθρώπους την άγρια επιθυμία να σκοτώσουν; Ποιος είναι ο ρόλος της πανδημίας του κορονοϊού;

«Για αρχή ο εγκλεισμός εξαιτίας του covid-19, ο φόβος του θανάτου εξαιτίας του ιού αλλά και οι θάνατοι που είχαν καταγραφεί, κάποιοι άνθρωποι χάσανε κοντινούς συνανθρώπους τους, επίσης έχουν καταγραφεί περιστατικά που ξεκληρίστηκαν ολόκληρες οικογένειες. Η περίοδος του ιού δυσχεραίνει την οικονομική κατάσταση πολλών ανθρώπων, ανέχεια, ανεργία και κοινωνικό πάγωμα δημιουργούν ένα καταστροφικό κοκτέιλ για τη οικονομική και κατά συνέπεια ψυχική ισορροπία. Καθημερινή ροή αρνητικών γεγονότων, καθιστά εμάς ανοιχτούς δέκτες και συσσωρευτές της απειλής. Το αποτέλεσμα της πραγματικότητας που ζούμε τα τελευταία χρόνιά, αλλά και της δικής μας στάσης είναι η κοινωνική ταραχή, ξεκινά πίσω από κάθε κλειστή πόρτα σπιτιού και τακτικά διοχετεύεται και στους δρόμους. Ωστόσο ας μην είμαστε έρμαια συνθηκών, ο κάθε άνθρωπος έχει όφελος να βρει τη τεχνική να επιβιώσει και αν τα καταφέρνει ικανοποιητικά να μη διστάσει να βοηθήσει τον συνάνθρωπο του να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες. Οι περίοδοί κρίσεων δεν μπορούν να αφήσουν ανεπηρέαστους τους ανθρώπους που απαρτίζουν την εκάστοτε κοινωνία. Αναμφίβολα έχει επηρεαστεί η ψυχική μας υγεία, κατ’ επέκταση και η συμπεριφορά μας».

Ο κόσμος απαντά στην κάμερα του Newsbomb.gr: Μήπως έχουμε όντως τρελαθεί;

Τι πιστεύει όμως ο κόσμος για αυτή την πρωτοφανή έκρηξη εγκληματικότητας και δολοφονιών;

Η κάμερα του Newsbomb.gr και οι δημοσιογράφοι Αναστασία – Βασιλική Γκολέμη και Νίκος Χριστοφάκης, μίλησαν με συμπολίτες μας, οι οποίοι έφεραν στη συζήτηση την πανδημία του κορονοϊού και την οικονομική κρίση, δυο παράγοντες που έχουν προκαλέσει ψυχολογική πίεση.

«Άγχος, πίεση, επηρεάζουν σίγουρα. Η πανδημία έπαιξε το ρόλο της αλλά και η οικονομική κατάσταση. Αν ήταν όλοι ευτυχισμένοι δεν θα είχαν γίνει όλα αυτά. Η καταπίεση και η έλλειψη ελευθερίας φέρνουν όλα αυτά», συμφώνησαν οι περισσότεροι ενώ κάποιοι άλλοι τόνισαν πως η ελληνική κοινωνία σαπίζει.

Δείτε το video από τις απαντήσεις των συμπολιτών μας:

Οι ανεξιχνίαστες δολοφονίες στην Ελλάδα

«Αν θέλουν να καταργήσουν τη θανατική ποινή, ας κάνουν το πρώτο βήμα οι δολοφόνοι».

Alphonse Karr, 1808-1890, Γάλλος συγγραφέας

Υπάρχει όμως «τέλειο έγκλημα»; Η απάντηση όλων των ειδικών είναι ξεκάθαροι πως δεν υπάρχει, ωστόσο υπάρχουν υποθέσεις στην Ελλάδα που ακόμη και σήμερα αποτελούν άλυτους γρίφους για την Ελληνική Αστυνομία.

Το Newsbomb.gr σας παρουσιάζει τις πλέον πολύκροτες υποθέσεις δολοφονιών που ακόμη και σήμερα «πονοκεφαλιάζουν» τις Αρχές και η επίλυσή τους μοιάζει σχεδόν αδύνατη…

Υπόθεση Αγραφιώτη

Τέσσερα χρόνια μετά τη δολοφονία της Ελευθερίας Αγραφιώτη, οι αξιωματικοί της Ασφάλειας Αττικής δεν μπορούν να αποκλείσουν το ενδεχόμενο να κυκλοφορεί ελεύθερος ο «δράκος» που της επιτέθηκε.

