Επιστρέφουμε στις εκκλησίες…

Γράφει ο Αγαπητός Ξάνθης
Αρχιτέκτονας

Η παρακολούθηση των Παθών του Κυρίου αποτελεί ύψιστο γεγονός για τους Χριστιανούς Ορθοδόξους. Οι εκκλησίες γεμίζουν από κόσμο νιώθοντας την ανάγκη της «συμπαράστασης» στο δράμα του Κυρίου.

Ο πόλεμος της Ουκρανίας, οι οδυνηρές εικόνες από τα χώματα της με τους χιλιάδες νεκρούς σε συμπλήρωμα με την υγειονομική κρίση της πανδημίας έφεραν στιγμές απόγνωσης και κυλιόμενης αναταραχής.
Αυτό ώθησε τον κόσμο να βρει ένα καταφύγιο ηρεμίας και περισυλλογής στις εκκλησίες μας.

Κόσμος από όλα τα κοινωνικά στρώματα και ηλικίες με εκθαμβωτικό σεβασμό περίμεναν υπομονετικά στη γραμμή τους για να τελέσουν το τάμα τους.  Άρωμα λιβανιού και λάμψεις από κεράκια κατέκλυζαν τον εκκλησιαστικό χώρο υπογραμμίζοντας την αγιότητα των στιγμών.
Συγκίνηση, σεβασμός, ελπίδα, υπόσχεση, αγάπη.

Είναι πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις την επιστροφή των ανθρώπων στις εκκλησίες…
Η λέξη Εκκλησία προέρχεται από το ρήμα εκκαλέω – ω (=προσκαλώ, συναθροίζω). Είναι λοιπόν, η Εκκλησία  χώρος συνάθροισης ανθρώπων, μια κοινωνική σύναξη.

Στην Εκκλησία οι άνθρωποι μοιράζονται με τους άλλους τον εαυτό τους, το βίο τους, το χρόνο τους, τις ανησυχίες τους, τη δημιουργικότητά τους, τη χαρά τους, τη λύπη τους, την πίκρα τους, την απόγνωσή τους, την ελπίδα τους, την πίστη τους.
Δεν υπάρχει Εκκλησία εκεί που οι άνθρωποι φροντίζουν ο καθένας τον εαυτό του, εκεί που ο καθένας κρατάει τα προσωπικά αγαθά, τη μοναδική χαρά του, την ατομική δύναμη και ελπίδα, την εσωστρεφή πίστη του, την εγωπαθή αρετή για τον εαυτό του και δεν τη μοιράζεται με τους άλλους. Δεν υπάρχει εκκλησία εκεί που εμφανίζεται έλλειψη αλληλεγγύης και αλτρουισμού.

Η Εκκλησία γίνεται εκ των πραγμάτων το σημερινό απάνεμο λιμάνι.
Τραντάζοντας από την οικονομική και υγειονομική, τη διπλή κρίση, και κάθε σπιτικό προσπαθεί να πιαστεί από κάπου. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ωθεί πολλούς στο να γατσωθούν από ένα «σωσίβιο» ευελπιστώντας για μια καλύτερη ζωή. Η επίπλαστη ευδαιμονία που μας πρόσφεραν έκτισε ένα status που σταδιακά οφείλουμε να το προσαρμόσουμε  στις νέες συνθήκες.

Με ομαλότητα και κοινωνική γαλήνη, όχι βίαια και άτσαλα.
Αυτή την πραότητα και την ανάδυση  αυτογνωσίας, γεννάει το άνοιγμα ενός κεριού για ένα Χριστιανό.
Η απόσταση από τις αξίες που πέρασε στις προηγούμενες δεκαετίες έγινε μέθοδος και καταχωρήθηκε στη συνείδηση ως μια τεχνική χωρίς ευαισθησία.

Ευτυχώς και η διπλή κρίση επανεμφάνισε τις αξίες και τις σταθερές που συγκροτήθηκε η δυτική κοινωνία. ανατρέποντας στείρες αντιλήψεις υπέρ του εύκολου πλουτισμού προσφέροντας μια κατάσταση ευθύνης και εγκράτειας.
Το μεγάλο ζητούμενο είναι η κοινωνική βέλτιστη ισορροπία μεταξύ οικονομικής διάστασης και κοινωνικής αντοχής. Η πρόκληση των ημερών είναι να βρεθεί το σημείο σέλλας μεταξύ Χρήματος και Αξίων.

Σίγουρα οι παράγοντες επιρροής του «Παιγνίου» είναι πολλοί, όμως η εξεύρεση της ιδανικής ισορροπίας οφείλει να βασανίσει τους επαΐοντες και εμάς τους ίδιους.
Προσθετικά και η υπογράμμιση των εθνικών συμφερόντων και η επιθετική διάθεση του ανθρώπου που αναδεικνύονται από τον πόλεμο της Ουκρανίας αθροίζουν νέα δεδομένα γύρω από το φόβο, την απειλή, την αβεβαιότητα.

Ζητείται πνευματική και σωματική νέα «ευθυγράμμιση».
Ο χώρος που μπορεί να βρει κάποιος έστω και για λίγο αυτή την επιδιωκόμενη ισορροπία είναι η Εκκλησία. Γι’ αυτό ο κόσμος συσσωρεύεται στους ναούς για να ανακαλύψει αυτή την αρμονία μεταξύ επιβίωσης και των αξιών της ανθρωπιάς.

Οι παλαιότερες κοντινές δεκαετίες απέτυχαν να μας προσφέρουν τη βέλτιστη ισορροπία, το καλύτερο ισόρροπο αποτέλεσμα μεταξύ οικονομία, περιβάλλοντος και κοινωνίας.
Πρέπει να υπάρξει διέξοδος.

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχουν προοπτικές για το ξέφωτο εντός ή και εκτός της Εκκλησίας για άλλους, αλλιώς είμαστε «καταστροφείς» της επόμενης γενιάς, της γενιάς των παιδιών μας.
Πιστεύουμε και τολμάμε…

Πηγή: rodiaki.gr/