Μηνύματα για την 48η επέτειο του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Ρόδος, 16 Νοεμβρίου 2021

 

 

Μίκα Ιατρίδη: «Τιμούμε το Πολυτεχνείο δημιουργώντας μια καλύτερη Ελλάδα!».

 

«Πριν 48 χρόνια η νέα γενιά και σύσσωμος ο ελληνικός λαός στο πλάι της αγωνίστηκαν για τη Δημοκρατία, την Ελευθερία, την Αξιοπρέπεια. Αγωνίστηκαν για μια καλύτερη Ελλάδα!

 

Τιμούμε αυτόν τον αγώνα, δημιουργώντας με τη σειρά μας την Ελλάδα της σύγχρονης εποχής. Την Ελλάδα που βλέπει μπροστά και προχωρά με αυτοπεποίθηση, παρά τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες της πανδημίας.

 

Το νόημα του Πολυτεχνείου παραμένει σαφές και επίκαιρο. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει καλύτερο στον τόπο μας αν δεν υπάρχει ενότητα, σύνεση και συναίνεση. Όλες οι υγιείς δυνάμεις της πατρίδας μας είναι απαραίτητες, γιατί η ουσιαστική δύναμη βρίσκεται στην ένωση και όχι τον διχασμό.

 

Το νόημα του Πολυτεχνείου είναι πάντα εδώ. Είναι δίπλα μας σε κάθε ανάσα μας, σε κάθε αγωνία μας και προβληματισμό μας. Μας δίνει τη θέληση να ατενίσουμε το μέλλον με αισιοδοξία, μας θυμίζει την αξία της Παιδείας και μας κάνει να πιστεύουμε στις δυνατότητες μας.

 

Για αυτό και εμείς, με τις πράξεις μας και τη στάση της ζωής μας, έχουμε χρέος να κρατάμε το νόημα του Πολυτεχνείου ζωντανό, γιατί έτσι τιμούμε τις θυσίες των αγωνιστών και αγωνιστριών του».

16/11/2021

ΔΕΕΠ ΝΔ για επέτειο Πολυτεχνείου

Πέρασε μισός περίπου αιώνας απο εκείνες της ημέρες του 1973, όμως τα συνθήματα της εποχής εκείνης παραμένουν επίκαιρα.

 

Ψωμί, μέσα απο την ανάπτυξη που μόλις χθές αναπροσαρμόστηκε στο 7,9% για το 2021, γεγονός που θα ωφελήσει όλους τους Έλληνες ανεξαιρέτως, με περισσότερες και καλύτερα αμειβόμενες δουλειές.

 

Παιδεία, μέσα απο τις μεταρυθμίσεις που επιτρέπουν στην Ελλάδα να κάνει το επόμενο βήμα και να εκσυγχρονίσει την παιδεία και την σύνδεση της με την εγχώρια και την παγκόσμια αγορά εργασίας.

 

Ελευθερία, μέσα από την συνεχή επικαιροποίηση των διαδικασιών και την εναρμόνιση με το Ευρωπαικό και Διεθνές δίκαιο.

 

Η Ελλάδα αλλάζει και ακμάζει, πρός όφελος όλων των Ελλήνων χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς.

Οι έννοιες της αλλυλεγύης, της ατομικής ευθύνης, της συλλογικής συνείδησης και της κοινωνικής δικαιοσύνης μας οδηγούν όπως και τότε σε ένα καλύτερο μέλλον.

 

Τιμούμε τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου, συνεχίζουμε την παρακατηθηκή που μας άφησαν.

Όπως και τότε όλοι μαζί, ενώμενοι θα πάμε μπροστά, γιατί κανείς δεν πρέπει να περισσεύει.

 

 

Μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία για την 48η Επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου

Να νικήσει η ζωή!

Συμπληρώνονται σήμερα 48 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ο ξεσηκωμός των φοιτητών που στήριξε και αγκάλιασε ο λαός της Αθήνας στέλνει το μήνυμα ότι κανένα καθεστώς, όση βία και αν επιστρατεύσει, δεν είναι ανίκητο. Η 17η Νοεμβρίου υπενθυμίζει ότι ο δρόμος για τη Δημοκρατία, την Ελευθερία και τη Δικαιοσύνη χαράσσεται από τους μεγάλους αγώνες του λαού. Αγώνες κόντρα σε αυταρχικά καθεστώτα και τα κάθε λογής αντιδραστικά στηρίγματα τους.

Σήμερα ο αγώνας που έχουμε μπροστά μας ορίζεται κυρίαρχα από το καθήκον να νικήσει η ζωή! Να προστατεύσουμε την κοινωνία από τη φονική πανδημία και τις οικονομικές συνέπειες που έχει αυτή προκαλέσει! Να θωρακίσουμε την κοινωνία από το τρομακτικό κύμα λεηλασίας του λαϊκού εισοδήματος! Να βγούμε όρθιοι κ νικητές!

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ούτε θέλει, ούτε μπορεί να υπερασπιστεί την δημόσια υγεία και συνολικότερα την ασφάλεια της κοινωνίας. Δουλειά της είναι η προστασία των συμφερόντων των λίγων, των κλινικαρχών, του ΣΕΒ, των ιδιωτικών κολεγίων. Η βία και ο αυταρχισμός είναι το συμπλήρωμα μίας κυβερνητικής πολιτικής που είναι εχθρική προς τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη μετατρέπει ξανά την ΕΥΠ σε μηχανισμό παρακολούθησης πολιτών, αναζητώντας «εσωτερικούς εχθρούς». Είναι πλέον φανερό ότι το «τελευταίο μίλι» του κ. Μητσοτάκη αποτελεί έναν ατελείωτο Γολγοθά. Η μόνη διέξοδος είναι να φύγει αυτή η αυταρχική, αναποτελεσματική και αντιδραστική κυβέρνηση!

Το Πολυτεχνείο ζει στους αγώνες του σήμερα!

Η λάμψη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου μας εμπνέει ενάντια στην μοιρολατρία, ενάντια στην αποδοχή της παρακμής. Θυμίζει ότι δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να σταματήσει έναν λαό που διεκδικεί το δικαίωμα του σε μία καλύτερη ζωή με δικαιοσύνη, ελευθερία και δημοκρατία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία καλεί όλες και όλους να λάβουν μέρος στις κινητοποιήσεις της 17ης Νοεμβρίου με την τήρηση όλων των απαραίτητων μέτρων προστασίας. Κινητοποιήσεις που αντικειμενικά ορίζονται και από τον σημερινό αγώνα για την ενίσχυση του ΕΣΥ και στήριξης του ηρωικού αγώνα των υγειονομικών μας. Το Πολυτεχνείο ζει στους αγώνες του σήμερα για δημοκρατία και δικαιοσύνη. Στους αγώνες για την κατοχύρωση των σύγχρονων κοινωνικών δικαιωμάτων. Στους αγώνες για μια ζωή με Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία!

Δήμαρχος Νισύρου: «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!»: 48 χρόνια από την εξέγερση της 17ης του  Νοέμβρη

 

«Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!» ήταν τα πρώτα λόγια που ακούστηκαν από τις φωνές της Μαρίας Δαμανάκη, του Δημήτρη Παπαχρήστου και του Μίλτου Χαραλαμπίδη μέσω του σταθμού που έστησαν οι φοιτητές στα εργαστήρια της Σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου υπήρξε ο προάγγελος της επαναφοράς της δημοκρατίας στην πατρίδα μας και η τραγωδία της Κύπρου αποτέλεσε το τέλος της επταετίας των συνταγματαρχών.

Το Πολυτεχνείο ζει για να μας θυμίζει ότι η Ελευθερία δεν χαρίζεται αλλά κατακτιέται με αγώνες. Ζει για να μας θυμίζει ότι ο αγώνας για κοινωνική δικαιοσύνη, για δουλειά, για μόρφωση και για μια καλύτερη κοινωνία είναι συνεχής.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου μας υπενθυμίζει πως ο λαός έχει τη δύναμη να αλλάξει τη μοίρα του, πως η ελπίδα της κάθε κοινωνίας, οι νέοι της, μπορούν να ανατρέψουν κάθε δύναμη που τους στερεί το δικαίωμα για ένα καλύτερο αύριο.  Μας δίνει το μήνυμα ότι όλοι μας πρέπει να αγωνιστούμε για μια κοινωνία αξιών, να αγωνιστούμε για την πάταξη της διαφθοράς και της διαπλοκής, για ένα καλύτερο αύριο για εμάς τους ίδιους, για την κοινωνία μας, μα κυρίως για τα παιδιά μας.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου επιβεβαίωσε το σύνθημα του Μάη του ’68,  «είμαστε ρεαλιστές, διεκδικούμε το αδύνατο».

Το Πολυτεχνείο ζει στην ψυχή κάθε ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου, μας καθοδηγεί και μας εμψυχώνει.

Ο Δήμος Νισυρίων τιμά τους νεκρούς και τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΩ 

ΜΕΛΟΣ ΟΓΕ 

 

            Ανακοίνωση για την 48η επέτειο του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ  Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΩ τιμά την 48η επέτειο του Πολυτεχνείου και καλεί τις γυναίκες του μόχθου να δυναμώσουμε την πάλη μας ενάντια στην πολιτική που μας  καταδικάζει να ζούμε μια ζωή χωρίς δικαιώματα στην εργασία, στη μητρότητα, στον ελεύθερο χρόνο, που θυσιάζει τις ανάγκες τις δικές μας και των οικογενειών μας για να χρυσοπληρώνουμε τους ΝΑΤΟϊκούς εξοπλισμούς.

Τιμάμε το Πολυτεχνείο συνεχίζοντας την ανειρήνευτη  πάλη μας ενάντια σ’ αυτούς που σπέρνουν τον πόλεμο, τη φτώχεια και την προσφυγιά και καλούμε τις γυναίκες  του μόχθου να αρνηθούν το ρόλο του αμέτοχου παρατηρητή που αναμένει σιωπηλός τις εξελίξεις. Δεν έχουμε άλλη διέξοδο από την ανυποχώρητη πάλη μας για να κλείσουν όλες οι αμερικανοΝΑΤΟϊκές βάσεις στη χώρα μας που σκορπούν το θάνατο στους λαούς της περιοχής μας, για να μην χύνουν τα παιδιά μας το αίμα τους για να υπερασπίζουν ξένα συμφέροντα  μακριά από τη χώρα μας, για αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ που αποτελεί

προϋπόθεση για να ζήσουμε μια ανθρώπινη ζωή, μια ζωή με δικαιώματα με βάση τις σύγχρονες ανάγκες μας.

Τιμάμε την επέτειο με τη συμμετοχή μας στην συγκέντρωση μαζί με το Εργατικό Κέντρο και άλλους φορείς την Τετάρτη 17 Νοέμβρη στις 5.30μμ στην πλατεία ελευθερίας

 

 

 ΚΚΕ Κω: ΓΙΑ ΤΑ 48 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΡΩΙΚΟ ΞΕΣΗΚΩΜΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

 

 

«Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» , «Έξω οι ΗΠΑ- Έξω το ΝΑΤΟ»: 48 χρόνια μετά, τα συνθήματα από τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου παραμένουν επίκαιρα. Και αυτό διότι παρά την επιστημονική – τεχνική ανάπτυξη του μισού αιώνα που μεσολάβησε, η ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών σκοντάφτει στο ποια τάξη έχει στα χέρια της την οργάνωση της παραγωγής, συνολικότερα της οικονομίας και της κοινωνίας.

Το Πολυτεχνείο φέρνει στη μνήμη όλους τους κομμουνιστές και τους άλλους ριζοσπάστες αγωνιστές που όρθωσαν το ανάστημά τους κατά της δικτατορίας, που ήρθαν αντιμέτωποι με τη φρίκη των βασανιστηρίων στα μπουντρούμια της ΕΑΤ-ΕΣΑ, που κλείστηκαν στις φυλακές και τις εξορίες, που υπέστησαν κάθε μορφής δίωξη. Φέρνει στη μνήμη την αγωνιζόμενη νεολαία, τους φοιτητές και τους σπουδαστές της αντι-ΕΦΕΕ. Το ΚΚΕ τιμά απεριόριστα τους αγώνες τους.

Ο ηρωικός φοιτητικός και εργατικός – λαϊκός ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία». Υπήρξε το αποκορύφωμα της αντιδικτατορικής πάλης λαού και νεολαίας, που ξεκίνησε με αργούς ρυθμούς και δυσκολίες και δυνάμωσε από το 1972 και μετά, πατώντας στις θυσίες νέων αγωνιστών, αλλά και στις δυνατότητες που δημιουργήθηκαν από το κλείσιμο των εξοριών και την απελευθέρωση των κομμουνιστών που είχαν μεγάλη πείρα από την οργάνωση της πάλης τη δεκαετία του 1940 και από τους κατοπινούς αγώνες.

Τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ αφιέρωσαν όλες τις δυνάμεις τους στην οργάνωση του αντιδικτατορικού αγώνα. Και αυτό παρά το γεγονός ότι η επιβολή της απριλιανής δικτατορίας βρήκε το Κόμμα οργανωτικά ανέτοιμο, με διαλυμένες τις Κομματικές του Οργανώσεις από το 1958. Μέσα σε συνθήκες παρανομίας το ΚΚΕ συγκρούστηκε με την οπορτουνιστική ομάδα στο εσωτερικό του και διαχωρίστηκε από αυτή στη 12η Ολομέλεια (1968). Κατόρθωσε να ανασυγκροτήσει τις Κομματικές του Οργανώσεις και να ιδρύσει την Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας.

Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, άλλοι περισσότερο ψημένοι στους ταξικούς αγώνες της προηγούμενης περιόδου και άλλοι κάνοντας με νεανικό ενθουσιασμό τα πρώτα τους βήματα στην ταξική πάλη, έδωσαν τη μάχη κατά της δικτατορίας στην πρώτη γραμμή στους χώρους δουλειάς και τις εργατογειτονιές, στα σχολεία και τα αμφιθέατρα, κόντρα στον φόβο και τις συνθήκες «γύψου» που επικρατούσαν τότε.

Η ιδιαίτερη σημασία του Πολυτεχνείου έγκειται στο ότι ο φοιτητικός ξεσηκωμός συγκέντρωσε άμεσα την ενεργητική αλληλεγγύη χιλιάδων εργατοϋπαλλήλων και άλλων λαϊκών δυνάμεων στα σημαντικότερα αστικά κέντρα και μάλιστα ενώ υιοθετούσε ως μορφή πάλης τη μάχη του άοπλου λαού ενάντια στους ένοπλους μηχανισμούς του αστικού κράτους.

Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου «βάφτηκε» στο αίμα. Ταυτόχρονα, όμως, ενταφίασε οριστικά τα σχέδια της λεγόμενης φιλελευθεροποίησης της χούντας, που γνώριζαν τη στήριξη ή την ανοχή αστικών και οπορτουνιστικών πολιτικών δυνάμεων. Συνέβαλε, μαζί με το μετέπειτα πραξικόπημα στην Κύπρο και την τουρκική εισβολή που ακολούθησε, στη μετάβαση από τη στρατιωτική δικτατορία στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία τον Ιούλη του 1974.

Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 δεν υπήρξε το έργο κάποιων «αφρόνων αξιωματικών», όπως επιχείρησε έκτοτε να το παρουσιάσει μερίδα του αστικού πολιτικού κόσμου, προκειμένου να αποκρύψει το πραγματικό περιεχόμενό του και να «εξαγνιστεί» των ευθυνών της. Δεν υπήρξε αποτέλεσμα του «κράτους της δεξιάς» ή της παραβίασης της καπιταλιστικής νομιμότητας, όπως αναφέρει για τους ίδιους λόγους άλλη μερίδα του αστικού πολιτικού κόσμου.

Η στρατιωτική δικτατορία υπήρξε μία από τις πολλές μορφές της εξουσίας του κεφαλαίου, που επιλέγεται ανάλογα με τις εκάστοτε προτεραιότητες και τις ανάγκες της αστικής τάξης σε σχέση με τον εγχώριο και διεθνή συσχετισμό και πάντα με στόχο τη θωράκιση και διαιώνιση της εξουσίας της. Η ιστορική πείρα όλου του 20ού αιώνα από τις στρατιωτικές και μη δικτατορίες και από τον φασισμό – ναζισμό φανερώνει ότι πίσω από τις «δημοκρατικές» εξαγγελίες της καπιταλιστικής εξουσίας βρίσκεται πάντα η αστική βία και καταστολή. Γι’ αυτό, τόσο το αστικό Σύνταγμα που ίσχυε πριν το 1967, όσο και το σημερινό, προβλέπει την εκτροπή από την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία για την αντιμετώπιση της λεγόμενης «κατάστασης πολιορκίας». Η αστική βία και καταστολή είναι σύμφυτη με την ταξική εκμετάλλευση, ανεξάρτητα από την πολιτική μορφή της καπιταλιστικής εξουσίας. Γι’ αυτό στην Ελλάδα οι κομμουνιστές ήρθαν αντιμέτωποι με διωγμούς, διώξεις και εκτελέσεις τόσο σε συνθήκες αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, όσο και σε συνθήκες αστικής δικτατορίας.

Οι ρίζες της δικτατορίας των συνταγματαρχών βρίσκονται στην τότε ανάγκη αναμόρφωσης δομών και μηχανισμών του αστικού κράτους, κυρίως στη σχέση παλατιού – κυβέρνησης στον έλεγχο του Στρατού. Επίσης, στην ανάγκη αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, που παρουσίαζε σημάδια κόπωσης, στην ικανότητά του για χειραγώγηση και ενσωμάτωση των εργατικών – λαϊκών μαζών, ενώ η διαχείριση του Κυπριακού αποτέλεσε εστία όξυνσης αντιθέσεων και τριγμών. Η «αναστολή» του κοινοβουλευτισμού συζητιόταν και από βασικές αστικές πολιτικές δυνάμεις, και από το παλάτι, αλλά τελικά επιβλήθηκε από τη στρατιωτική χούντα. Ωστόσο, ο αντικομμουνισμός, που αποτέλεσε την επίσημη ιδεολογία της χούντας και η καταστολή του εργατικού – λαϊκού κινήματος υπήρξαν χαρακτηριστικά συνολικότερα του μεταπολεμικού αστικού συστήματος.

Στις μέρες μας, ο αντικομμουνισμός οξύνεται και πάλι, με κάθε τρόπο και μέσο: Από το βήμα της Βουλής, μέσα από τις στήλες του αστικού Τύπου, με την εγκληματική δράση νεοναζιστικών συμμοριών, με την ανιστόρητη εξίσωση κομμουνισμού – φασισμού. Ο αντικομμουνισμός, το μίσος για το ΚΚΕ, το εργατικό κίνημα, τους λαϊκούς αγώνες, δεν αφορούν στενά τους κομμουνιστές.

Η πείρα, τόσο από τη δικτατορία του 1967-1974, όσο και διαχρονικά από την εγχώρια και διεθνή ιστορία, καταδεικνύει πως ο αντικομμουνισμός πήγαινε πάντοτε χέρι-χέρι με τη συνολικότερη επίθεση στις ελευθερίες, τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του εργαζόμενου λαού. Η ιστορία διδάσκει ότι ο αντικομμουνισμός αποτελεί κοινό χαρακτηριστικό του αστικού πολιτικού κόσμου και επομένως δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί οριστικά χωρίς την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος που τον γεννά. Το ίδιο ισχύει και για τη ριζική αντιμετώπιση των φασιστικών – ναζιστικών συμμοριών.

Η απριλιανή δικτατορία, συνεχίζοντας την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων, ενέπλεξε περισσότερο τη χώρα στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς της εποχής, επιθυμώντας την αναβάθμιση του ρόλου της ελληνικής αστικής τάξης στην Ανατολική Μεσόγειο. Το γεγονός αυτό της εξασφάλισε τόσο τη στήριξη των ΗΠΑ, όσο και τις οικονομικές σχέσεις με τις χώρες της καπιταλιστικής Ευρώπης. Ωστόσο, οι κατοπινές εξελίξεις, ειδικότερα η τραγωδία της Κύπρου, απέδειξαν τους κινδύνους που εγκυμονούν για τους λαούς οι αστικοί σχεδιασμοί.

Γι’ αυτό οι επιγραφές στις πύλες του Πολυτεχνείου «Έξω οι ΗΠΑ» και «Έξω το ΝΑΤΟ», που έγιναν συνθήματα καταδίκης του ιμπεριαλισμού, παραμένουν επίκαιρες στις σημερινές συνθήκες, παρά τις αλλαγές στη διάταξη καπιταλιστικών κρατών και συμμαχιών. Το αστικό ελληνικό κράτος (σήμερα με κυβέρνηση της ΝΔ, πριν του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα παλιότερα του ΠΑΣΟΚ) επιδιώκει πάντα τη γεωστρατηγική αναβάθμισή του σε ανταγωνισμό με τη σύμμαχο στο ΝΑΤΟ Τουρκία. Σε αυτή την κατεύθυνση πραγματοποίησε νέες συμφωνίες ενίσχυσης της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ με νέες βάσεις, σύναψε «στρατηγική εταιρική σχέση» με τη Γαλλία, υπέγραψε συμφωνίες με την Αίγυπτο και το Ισραήλ.

Η ύπαρξη στρατιωτικών βάσεων, θαλάσσιων και εναέριων υπερόπλων, συνιστά μαγνήτη της επιθετικότητας των αντίπαλων ιμπεριαλιστικών ενώσεων. Ο πακτωλός χρημάτων που δίνεται στο ΝΑΤΟ και στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς δεν θωρακίζει την άμυνα της χώρας, την ασφάλεια και την ειρήνη των λαών της περιοχής.

Ο φετινός εορτασμός του ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου μπορεί να αποτελέσει έναν ακόμα κρίκο στην εργατική – λαϊκή πάλη για μόρφωση και εργασία με ανθρώπινες συνθήκες, μέτρα προστασίας της υγείας και της ζωής του λαού, ελεύθερο χρόνο, εισόδημα για αξιοπρεπή ζωή, για την απόρριψη κάθε αντεργατικού – αντιλαϊκού νόμου, για την καταδίκη κάθε αστικού κόμματος, που, με το μαστίγιο ή το καρότο, στερεί από τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους από τον πλούτο που παράγουν.