Στο πρώτο στάδιο των ερευνών οι αστυνομικοί ήταν αισιόδοξοι ότι σύντομα θα φτάσουν στον δολοφόνο. Το βάρος τους είχε πέσει σε 30χρονο επίδοξο βιαστή γυναικών στο Μαρούσι, καθώς θεώρησαν ότι είναι απίθανο να υπάρχουν δύο διαφορετικοί «δράκοι» στην ίδια περιοχή. Επρόκειτο για άτομο που είχε συλληφθεί για σεξουαλικές επιθέσεις σε γυναίκες. Οι εκτιμήσεις των αστυνομικών, ωστόσο, διαψεύστηκαν. Από τα στοιχεία είχε προκύψει ότι ο 30χρονος δεν έχει καμία σχέση με την υπόθεση και έτσι οι έρευνες έπρεπε να στραφούν προς άλλη κατεύθυνση.

Ποιος, όμως, θα μπορούσε να δολοφονήσει την 69χρονη, η οποία είχε εξαφανιστεί από τις 21 Απριλίου 2016 και εντοπίστηκε νεκρή στις 25 Μαΐου;

Οι ελπίδες της ΕΛ.ΑΣ. σε δεύτερη φάση βασίστηκαν στα αποτελέσματα από τη Διεύθυνση Εγκληματολογικών Ερευνών αλλά ούτε αυτό βοήθησε. Τα πολλά διαφορετικά DNA που βρέθηκαν στον τόπο του εγκλήματος προκαλούν σύγχυση. Πρόκειται για τουλάχιστον τρία DNA, τα οποία εντοπίστηκαν σε κοντινή απόσταση από το θύμα.

Οι εξετάσεις στα εγκληματολογικά εργαστήρια δεν έριξαν «φως» στην υπόθεση, καθώς κανένα γενετικό υλικό δεν ταυτοποιήθηκε με κάποιον από τους υπόπτους ή κάποιον από τους σεσημασμένους δράστες που περιλαμβάνονται στη βάση δεδομένων της ΕΛ.ΑΣ.

Ο δολοφόνος της Ελευθερίας Αγραφιώτη είτε από μεθοδικότητα είτε από τύχη δεν έχει αφήσει ίχνη στο κλιμακοστάσιο. Οι αστυνομικοί που χειρίζονται την υπόθεση αναζητούν μέσα από έναν κύκλο δεκάδων καταθέσεων από το οικογενειακό, φιλικό και επαγγελματικό περιβάλλον το κίνητρο του δράστη. Ερευνούν επίσης μία τηλεφωνική επικοινωνία που φέρεται να είχε η 69χρονη με άγνωστο άνδρα την ώρα που βρισκόταν σε φούρνο της περιοχής της.

Η δολοφονία της οικογένειας Χρυσαφίδη στην Εκάλη

Τριάντα ένα χρόνια συμπληρώθηκαν από τη νύχτα της 24 Ιουνίου του 1991, όταν βρέθηκε αποτρόπαια δολοφονημένη μια τετραμελής οικογένεια στο σπίτι της στην Εκάλη. Πρόκειται για την οικογένεια Χρυσαφίδη, η στυγερή δολοφονία της οποίας παραμένει μυστήριο για τις Αρχές. Σε μια κομψή κατοικία στην Εκάλη κατοικούσε ο 48χρονος Μιχάλης Χρυσαφίδης, ιδιοκτήτης εργοστασίου βιομηχανικών ειδών, η βρετανικής καταγωγής σύζυγός του Λιζ και τα δύο τους παιδιά, ο 18χρονος Γιώργος και τον 16χρονος Μιχάλης. Από το 1989 είχαν μαζί τους ως εσωτερικό οικιακό ή -όπως τον αποκαλούσαν- Τάι.

