«Για εμένα είναι ο σημαντικότερος και καλύτερος μουσικός παραγωγός στον κόσμο», λέει ο Κώστας Φέρρης
Το 1972 κυκλοφορεί το εμβληματικό «662», το τρίτο και τελευταίο άλμπουμ των Aphrodite’s Child. Τους στίχους στο άλμπουμ γράφει ο Κώστας Φέρρης, ο οποίος γνώριζε τον Βαγγέλη Παπαθανασίου ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’60. Ο γνωστός σκηνοθέτης, μιλάει στο Newsbomb.gr και ξετυλίγει γνωστές και άγνωστες πτυχές από τη συνεργασία με τον σπουδαίο μουσικοσυνθέτη, μοιράζεται ιστορίες από τις ηχογραφήσεις, θυμάται τη δικαστική διαμάχη του Σταύρου Λογαρίδη με τον Παπαθανασίου με αφορμή το οσκαρικό «Chariots of Fire» και μιλάει για το τέλος της σχέσης τους αλλά και το μεγαλύτερο προσόν του παγκοσμίου φήμης, Έλληνα δημιουργού.
«Τον Βαγγέλη Παπαθανασίου τον ήξερα ήδη από το 1966-1967 όταν γύριζε την ταινία «Ξεφάντωμα με τους Forminx» και σκηνοθέτης ήταν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος με βοηθό του τον Νίκο Παναγιωτόπουλο. Η ταινία αυτή δεν ολοκληρώθηκε με τον Αγγελόπουλο, παραιτήθηκε σε κάποια φάση και την ολοκλήρωσε ο Κώστας Λυχναράς.
Η γνωριμία μας διατηρήθηκε και αναθερμάνθηκε ξανά στο Παρίσι το 1968, όταν ο Παπαθανασίου και ο Ντέμης Ρούσσος ήρθαν στο Παρίσι το ’68 και μπλοκαρίστηκαν που δεν μπορούσαν να περάσουν στο Λονδίνο, η γνωστή ιστορία που ξέρετε. Ήρθαν και μας βρήκαν λοιπόν τότε σε ένα καφενείο που μαζευόμασταν, το Saint Claude, δηλαδή ο Άγιος Κλαύδιος. Έχει γράψει και βιβλίο ο Βασίλης Βασιλικός με τον τίτλο «Καφέ Εμιγκρέκ». Οι πάντες περνούσαν από εκεί, ο Νίκος Κούνδουρος, ο Στέλιος Ράμφος, όλοι οι Έλληνες του Παρισιού».
Η έναρξη της συνεργασίας Φέρρη – Παπαθανασίου
Ο φίλος μου ο Πολέ ο σκηνοθέτης, που είχε τελειώσει μια ταινία στη Βραζιλία και είχαμε γράψει μαζί το σενάριο άλλης που θα ερχόταν μετά, μου λέει ότι θα ήθελε να δοκιμάσει ροκ μουσική για την ταινία που γύρισε στη Βραζιλία, τον Άρχοντα του Χρόνου. «Πες εσύ που ξέρεις το ροκ, καμιά ιδέα«, μου λέει. «Ο ιδανικός για εμένα είναι ο Βαγγέλης Παπαθανασίου που έχει έρθει με τους Aphrodite’s Child και έχουν πετύχει ήδη 2-3 τραγούδια«, του απαντώ και μου λέει να πάμε να τον βρούμε. Πάμε, τον βρίσκουμε, του δίνει και το σενάριο της ταινίας που είχαμε γράψει μαζί και δεν είχε γυριστεί ακόμα και του μιλάει για την ταινία που γύρισε στη Βραζιλία. Ο Βαγγέλης ήταν επιφυλακτικός κυρίως με τους Γάλλους όταν δεν είχαν μια κάποια μαρτυρία διασημότητας. Δεν τον ενδιέφεραν πολύ και δεν του άρεσε και η γαλλική κουλτούρα όπως τη λέγαμε τότε, που ήταν φλύαρη. Μας λέει «Εντάξει θα σας πω αύριο και θα διαβάσω και το άλλο σενάριο». Δεν ξέρω πώς το διάβασε, γιατί είχε πρόβλημα τότε, όπως είχε και με το αεροπλάνο, έτσι και με το διάβασμα ή και με όποια άλλη μυρωδιά ύποπτη, πάθαινε αλλεργική κρίση. Την άλλη μέρα μου τηλεφωνάει και μου λέει να πάω εγώ να τον βρω. «Κοίταξε να δεις, εγώ με τους Γάλλους δεν μπορώ να συνεργαστώ. Δεν μου αρέσει η φιλολογία τους, δεν με εμπνέουν, τους βρίσκω σαχλούς. Όμως διάβασα το σενάριο και εκεί είδα τη δικιά σου πένα και είναι καταπληκτικό«, μου λέει. Τον ρωτάω αν θα μπορούσα να τον βοηθήσω σε κάτι και τότε μου αποκαλύπτει όλο το μυστικό του «666» που δεν είναι πολύ γνωστό για ποιο λόγο έγινε αυτός ο δίσκος».