Ο αγώνας των εργαζομένων στο Λιμάνι του Πειραιά, η επιτυχημένη απεργία των διανομέων της «e-food», οι απεργιακές κινητοποιήσεις σε οικοδόμους και υγειονομικούς, τα συλλαλητήρια των πληγέντων από φυσικές καταστροφές δείχνουν πως οι εργαζόμενοι, με όπλα τους την οργάνωση, τον αγώνα και την ταξική αλληλεγγύη, μπορούν να διεκδικήσουν το δίκιο τους, να αδρανοποιήσουν αντεργατικούς νόμους, δικαστικές αποφάσεις που επιχειρούν να «βάλουν στον γύψο» την εργατική – λαϊκή πάλη. Μπορούν να αποτελέσουν τα ρυάκια του εργατικού – λαϊκού ποταμιού που θα πλήξει τα θεμέλια της ταξικής εκμετάλλευσης.

Παράλληλα, το εργατικό – λαϊκό κίνημα πρέπει να δυναμώσει τον αγώνα για να κλείσουν όλες οι βάσεις, να αποδεσμευτεί η χώρα από τις ενώσεις και τις συμμαχίες του κεφαλαίου. Αποτελεί χρέος στη διεθνιστική αλληλεγγύη, προϋπόθεση του αγώνα για την ανατροπή του συστήματος που γεννάει τον πόλεμο, τη φτώχεια, την εκμετάλλευση.

Δίπλα στη λαϊκή απαίτηση για απεμπλοκή της χώρας μας από τις διακρατικές ιμπεριαλιστικές ενώσεις και τα σχέδιά τους αντηχεί ταυτόχρονα το σύνθημα «Κανένας φαντάρος έξω από τα σύνορα» – καμιά συμμετοχή στις σχεδιαζόμενες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

Ό,τι κέρδισε διαχρονικά ο εργαζόμενος λαός, το κέρδισε ακολουθώντας το δρόμο του αγώνα, κόντρα στις καπιταλιστικές κυβερνήσεις και την εργοδοσία. Η ιστορία της ταξικής πάλης στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο δείχνει ότι όσο υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τίποτα δεν χαρίζεται από την εκάστοτε άρχουσα εκμεταλλεύτρια τάξη. Κατακτιέται με αγώνες ενάντια στους εκμεταλλευτές, την οικονομική κυριαρχία και την πολιτική εξουσία τους.

Φυσικά, οι όποιες κατακτήσεις ή παραχωρήσεις στον καπιταλισμό δεν είναι παρά προσωρινές και σίγουρα κατώτερες των αντικειμενικών δυνατοτήτων που υπάρχουν. Από την άλλη, η φτώχεια, η ανεργία και ο αυταρχισμός, οι κρίσεις και οι πόλεμοι είναι μόνιμα χαρακτηριστικά του ανθρωποφάγου εκμεταλλευτικού συστήματος του καπιταλισμού.

Με αυτή την έννοια, δίδαγμα από την ιστορία της ταξικής πάλης είναι και το ότι αυτή δεν προχωράει ευθύγραμμα, αλλά μέσα από καμπές και στροφές, δυσκολίες και πισωγυρίσματα, εξοπλίζοντας τους νέους αγώνες με την πείρα και τα διδάγματα των παλιότερων. Διαχρονικό δίδαγμα είναι ότι η οριστική δικαίωση σχετίζεται με την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Το ΚΚΕ επιδιώκει το επόμενο διάστημα να τονωθεί η συλλογική συζήτηση για το πώς οι αγώνες για δημοκρατικές, συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες, για το βιοτικό επίπεδο και τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα της εργατικής τάξης και του φτωχού λαού θα εντάσσονται στον αγώνα για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, για τον σοσιαλισμό.

Γιατί, όπως έχει αποδείξει η Ιστορία, «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό», βαδίζοντας αποφασιστικά στον δρόμο της ανατροπής, μέχρι να πάρει ο ίδιος στα χέρια του το τιμόνι της εξουσίας.

 

 

 

 

                              ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

 

 

Δημήτρης Γάκης: Το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου παραμένει σήμερα επίκαιρο όσο ποτέ