Το βράδυ της 24 Ιουνίου 1991 επικρατούσε απόλυτη σιγή έξω από το σκοτεινό σπίτι της οικογένειας στην Εκάλη. Είχε περάσει μια εβδομάδα από την τελευταία φορά που κάποιος είχε μιλήσει μαζί τους, ενώ ο Τάι απαντούσε τις προηγούμενες ημέρες στα τηλέφωνα, λέγοντας πως η οικογένεια έλειπε σε ταξίδι. Εκείνη τη νύχτα, έδωσαν ραντεβού έξω από το σπίτι της οικογένειας τρεις άνδρες. Ο γείτονας τους Βασίλης Σαλαπάτας, ο ανιψιός του Μιχάλη Χρυσαφίδη, Αλέξανδρος Μακρίδης και ο διευθυντής πωλήσεων του εργοστασίου του, Αντώνης Γεωργιάδης.

Αυτό που προβλημάτισε το περιβάλλον της οικογένειας, είναι ότι κανείς δεν είχε γνώση του περιβόητου ταξιδιού, ούτε καν οι συνεργάτες του Μιχάλη Χρυσαφίδη στο εργοστάσιο. Αυτό το γεγονός από μόνο του είχε θορυβήσει από την πρώτη ημέρα τον περίγυρο της οικογένειας, γιατί ο επιχειρηματίας ήταν ιδιαίτερα συνεπής στις υποχρεώσεις του, που του απέφεραν τζίρο μεγαλύτερο των 600 εκατομμυρίων δραχμών το χρόνο.

Ο τελευταίος άνθρωπος που είχε δει την οικογένεια, ήταν η φίλη της Λιζ, Αγγελική Παπαλεξανδράτου, η οποία την είχε επισκεφθεί στο σπίτι της το βράδυ της 17ης Ιουνίου. Η γυναίκα έμεινε μέχρι τα μεσάνυχτα στην οικία Χρυσαφίδη και κανείς δεν της ανέφερε οτιδήποτε για ταξίδι. Τις επόμενες ημέρες, όταν χτυπούσε το τηλέφωνο της βίλας, ο μπάτλερ της οικογένειας απαντούσε από την άλλη άκρη της γραμμής, ενημερώνοντας ότι λείπουν σε ταξίδι και θα επιτρέψουν στις 28 Ιουνίου. Έπειτα από 3-4 ημέρες, ακόμα κι εκείνος έπαψε να απαντά στα τηλέφωνα, προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερη ανησυχία στους οικείους τους.

Έτσι, οι τρεις άνδρες αποφάσισαν να επισκεφθούν το σπίτι του Χρυσαφίδη για να διαπιστώσουν τι συμβαίνει. Φτάνοντας, αντίκρισαν πάνω στην πόρτα ένα σημείωμα που ανέφερε ότι η οικογένεια απουσιάζει και θα επιστρέψει στις 28 Ιουνίου. Κάλεσαν αμέσως κλειδαρά, ο οποίος παραβίασε την εξώθυρα του σπιτιού.

Οι τρεις άνδρες μπήκαν στη βίλα και άρχισαν να ερευνούν το εσωτερικό της. Απόλυτη σιωπή επικρατούσε στο σπίτι, ενώ στο ισόγειο όλα έμοιαζαν όλα τακτοποιημένα και φυσιολογικά. Όμως, κατεβαίνοντας τις σκάλες προς το υπόγειο του σπιτιού, τους χτύπησε μια έντονη μυρωδιά. Οι τρεις άνδρες ήρθαν αντιμέτωποι με το πιο σοκαριστικό θέαμα της ζωής τουw. Σε κάθε δωμάτιο υπήρχε κι ένα πτώμα σκεπασμένο με κουβέρτες και πετσέτες. Και τα τέσσερα μέλη της οικογένειας Χρυσαφίδη είχαν βρει φρικτό θάνατο.

Ο 16χρονος Μιχάλης είχε φιμωθεί με ένα κουρελιασμένο πουκάμισο, τα χέρια και τα πόδια του ήταν δεμένα με νάιλον σχοινί και το πτώμα του είχε σκεπαστεί με μία κουβέρτα. Στο διπλανό δωμάτιο βρέθηκαν νεκροί ο μεγαλύτερος αδελφός του και ο πατέρας του. Τα χέρια και τα πόδια του παιδιού ήταν δεμένα, αλλά όχι και του πατέρα του. Και τα δυο πτώματα ήταν σκεπασμένα με κουβέρτες και πετσέτες. Στο τρίτο δωμάτιο, εντοπίστηκε το άψυχο κορμί της Λιζ Χρυσαφίδη. Ήταν ντυμένη με ένα ακριβό φόρεμα. Δεν φορούσε εσώρουχο και αμέσως γεννήθηκε η υποψία πως έχει βιαστεί.

