Του Παναγιώτη Μ.Βούρου.-Δημοσιεύτηκε στο politischios.gr
Παρά τη μαυρίλα της εποχής, τις δύσκολες στιγμές που περνά το νησί μου η Κάλυμνος από την έξαρση της πανδημίας αλλά και το πρόσφατο δυστύχημα στη Χίο με θύμα ένα δεκαοχτάχρονο αγόρι, βρίσκω τη δύναμη να γράψω πέντε αισιόδοξες γραμμές. Όχι γιατί απλά από μόνο του- το γεγονός να συναντιούνται νησιώτες στην άλλη άκρη της γης όπου προοδεύουν είναι μήνυμα ελπίδας και χαράς αλλά και γιατί, το να συνεργάζεται ο αδερφός ο Παντελής από την Κάλυμνο με τον Χιώτη Κωνσταντίνο Φράγκο για να στήσουν ένα ιδιαίτερο, παραδοσιακό και ολίγον γκουρμέ -όπου χωράει στο μενού- εστιατόριο στην Ιντιάνα της Αμερικής, δεν το λες και καθημερινή συγκυρία. Πρόκειται για μια ξεχωριστή ελληνική πινελιά στην γαστρονομία της ομογένειας και όχι μόνο στην Αμερική όπου, επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά ο κανόνας ότι οι Καλύμνιοι και οι Χιώτες ..είναι παντού! Για εμάς το ήξερα, αλλά για τους Χιώτες είχα μια αμφιβολία. Τώρα το εμπέδωσα τολμώ να πω.
Να συστηθώ ξανά. Είμαι παλαιός φοιτητής του Πανεπιστημίου Αιγαίου στο Τμήμα Μηχανικών Οικονομίας και Διοίκησης όπου και πριν 2-2μιση μήνες είχα αφιερώσει ένα άρθρο αναμνήσεων και στιγμών, από την παραμονή μου στο νησί της Χίου πέντε υπέροχα χρόνια. Είχα γράψει για έντονες εικόνες πολύχρωμες, γεμάτες αγάπη και φιλία και θάλασσα και καλό φαγητό, χαραγμένες στο νου που δεν θα φύγουν ποτέ όπως και για ιστορία, για παράδοση, για πνευματικό και φυσικό πλούτο που διαθέτει η Χίος και την κάνει αξιολάτρευτη και μοναδική. Για να μην μακρηγορώ, είχα γράψει για ένα ευλογημένο τόπο, το εννοώ, με ανθρώπους κοντά στο dna των Καλυμνίων, κοντά στην ιδιοσυγκρασία μας, εξ’ αυτού και γιατί την ονόμασα ..και δεύτερό μου σπίτι. Τη Χίο.
Καλά μέχρι εδώ. Ήρθα, έφυγα, και ..φυσικά δεσμεύτηκα να έρχομαι συχνά, είτε για διακοπές είτε και γιατί όχι, αν ευτυχήσει, για λίγο παραπάνω (έχει ο Θεός). Που να φανταστώ όμως τα όμορφα παιχνίδια της ζωής. Δηλαδή, ότι θα χτυπήσει το τηλέφωνο του Παντελή κοντά στον Νοέμβριο αν θυμάμαι καλά από τον Χιώτη Κωνσταντίνο Φράγκο ο οποίος και είναι παντρεμένος με ..την Καλύμνια (!) Κατερίνα Μακαρούνα (εδώ να δεις πλάκα, και οι οποίοι γνωρίζουν και είναι οικογενειακοί φίλοι δικών μας συγγενών, εμένα και του Παντελή στο Σικάγο όπου και τους παρότρυναν με τη σειρά τους να επικοινωνήσουν με το Παντελή) για να του ζητήσει να συνεργαστούν. Να διασχίσει τον Ατλαντικό, να τον φιλοξενήσουν, και να τους στήσει κοινώς ..επιχείρηση, ένα ελληνικό εστιατόριο στηριζόμενο στην παράδοση και τη δημιουργική κουζίνα με γκουρμεδιάρικες παρεμβάσεις και με καινοτόμες τεχνικές. Εντάξει, για τα υπόλοιπα, βάλτε λίγο φαντασία και σεις..Το σίγουρο, πρόκειται για ένα αξιόλογο “κονσεπτ” που η επιτυχία είναι εγγυημένη εκ των προτέρων. Ένας χώρος καλαίσθητος, προσεγμένος και γεύσεις που θα σέβονται και τους πιο απαιτητικούς ουρανίσκους. Που θα σέβονται το παρελθόν και το μέλλον. Που θα σέβονται την ποιότητα και τον πελάτη. Και το όνομα αυτού.. ”nisi”.
Πέρα λοιπόν από τον Ατλαντικό και τα βουνά και τις θάλασσες και χώρες μακρινές, βρίσκεται ένας μαστερσεφ “κουλ” τύπος που δεν σταματά να κυνηγά τα όνειρά του, να ψάχνει το καλύτερο για την προσωπική του εξέλιξη αλλά και την γαστρονομική αναβάθμιση της Καλύμνου, της πατρίδας μας όπου διατηρεί το δικό του εστιατόριο. Και κάπου εκεί μακριά, βάζει όλο του το μεράκι για να φέρει το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα. Εργασία, ιδέες, έμπνευση, δοκιμές και παρασκευές μέχρι να φτιάξει ένα στολίδι που θα φέρει την Καλύμνικη υπογραφή και την Χιώτικη υπερηφάνεια. Μέχρι που θα παραδώσει τα κλειδιά, και θα φύγει με το κεφάλι ψηλά για την επιστροφή.
Είναι μικρός ο κόσμος τελικά. Και τέτοιες συμπτώσεις, μόνο τυχαίες δεν είναι. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται, είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Και πιο σίγουρος πως, την επόμενη φορά, στο επόμενο ταξίδι μου στη Χίο δεν θα έρθω μόνος αλλά με τον αδερφό μου τον Παντελή. Και δεν είναι υπόσχεση αλλά έντιμος λόγος. Να επισκεφτεί με ευλάβεια τη Νέα Μονή, να κάνει και τη βουτιά του στην Αγιά φωτιά, να φάει φρέσκο ψαράκι στην Κώμη την μαγευτική και ..να ‘πιει και κάνα ποτάκι βρε αδερφέ, στο γραφικό Μπούρτζι πλάι στο κύμα και το πλοίο της γραμμής. Μέχρι τότε, το νου σας, Κωνσταντίνε, Κατερίνα και Παντελή, να ‘βγει ένα εξαιρετικό μενού από χρώματα και αρώματα ιστορίας και νησιώτικης λεβεντιάς και ..εννοείται, από τη δημοφιλή μαστίχα και τα “φύλλα” της γιαγιάς. Ώσπου και τελικά, να ανοίξει τις πόρτες του το ελληνικό ”nisi” στην Ιντιάνα της Αμερικής για όλους τους μακρινούς μας συγγενείς, τους αγαπημένους μας φίλους ομογενείς που νοσταλγούν την πατρίδα και το καλό φαγητό και που θα ..ανυπομονούν να ζήσουν την εμπειρία αυτή από κοντά. Το δικό τους “nisi” στην Αμερική, όπου θα νιώθουν την αύρα των Μεστών και του Αη Σάββα εν Καλύμνω που μας προστατεύει εκεί ψηλά. Την αύρα του Ομήρου και του πονεμένου σφουγγαρά..
Τα φιλιά μου στη Χίο, τα φιλιά μου στην όμορφη παρέα. Τα φιλιά μου στον θείο Τομ..Να περνάτε όμορφα.
ΥΓ. Θερμά συλλυπητήρια για την απώλεια του εθνικού μας εφοπλιστή, του Χιώτη Γιάννη Αγγελικούση.