Η γέννηση του εμβληματικού άλμπουμ «666»
«Οι Aphrodite’s Child είχαν υπογράψει συμβόλαιο με τη Philips για τρεις δίσκους. Τους δύο τους είχαν βγάλει, χρωστούσαν ακόμα έναν. Στο μεταξύ όμως είχε δημιουργηθεί προστριβή μέσα στο γκρουπ γιατί ο Βαγγέλης δεν ήθελε να πηγαίνει σε συναυλίες λόγω του αεροπλάνου, ήταν και οι γυναίκες τους που τότε έβαζαν λόγια, έτσι είχαν ψιλοτσακωθεί και πήγαινε προς διάλυση το συγκρότημα. Όμως ο Ντέμης είχε προλάβει και είχε υπογράψει δίσκο για σόλο καριέρα.
Μου λέει λοιπόν ο Βαγγέλης ότι το συγκρότημα πρόκειται να διαλυθεί και αν διαλυθεί σε αυτή την κατάσταση, ο μόνος που θα μείνει κερδισμένος θα είναι ο Ντέμης ο Ρούσσος, αυτός θα κάνει καριέρα. «Θέλω να μου φέρεις μια ιδέα και να μου γράψεις τους στίχους τραγουδιών, για έναν κύκλο τραγουδιών», όπως τα λέγαμε τότε. Μετά μάθαμε τον όρο concept και μάλιστα το «666 είναι» το πρώτο concept άλμπουμ της ροκ μουσικής. Εμείς κάναμε έναν κύκλο τραγουδιών σαν αυτό που έκανε ο Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις, ο Ξαρχάκος για να κατοχυρώσουν τα πνευματικά τους δικαιώματα.
Μου ζητάει λοιπόν να του κάνω έναν κύκλο τραγουδιών με συγκεκριμένο θέμα που μπορεί να είναι και συναυλία-παράσταση που να μπορέσει να αναδείξει εκείνον ως συνθέτη. «Το συγκρότημα πρόκειται να διαλυθεί και θέλω στον τελευταίο δίσκο τουλάχιστον που θα πουλήσει ως Aphrodite’s Child να κάνω και εγώ ένα όνομα ως συνθέτης για να ξεκινήσω μια σόλο καριέρα«, μου λέει. Αυτό ήταν το αίτημά του, τίποτα άλλο. Του λέω «θα το σκεφτώ και θα σου φέρω μια-δυο προτάσεις«.
Πάω την άλλη μέρα και του λέω «έχω σκεφτεί δύο προτάσεις, μην βιαστείς να πάρεις απόφαση, ξέρω ποιο είναι το πιο γαργαλιστικό«. Το ένα ήταν τα Πάθη του Χριστού με την υπόθεση ότι ο Χριστός ήταν ένας χίπης της εποχής του. Με όλα τα στοιχεία του χιπισμού, τα λουλούδια, την ομορφιά κλπ. Εδώ θα κάνω μια παρένθεση. Τότε, δεν είχε γραφτεί ακόμα το «Jesus Christ Superstar». Αυτό είναι το περίεργο και το πιο περίεργο είναι ότι όταν πήγαμε μετά από δύο χρόνια στο δισκοπωλείο να καμαρώσουμε το «666» που ήταν κυρίαρχο ως πρωτοεμφανιζόμενο είδαμε δίπλα του ακριβώς, σε όλο το κατάστημα σκορπισμένο έναν άλλο δίσκο που είχε κάτι αρχικά μόνο. Και το πιάνει στα χέρια του ο Βαγγέλης και λέει «Δεν είναι δυνατόν την πατήσαμε, αυτό λέγεται Jesus Christ Superstar«. Του απαντώ «δεν την πατήσαμε εμείς κάναμε το 666».
Δεν του άρεσε αυτή η ιδέα και του λέω και το άλλο. Το άλλο ήταν η Αποκάλυψη του Ιωάννη ιδωμένη μέσα από τη σύγχρονη μυθολογία της επανάστασης του Μάη του ’68, του χιπισμού, της ροκ έξαρσης, γενικά της επανάστασης και της αλλαγής πολιτισμού. Τα έργα διακηρύσσουν αυτή την αλλαγή, του αιώνα του Υδροχόου και αυτή η εποχή είναι αποκαλυπτική. Άρα παρακολουθούμε τα επεισόδια που αναφέρει ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη ένα-ένα, τα αναλύουμε, τα κάνουμε τραγούδια είτε χορευτικά ή ορχηστρικά και βάζουμε και έναν μονόλογο να εξηγεί.
Του αρέσει και μου λέει «πάμε να το κάνουμε!«. Εδώ τώρα υπάρχει ένα σημείο που δεν έχει ειπωθεί, μια φορά το έχω αναφέρει. Εμένα με πιάνει πανικός. Σκέφτομαι θα γράψω στα αγγλικά στίχους και λιμπρέτο για μια παράσταση που θα δοθεί κάποτε σε ένα τσίρκο. Δεν ξέρω από πού να το πιάσω, ποιο είναι το νήμα, το θέμα. Πάω στο καφενείο μας βρίσκω τον Τσαρούχη που ήταν πολύ αγαπητός μου φίλος από το 1953 και του λέω «Γιάννη την έχω πατήσει«. Με ρωτάει τι έγινε και του εξηγώ ότι ο Βαγγέλης μού παρήγγειλε να κάνω ροκ ορατόριο την Αποκάλυψη του Ιωάννη. Βάζει τα γέλια ο Γιάννης επειδή κατάλαβε ότι δεν ξέρω από πού να το πιάσω και μου δίνει το κλειδί του έργου. Ποιο είναι το κλειδί; Από όλο αυτό τον συρφετό και τη διαμάχη που γίνεται ανάμεσα στο καλό και το κακό, τους αγγέλους και τους διαβόλους, τη φύση και τον άνθρωπο, εσύ δεν θα πάρεις θέση ούτε με το καλό ούτε με το κακό. Η θέση σου είναι αυτή η τρίτη εκλεκτή δύναμη, οι 144 χιλιάδες, οι ασπροφορεμένοι που εγκαταλείπουν αυτό τον κόσμο και ανεβαίνουν στο βουνό περιμένοντας να ισοπεδωθεί η γη. Όταν πια αλληλοσκοτωθούν και δεν υπάρχει τίποτα, θα κατεβούν από το βουνό και θα εγκαταστήσουν τη νέα επουράνια Ιερουσαλήμ. Αυτό με ξεμπλοκάρισε και πάω στον Βαγγέλη και του λέω «Πάμε όποτε θες!«. Ξεκινάμε αμέσως, έχει κλείσει στούντιο, τα πάντα».
Στο στούντιο – οι τεταμένες σχέσεις του γκρουπ
«Μπαίνουμε στο στούντιο και κάνουμε συγχρόνως μουσική, στίχους και λιμπρέτο. Στο στούντιο πρέπει να μείναμε παραπάνω από έξι μήνες, δεν έχει ξαναγίνει αυτό! Η Phillips πλήρωσε το μεγαλύτερο κονδύλι για ηχογράφηση που είχε γίνει έως τότε.
Εγώ για να μπορέσω να κερδίσω χρόνο εγκαταστάθηκα στο σπίτι του Βαγγέλη, κοιμόμουν κάτω στα μαξιλάρια για να είμαστε μαζί μετά τη δουλειά και να γράφουμε τα επόμενα τραγούδια και τα επόμενα μουσικά. Μένω στο σπίτι του πάνω από δυόμισι μήνες.
Ο Βαγγέλης είχε ένα πάρα πολύ μεγάλο προσόν, ως μουσικός παραγωγός κυρίως, με την έννοια του δημιουργού όχι του χρηματοδότη. Του ανθρώπου που έχει ιδέες πάνω στη μουσική και κατευθύνει, του σκηνοθέτη ας πούμε. Αυτό το ταλέντο το είχε λοιπόν αλλά ήθελε πολύ να αξιοποιήσει και το ταλέντο, τις ικανότητες ενός πραγματικού σκηνοθέτη, του οπτικοακουστικού. Ο Βαγγέλης έβγαζε από τους συνεργάτες του καινούριες ιδέες, τον καλύτερό τους εαυτό, τα αξιοποιούσε, τα αφομοίωνε, και τα έβαζε μέσα στη μουσική του.
Κάποια στιγμή με είχε ρωτήσει, τι όργανο ήθελα να μπει και του είπα τρομπέτα. Και μπήκε η τρομπέτα. Είχαμε τέτοιου είδους συνεργασία. Άλλη στιγμή βγαίνει και ο πρώτος δίσκος του Ράι Κούντερ που είναι ένα από τα μεγαλύτερα μου ινδάλματα. Εγώ είμαι πολύ εντυπωσιασμένος και βάζω στον Βαγγέλη να ακούσει ένα κομμάτι από αυτά που είχε στον πρώτο του δίσκο. Το ακούει, ενθουσιάζεται και μου λέει ότι θα κάνουμε κάτι ανάλογο. Θέλω να πω ότι η συνεργασία μας ήταν με συνεχή αλληλεπίδραση.
Και στο στούντιο μέσα παίζω αναγκαστικά και έναν άλλο ρόλο. Επειδή είναι τσακωμένοι έρχονται με κατεβασμένα τα μούτρα και τραβάει ο καθένας με τη γυναίκα του σε άλλη γωνία. Δεν λένε ούτε καλημέρα. Και όταν ο Βαγγέλης είναι έτοιμος να πάμε για ηχογράφηση, βάζει εμένα να τους φωνάξω. Αυτοί όμως όταν μπαίνουν στο στούντιο και πιάνουν τα όργανα και παίζουν, εγώ απέξω τους βλέπω να ενθουσιάζονται, να γελάνε, να μιλάνε μεταξύ τους. Μόλις τελειώνουν και βγαίνουν έξω ξανά μούτρα! Εκεί δεν το άντεξα, τους μαζεύω μια μέρα και βάζω τις φωνές! Τους βρίζω κυριολεκτικά. Και τους εξηγώ ότι δεν μπορούμε να πάμε ως το τέλος έτσι με έναν τέτοιο δίσκο. Γιατί έχω καταλάβει ότι πάει να γίνει ένας πολύ σοβαρός δίσκος. Και έτσι έχω το καμάρι να λέω ότι τους έσπασα την ψυχράδα που είχαν στο στούντιο και από εκεί και πέρα τα πράγματα πήγαν πολύ ομαλά.
Μια σύγκρουση γίνεται επίσης όταν αποκαλύφθηκε ότι το χιτ του δίσκου, ο Βαγγέλης το προορίζει για τον Λουκά Σιδερά και όχι για τον Ντέμη Ρούσσο, κατά κάποιο τρόπο είναι σαν να τον υποβαθμίζει. Βέβαια του είχε δώσει το «Babylon«, το πρώτο κομμάτι το οποίο είναι πολύ δυνατό, όπως και το «The Four Horsemen. Αλλά το χιτ είναι το τελευταίο τραγούδι, ο επίλογος το οποίο αναφέρεται και στη διάλυση του συγκροτήματος. Ότι μετά από αυτό το δίσκο εμείς διαλυόμαστε. Όταν το βλέπει στην πράξη ο Ντέμης στεναχωριέται πολύ και αρχίζουν μια διαμάχη. Του λέει ο Βαγγέλης ότι «ωραία θα το τραγουδήσεις και θα δεις μόνος σου ότι δεν σου πάει«. Μπαίνει ο Ντέμης στο στούντιο, προσπαθεί πράγματι να το τραγουδήσει αλλά είναι γραμμένο με τέτοιο τρόπο που δεν εξυπηρετεί τη φωνή του, και έτσι συμφωνεί να το πει ο Λουκάς.
Μια άλλη ιστορία είναι ότι στις ηχογραφήσεις της Ειρήνης Παπά, ο Βαγγέλης παθαίνει πλάκα. Αρπάζει ένα τύμπανο, βάζει πάνω κάτι κατσαρόλες και κάτι ζαρζαβατικά και μπαίνει σιγά στο στούντιο και αρχίζει και χτυπάει με το τύμπανο. Ο Βαγγέλης είναι στα τύμπανα τα ξερά, όχι ο Λουκάς Σιδεράς».
Το σαλέπι
«Συνεχώς είχαμε μια αίσθηση του χιούμορ πάνω στο έργο και αυτό είναι κάτι που δεν αναγνωρίστηκε σχεδόν ποτέ. Εμείς γελάγαμε συνέχεια, δεν είναι ένα σοβαρό έργο, είναι μια αυτοσαρκαζόμενη σάτιρα της Αποκάλυψης. Αλλά κυριάρχησε το μυστήριο των συνομωσιολόγων που προσπαθούν μέχρι σήμερα να αποκρυπτογραφήσουν τα μυστικά του «666». Κανένα μυστικό δεν υπάρχει! Για παράδειγμα, είχανε γράψει ότι ο δίσκος έγινε υπό την επήρεια του LSD, το διασημότερο μυστικό που αποκαλύφθηκε από εμένα είναι ότι αυτός ο δίσκος έγινε κάτω από την επιρροή του salep! Δηλαδή το σαλέπι! Μέχρι και πρόσφατα υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν να βρουν τι σόι ναρκωτικό είναι αυτό το salep και φυσικά όταν με ρώτησαν τους έστειλα τη φωτογραφία ενός Τούρκου σαλεπιτζή για να καταλάβουν ότι είναι ένα αθωότατο ρόφημα».
Μετά το «666»
«Μετά από αυτό τον δίσκο, νοικιάσαμε μια σουίτα οι δυο μας στο «Ζορζ Σενκ», το πολυτελέστερο ξενοδοχείο του Παρισιού, στο οποίο έμενε ο Σαλβαντόρ Νταλί, όπου εγκατασταθήκαμε οι δυο μας για να σχεδιάσουμε το επόμενο έργο που θα κάναμε. Αυτό το έργο ήταν μια παραλλαγή πάνω στην «Κυρία με τις Καμέλιες» του Δουμά και στην τραβιάτα του Βέρντι. Με τη διαφορά ότι το πρόβλημα δεν θα ήταν η φυματίωση, αλλά τα ναρκωτικά. Ένα love story λοιπόν που μάλιστα του είχαμε δώσει τίτλο «Flower Lady«. Είχαμε προχωρήσει αρκετά στο σενάριο αλλά ξαφνικά μάθαμε ότι γυρίστηκε στο Χόλιγουντ το «Love Story» το οποίο είχε το ίδιο θέμα και έτσι χάσαμε την πρωτιά.
Από εκεί και πέρα κάναμε κάποια άλλα σχέδια και μάλιστα δοκιμάσαμε ένα τραγούδι για τον πόλεμο του Βιετνάμ το οποίο ήταν συγκλονιστικό, αλλά στο μεταξύ τσακωθήκαμε για οικονομικούς κυρίως λόγους και όταν με φώναξε ο Λυκουρέζος να του δώσω τα δικαιώματα του είπα «όχι προτιμώ να μην το βγάλω ποτέ!«. Στη συνέχεια πήγαν ομαλά τα πράγματα, είχαμε σχεδιάσει κιόλας τον Μάη του ’68 που ήταν δική μου ιδέα, αλλά εγώ είχα γυρίσει στην Ελλάδα και τον έκανε μόνος του».
Η επίδραση του «666» στον Βαγγέλη Παπαθανασίου
«Πολλά από αυτά που έκανε μετά ο Βαγγέλης, είχαν την πηγή τους στο «666». Δηλαδή ο Βαγγέλης δεν είχε καμία σχέση ούτε με τη μεταφυσική ούτε με τον εσωτερισμό, τη φιλοσοφία κλπ. Από το «666» άρχισε να ενδιαφέρεται και από εκεί και πέρα αγάπησε -εκ των υστέρων- τον Μάη του ’68 και -εκ των υστέρων- ανακάλυψε κάποιους Έλληνες φιλοσόφους κλπ.. Όλα αυτά μετά το «666»».
Βαγγέλης Παπαθανασίου και Σταύρος Λογαρίδης, η δικαστική διαμάχη για τους «Δρόμους της Φωτιάς»
«Εγώ επανειλημμένα συνεργάστηκα με τον Σταύρο Λογαρίδη και κάποια στιγμή μετά τη «Φόνισσα» κάναμε το σίριαλ τη «Μενεξεδένια Πολιτεία«. Ο Σταύρος μένει σπίτι μου και δουλεύουμε με το συνθεσάιζερ που είχα στο Λονδίνο. Ετοιμάζουμε να κάνουμε τις «Βάκχες» για τον κινηματογράφο, μια παραγγελία του Γιώργου Τζαβέλλα. Τελικά η ταινία δεν ευοδώθηκε. Μας μένει όμως ένα μοτίβο που έκανε ο Σταύρος. Του είχα δώσει για πρότυπο ένα εντελώς άσχετο τραγούδι, ένα της Θράκης που λέει ο Χρόνης Αηδονίδης το «Τρία Καράβια Πάνε» και προέκυψε το μοτίβο που χρησιμοποιήσαμε στη «Μενεξεδένια Πολιτεία». Έρχεται η παραγγελία για το σίριαλ και του λέω φέρε για τη μουσική τίτλων το μοτίβο αυτό. Γίνεται το σίριαλ και δεν μένει τελικά τίποτα στα χέρια μας εκτός από κάτι κασέτες που είχε φυλάξει ο παραγωγός.
Εγώ βγάζω ένα αντίγραφο στον Σταύρο και του το δίνω μαζί με συστατική επιστολή για να τον ακούσει και να τον δει ο Βαγγέλης αν θέλουν να συνεργαστούν. Γιατί ξέρω ότι δεν είναι αποκομμένος ο Βαγγέλης, ακούει , έχει δουλέψει και με τους Socrates. Πηγαίνει ο Σταύρος με την κασέτα, την ακούει ο Βαγγέλης, του αρέσει και ηχογραφούν διάφορα κομμάτια. Ο Σταύρος ισχυριζόταν ότι ηχογράφησαν και τη «Μενεξεδένια Πολιτεία», ο Βαγγέλης έλεγε το αντίθετο, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν θα το μάθουμε ποτέ…
Το θέμα είναι ότι όταν βγαίνει το «Chariots of Fire» (Οι Δρόμοι της Φωτιάς) και το ακούμε, λέμε και εγώ και ο Σταύρος ότι κάπου το έχουμε ξανακούσει. Ο δε Σταύρος μου λέει ότι είναι κλασικό κομμάτι. Κλασικό τους βγήκε γιατί στην πρόχειρη ηχογράφηση που κάναμε για τη «Μενεξεδένια Πολιτεία» έπαιζε στο όργανο μια κλασική πιανίστρια, η Ράντι ΜακΚίλο Άντριους που ήταν και το κορίτσι του Σταύρου εκείνη την εποχή. Περνούν τα χρόνια, βγαίνει το «Chariots of Fire», εμείς γράφουμε κάτι άλλο και πάμε στη Phillips για να βγάλουμε το σάουντρακ. Και μας βγαίνει κοντό. Λέμε να συμπληρώσουμε με κάτι άλλο. Και σκεφτόμαστε το μοτίβο από τη «Μενεξεδένια Πολιτεία». Φέρνει τις κασέτες παραγωγός στον βοηθό μου, ο οποίος εκείνη τη στιγμή ακούει ραδιόφωνο το οποίο παίζει τους «Δρόμους της Φωτιάς» και με παίρνουν τηλέφωνο μέσα στα μεσάνυχτα. Έτσι ξεκίνησε το θέμα…
Στη δίκη που γίνεται, ο Βαγγέλης έχει κάνει στούντιο το δικαστήριο, όργανα, μηχανήματα, δέκτης τηλεόρασης. Είμαι και εγώ μάρτυρας και περιγράφω στο δικαστήριο όλο το ιστορικό. Φροντίζω να μην κατηγορήσω σε τίποτα τον Βαγγέλη και όταν με ρατάει ο δικηγόρος του Βαγγέλη πώς συνθέτει στην πράξη τη μουσική και αν έχει ανάγκη να αντιγράψει άλλους, λέω «κατηγορηματικά όχι! Πιστεύω όμως ότι έγινε από λάθος. Ο κύριος Παπαθανασίου κυκλοφορεί με ένα μαγνητόφωνο στο χέρι και ένα μικρόφωνο και όταν έχει μια ιδέα πατάει το κουμπί να την ηχογραφήσει. Όταν πάει στο σπίτι, βγάζει την κασέτα και τη ρίχνει σε ένα συρτάρι. Πιστεύω λοιπόν ότι όταν ο Λογαρίδης ηχογράφησε ή του άφησε την κασέτα με τη «Μενεξεδένια Πολιτεία» την έβαλε στο συρτάρι αυτό και όταν ήρθε η ώρα να γράψει μουσική για την ταινία, άνοιξε το συρτάρι, πήρε μια κασέτα και έτυχε να είναι αυτή, νομίζοντας ότι ήταν δική του«. Γιατί πραγματικά έμοιαζε με μουσική Βαγγέλη Παπαθανασίου. Αυτό δεν τον εκτίμησε ο Βαγγέλης δεν το θεώρησε αρκετά πειστικό. Ήθελε να πω κατηγορηματικά ότι δεν είχε καμία σχέση.
Τελικά η απόφαση είναι μεσοβέζικη και απαλλάσσεται λόγω του ότι δεν απεδείχθη επαρκώς ότι ο Παπαθανασίου είχε πρόσβαση στο κομμάτι του Λογαρίδη. O Σταύρος είχε στεναχωρηθεί πάρα πολύ. Όπως και να έχει, στην τέχνη, στη μουσική δεν υπάρχει παρθενογένεση».
Η τελευταία επικοινωνία
«Πριν από αυτό το γεγονός, είχα μιλήσει μαζί του, όταν πήρε το βραβείο Όσκαρ. Εγώ είμαι τότε στη Μεσημβρινή. Μια δημοσιογράφος, λίγο άσχετη παίρνει τον Βαγγέλη στο Λονδίνο για να τον ρωτήσει για το Όσκαρ και να του κάνει συνέντευξη. Τηλεφωνεί η κοπέλα στο Λονδίνο και του λέει «Με συγχωρείται κύριε Βαγγέλη, για ποιο έργο πήρατε το Όσκαρ;». Γίνεται έξαλλος ο Βαγγέλης και της το κλείνει κατάμουτρα! Με παίρνει μεσάνυχτα ο Παναγιώτης Λαμπρίας και με παρακαλάει να τους σώσω από την γκάφα που έκαναν. Μου ζητάει να πάρω εγώ τον Βαγγέλη και να τους δικαιολογήσω. Τον παίρνω στο τηλέφωνο και πράγματι μου λέει μερικά πράγματα, του κάνω συνέντευξη και δημοσιεύεται στη Μεσημβρινή.
Αυτή είναι η τελευταία φορά που μιλήσαμε. Μετά από εκεί δεν συναντηθήκαμε καν, εκτός από μια φορά που φρόντισε να αλλάξει δρόμο».
Επίλογος
«Ο Βαγγέλης ήταν μεγάλος δημιουργός με την έννοια του δημιουργού-παραγωγού. Το κύριο προσόν του ήταν στην παραγωγή του ήχου, στη σκηνοθεσία του ήχου. Για εμένα ήταν από τους καλύτερους του κόσμου. Και το είπα και στη δίκη ότι για εμένα είναι ο σημαντικότερος και καλύτερος μουσικός παραγωγός στον κόσμο. Λυπήθηκα πραγματικά για τον Βαγγέλη όπως και για τον Σταύρο Λογαρίδη…
Διαβάστε επίσης
Ο Λουδοβίκος των Ανωγείων μιλάει στο Newsbomb.gr για τον καλό του φίλο, Βαγγέλη Παπαθανασίου