Οι ιατροδικαστικές εκθέσεις που ακολούθησαν βοήθησαν τις αρχές να ξετυλίξουν το κουβάρι της υπόθεσης και να οδηγηθούν στο συμπέρασμα πως η τετραμελής οικογένεια βασανιζόταν επί 4 ημέρες. Στις 20 Ιουνίου δολοφονήθηκαν οι δύο γιοι της οικογένειας. Ο 16χρονος Μιχάλης είχε ξυλοκοπηθεί άγρια, το στέρνο του είχε σπάσει από τα χτυπήματα που δέχθηκε με μια βαριοπούλα. Την επόμενη ημέρα δολοφονήθηκε ο πατέρας Χρυσαφίδης και μια ημέρα πριν αποκαλυφθεί το έγκλημα, είχε χάσει τη ζωή της και η Λιζ Χρυσαφίδη.

Τα φονικά όπλα βρέθηκαν λουσμένα στο αίμα κάτω από το νεροχύτη της κουζίνας. Μια βαριοπούλα, έναν τσεκούρι κι ένα σκερπάνι. Από το χρηματοκιβώτιο της οικογένειας έλειπαν χρήματα και κάποια κοσμήματα, ενώ είχαν μείνει παρατημένα κάποια ομόλογα, αρκετά χρυσαφικά και μερικά έγγραφα του επιχειρηματία.

Δολοφονία σε κοσμηματοπωλείο της Πατησίων

Μπροστά στα μάτια δεκάδων μαρτύρων εκτελέστηκαν εν ψυχρώ ένα μεσημέρι του Ιουλίου του 1983 ο 37χρονος ιδιοκτήτης κοσμηματοπωλείου Σταμάτης Κοντογιάννης και ο 17 ετών ανιψιός του, Χρήστος Τσάκαλος.

Όλα ξεκίνησαν με την είσοδο των δραστών στην επιχείρηση που διατηρούσε ο κοσμηματοπώλης στα Πατήσια, οι οποίοι αρχικά φέρονται να εμφανίστηκαν ως πελάτες. Μαρτυρίες περαστικών και ιδιοκτητών διπλανών καταστημάτων θέλουν τους εγκληματίες να συνομιλούν για λίγη ώρα με τον άτυχο επιχειρηματία πριν ανοίξουν πυρ.

Το αιματοκύλισμα δεν άργησε να λάβει χώρα. Οι δύο ένοπλοι δράστες πυροβόλησαν με 45άρια δίχως δισταγμό τα δύο θύματα, όταν θείος και ανιψιός αρνήθηκαν να τους δώσουν τα κλειδιά του χρηματοκιβωτίου που έκρυβε τη λεία που οι επαγγελματίες δολοφόνοι επιθυμούσαν να κλέψουν.

Αφού χτύπησαν θανάσιμα τον 17χρονο -ο οποίος πέθανε ακαριαία- και τραυμάτισαν σοβαρά τον ιδιοκτήτη της επιχείρησης, τράπηκαν σε φυγή πυροβολώντας συνεχώς για να ανοίξουν δρόμο και να φτάσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα στις μοτοσυκλέτες των δύο συνεργών τους, οι οποίοι τους περίμεναν με τις μηχανές αναμμένες, 50 μέτρα μακριά από το κατάστημα.

Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, είχε ξεψυχήσει και το δεύτερο θέμα, το οποίο πρόλαβε μόνο να συρθεί μέχρι την πόρτα πριν καταλήξει.

Οι περαστικοί κάνουν λόγο για δύο πολύ γεροδεμένους, ψηλούς, μελαχρινούς άνδρες, οι οποίοι δεν ήταν Έλληνες. Όλες οι μαρτυρίες συμφωνούσαν.

Οι έρευνες της Ασφάλειας επικεντρώθηκαν σε οργανωμένα κυκλώματα αλλοδαπών, με τους μάρτυρες να καλούνται να αναγνωρίσουν τους δράστες μέσα από φωτογραφίες εγκληματιών ιταλικής, ισπανικής και αιγυπτιακής καταγωγής με ποινικό μητρώο και ιστορικό που σχετίζονταν με άλλες ληστείες αλλά και εμπόριο ναρκωτικών.

Η δολοφονία του συγγραφέα Κώστα Ταχτσή

Τον Αύγουστο του 1988, η συνοικία του Κολωνού, αρχικά, και η υπόλοιπη Αθήνα στη συνέχεια, συγκλονίστηκαν από την αποκάλυψη ενός στυγερού εγκλήματος: ο Κώστας Ταχτσής, ο συγγραφέας του εμβληματικού βιβλίου «Το τρίτο στεφάνι», είχε βρεθεί στραγγαλισμένος στο σπίτι του.

Το πτώμα του αδερφού της Κώστα Ταχτσή βρήκε η αδελφή του Ελπίδα στο σπίτι του στον Κολωνό. Το ιατροδικαστικό πόρισμα μιλούσε για στραγγαλισμό που είχε γίνει πριν από 48 ώρες, νωρίς το βράδυ της Πέμπτης. Ο Ταχτσής ήταν 61 ετών.

Η αστυνομία εξαπέλυσε ανθρωποκυνηγητό σε όλη τη γειτονιά του Κολωνού, τους γύρω δρόμους του Μεταξουργείου μέχρι την Ομόνοια, για την ανακάλυψη του δράστη. Οι πληροφορίες που συγκέντρωσαν μιλούσαν για τρία άτομα που το ίδιο βράδυ είχαν επισκεφθεί το σπίτι του Ταχτσή. Ο τελευταίος ήταν γύρω στα τριάντα, μελαχρινός με μουστάκι και καλοντυμένος.

Γύρω από αυτόν επικεντρώνονται οι έρευνες. Όμως ο δράστης δεν θα βρεθεί ποτέ. Τα δακτυλικά αποτυπώματα που συλλέγονται στο σπίτι αποδεικνύεται ότι ανήκουν σε συγγενικά ή φιλικά με το θύμα πρόσωπα, υπεράνω κάθε υποψίας. Έτσι, η δολοφονία του Κώστα Ταχτσή αρχειοθετείται.

Εξαφάνιση Γιώργου Καραμιχαηλίδη

O Γιώργος Καραμιχαηλίδης εξαφανίστηκε τον Αύγουστο του 2016 στην Αλόννησο, όπου βρισκόταν με τη φίλη του για διακοπές.

Έμοιαζε για κάποιον άγνωστο λόγο κακοδιάθετος. Σαν κάτι να τον προβλημάτιζε. Την ημέρα της άφιξής του στο νησί είπε στην κοπέλα του ότι θα βγει έξω για βόλτα, προκειμένου να πάρει λίγο αέρα στην περιοχή όπου βρίσκεται το λιμάνι Βότση. Ο 30χρονος Γιώργος δεν γύρισε ποτέ.

Η μητέρα του πιστεύει ότι το παιδί της δολοφονήθηκε. Σύμφωνα με καταθέσεις που βρίσκονται στη διάθεση των Αρχών, ο 30χρονος προσπάθησε να επιβιβαστεί σε ξένο καΐκι με αποτέλεσμα να τσακωθεί με ψαράδες. Στα άτομα αυτά πιστεύει η οικογένεια του 30χρονου Γιώργου ότι βρίσκεται η λύση του μυστηρίου. Η Αστυνομία, ωστόσο, δεν μπόρεσε να βρει τα στοιχεία που θα ξεκλείδωναν την υπόθεση. Δεν έπεσε αρκετό φως στο τι ακριβώς μπορεί να συνέβη τη μοιραία ημέρα ανάμεσα στους ψαράδες και το Γιώργο.

Αν δηλαδή οι ψαράδες έσπρωξαν, όπως έχει διατυπωθεί σε κατάθεση, τον νεαρό στη θάλασσα βλέποντάς τον να ανεβαίνει σε ξένη βάρκα. Εγκαταλείφθηκε ο Γιώργος στο νερό; Η οικογένεια του δεν έχει σταματήσει να απευθύνει εκκλήσεις προς την τοπική κοινωνία της Αλοννήσου, προκειμένου όποιος γνωρίζει κάτι για το περιστατικό να μιλήσει στις Αρχές .

Δείτε κι αυτά από το Weekend Edition: