Ο λόγος επί της ενσωματώσεως (7-3-48) υπό του Ν. Παρθενιάδη εν τω ιερώ ναώ του Αγίου Νικολάου Κω

Γράφει η Νικολία Παρθενιάδη

Ο λόγος επί της ενσωματώσεως (7-3-48) υπό του Ν. Παρθενιάδη εν τω ιερώ ναώ του Αγίου Νικολάου Κω. Ο λόγος του τότε υποδημάρχου, Νικόλαου Παρθενιάδη την ημέρα που ανακοινώθηκε ότι τα Δωδεκάνησα ενσωματώθηκαν επίσημα στην Ελλάδα

Εν έτη 1946 την 22 του μηνός Ιουνίου, ημέραν Πέμπτη και ώρα 6^ην μ.μ. εν Παρισίοις και εν ανακτόρω του Λουξεμβούργου οι κ.κ. Τζαίημς Μπέρνς των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής Ερνεστ Μπέβιν της Μ. Βρετανίας, Τζωρτζ Μπιντώ της Γαλλ. Δημοκρατίας και ο εκπρόσωπος του ερυθρού δικτάτορος Βασιεσλάβ Μολότωφ, λυσσαλέως αντιδράσας μέχρι της στιγμής εκείνης, υπουργοί των εξωτερικών και εκπρόσωποι των Συμμάχων Εθνών των κατατροπωσάντων τας αγρίας φυλάς του άξονος μετά εξαετείς σκληρούς αγώνας εις ευόδωσιν των οποίων ολοκαύτωμα προσεφέρθει και εγένετο ο Ελληνικός λαός, απένειμαν δικαιοσύνην εις την Ελλάδα, μερικήν δυστυχώς Ενεσωμάτωσαν εις αυτήν νήσους πέρι το Αιγαίον δώδεκα, αποδώσαντες ούτω εις αγαπημένα της Ελλάδος τέκνα την ελευθερίαν των υπέρ ης από του 1552 μ.Χ. αδιακόπως εμάχοντο.

Πρώτη χαρά έπειτα από τόσας αγωνίας, τόσας απογοητεύσεις και τόσας πικρίας. Η τραγωδία όμως των νήσων μας αρχίζει από την μαύρη εποχή, καθ ‘ην η Ρώμη, κοσμοκράτειρα τότε, έθετε βαρύ το πέλμα της και επί των νοτίων σποράδων.

Διανοούμενοι καλλιτέχναι, επιφανείς άνδρες σφάζονται, θησαυροί εξ όλων των νήσων διαρπάζονται και μόνον εκ Ρόδου μεταφέρονται 3000 αγάλματα εις την ακόλαστον Ρώμη.

Η περίλαμπρος εποχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας με τους Θεοσεβείς Αυτοκράτορας εδημιούργησε περίοδο πολιτισμού και νέας ακμής δια τας νήσους, της οποίας πλείστα μνημεία διασώζονται, μαρτυρούντα την προθυμίαν μεθ’ ης οι κάτοικοι προσήλθον πυκνώσαντες τας τάξεις του Χριστιανισμού.

Της παρακμής του Βυζαντίου επωφελούμενοι και οι Λατίνοι τυχοδιώκται, αυτοκληθέντες «Ιππόται της Ρόδου» καταλαμβάνουσι, κατά τον σκοτεινόν μεσαίωνα, τας κυριοτέρας νήσους. Εξανδραποδίζουν, ληστεύουν, λεηλατούν, ατιμάζουν. Κτίζουν φρούρια οραματιζόμενοι την παραμονήν των εις το διηνεκές. Η πτώσις του Βυζαντίου, συμπαρασύρει και τον εσμόν των επιδρομέων της Δύσεως. Ο εξ Ανατολών κατακτητής ισχυρότερος και αγριότερος  απλούται εφ ολοκλήρου της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, της οποίας την τύχη ακολουθεί και η δύστηνος Δωδεκάνησος.

Κατά την ζοφεράν ταύτην περίοδον οδ Δωδεκανήσιοι παραμένουν αλύγιστη Χριστιανοί και π’ άναγνοι φανατικοί Έλληνες μεταβάλλοντες τας κρύπτας και κατακόμβας εις Σχολεία και μυστικάς Εκκλησίας. Διατηρούν αμείωτον το αίσθημα της Εθνικής ενότητας και αλληλεγγύης .

Συμμετέχουν εις την προπαρασκευήν της επαναστάσεως του 1821 με πρωτοπόρον τον εκ των της φιλικής εταιρείας Εμμ. Ξανθον και λαμβάνουν ενεργόν μέρος εις ταύτην όταν εκδηλούται.

Περισυλλέγουν τεράστια χρηματικά ποσά άτινα και αποστέλλουν εις την επαναστατημένην Ελλάδα. Πλαισιώνουν τα πληρώματα των Ελληνικών πλοίων με νέους Δωδεκανήσιους, επαναστατούν και ολοκαυτούνται, το Καστελλόριζον και η Κάσος, η δε Κως, την οποίαν και η λαϊκή μούσα απεθανάτισε, δίδει πλούσιον τον φόρον του αίματος της εις τραγικάς εκατόμβας των τέκνων της.

Η Δωδεκάνησος εισέλθουσα εις τον Αγιον εκείνον αγώνα ψυχή και σώματι περιελήφθη αρχικώς εντός των συνόρων του νεοσυσταθέντος Ελληνικού Κράτους. Την τελευταίαν όμως στιγμήν αντηλλάγη με την μεγαλυτέραν αδελφήν της νήσον Εύβοιαν.

Ο εικοστός αιών αρχίζει, Ο λαός εκείνος του οποίου την σημαίαν ουδέποτε έστεψε δάφνη νίκης, μετά την τραγικήν απόπειραν του, όπως κατακτήση κάτα το 1889 την άοπλον Αβησυνίαν λησμονήσας το τρομερόν μάθημα που του επέβαλε ο Μενελίκ, εμφανίζεται τώρα επί της διεθνούς κονίστρας με διαθέσεις ανασυστάσεως της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Πλήττει τον ολιγάριθμον στρατόν των Τούρκων εγκαταλελημμένον εις την Τριπολιτιδα και την Κυρηναικήν από την Αυτοκρατορίαν των Σουλτάνων.

Αδύνατων να σημειώσει πρόοδον τινα πέραν της Κυρηναϊκής, στρέφεται κατά των ανοχύρωτων Δωδεκανήσων και καταλαμβάνει ταύτα αμάχητη,  εκβιάζων ούτω τον Σουλτάνον εις την υπογραφήν συνθήκης. Η Δωδεκάνησος δια πολλοστήν φοράν αλλάζει δυνάστην, σατανικώτερου, υπουλώτερον, των προηγούμενων, άνανδρον και θρασύν, αποφασισμένον δια παντός μέσου να διατηρήσει υπό το σκήπτρον του σπιθαμιαίου ηγεμόνος του την Ελληνικοτάτην Δωδεκάνησον ως αφετηρίαν πραγματοποιήσεως των κοσμοκρατορικών οραματιστών του. Οι Δωδεκανήσιοι αντιλαμβάνονται ότι διατρέχουν τον έσχατον των κινδύνων. Η Δωδεκάνησος καθίσταται λεία των Ιταλών. Οι οποίοι μάτην προσπαθούν να ανεύρουν τίτλούς κυριότητος επί των Ιερών εδαφών μας. Ο λαός αντιδρά συγκαλεί το συνέδριον της Πάτμου, διατρανώνει την πίστη του προς την Ελλάδα και ζητεί από τους μεγάλους την ένωσιν του μετ΄ αυτής. Το σύνθημα δίδεται. Η λύκαινα του καπιτωλίου σύμβολον νόθου φυλής, εξαγριούται και αποκαλύπτει τα θηριώδη της ενστικτα. Αθρόαι συλλήψεις, φυλακίσεις και εξορίαι επακολουθούν, ιδία μετά τον νικηφόρον   πόλεμον του 1913.

Το τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου ευρίσκει την Ελλάδα μεταξύ των νικηφόρων δυνάμεων. Η Δωδεκάνησος παραχωρείται δια συνθήκης εις την Ελλάδα. Η διεθνής ομώς διπλωματία μάταιοι και πάλιν την δικαίωσιν των Εθνικών μας πόθων.

Το έτος 1922 η Ιταλία εν των προσώπω του Μουσολίνη ανευρίσκει τον ψευδοκαίσαρά της. Η Δωδεκάνησος βαδίζει τον δρόμον του μαρτυρίου, ανερχόμενη τον γολγοθά της.

Ο εξευτελισμός των Δωδεκανήσων ανατίθεται πλέον εις τους επιφανείς τετράρχας του Φασισμού, οίτινες προς τον σκοπόν τούτον, μετέρχονται τα σατανικώτερα, σκληρότερα και επιστημονικώτερα μέσα. Η Ελληνική γλώσσα τίθεται υπό διωγμών, τα Σχολεία κλείνουν, οι Διδάσκαλοι εξορίζονται ή εκπατρίζονται και η ορθοδοξία παντοιοτρόπως καταπολεμείται. Άκαρποί μέθοδοι προσηλυτισμού χρησιμοποιούνται και προσπάθειαι εξαγοράς συνειδήσεων μένουν άνευ αποτελέσματος.  Δυσβάστακτες φορολογίες, δημέυσεις και ληστρικαί απαλλοτριώσεις επιβάλλονται και αγροίκοι άποικοι εγκαθίστανται εις τας ευφόρους πεδιάδας μας δια να επιφέρουν την αλλοίωσιν της κατά πάντα Ελληνικωτάτης συνθέσεως του πληθυσμού. Το ψυχικόν σθένος του λάου δεν κάμπτεται. Το Εθνικόν αίσθημα χαλυβδούται και η πίστης προς την ελευθερίαν διατηρείται αμείωτος . Η πάλη δια την δύστυχη Δωδεκάνησον καθίσταται θανάσιμος αλλά συνεχίζεται. Κατά την κρίσιμον ταύτην δια την Δωδεκάνησον περίοδον, τα ισχυρά κράτη της γης κινούνται κατ΄ αλλήλων. Ο χαλύβδινος Γερμανικός κολοσσός καταβάλλει το εν μετά το άλλο, τα ισχυρότερα κράτη της Ευρώπης. Η ήττα της Γαλλίας παρέχει την ευκαιρίαν εις τον ευτελήΙταλόν δικτάτορα, προοιωνιζόμενον πλουσίαν και άκοπον την λείαν,  επιτεθεί εκ των νώτων κατά της ασπαιρούσης μεγάλης και άλλοτε συμμάχου της Γαλλικής Δημοκρατίας. Η Ελλάς αγρυπνεί , δυσπιστούσα προς τας φιλικάς προς ταύτην δηλώσεις του, τα πράγματα δικαιώνουν τη στάσιν της. Την αυγήν της 28^ης Οκτωβρίου 1940 ο σφαγεύς δικτάκτωρ διατάσσει την κατά της Ελλάδος επίθεσιν.

Ο αείμνηστος και ηρωικός Βασιλεύς των Ελλήνων Γεώργιος. Ο αείμνηστος Κυβερνήτης Μεταξάς και ολόκληρος ο Ελληνικός λαός βροντοφωνούν το θρυλικόν «ΟΧΙ». Και ενώ η φρίκη και ο τρόμος πλανάται επί της Ευρώπης και η σύγχυσης συνέχει ελεύθερους και δούλους ή μικρά αλλ’ ένδοξος πατρίς μας, χωρίς υπολογισμόν, χωρίς υστεροβουλίαν, αλλά με ενθουσιασμόν και βαθυτάτης πίστην εις την ιδέαν της ελευθερίας, αντιτάσσει τα στήθη της εις τους βαρβάρους εισβολείς. Οι επιδρομείς απωθούνται και η Ελλάς χαρίζει την πρώτην νίκην εις τους συμμάχους.

Εις τα βουνά της Πίνδου, κατά παράδοξον της μοίρας βουλήν, ευρίσκει τον θάνατον μαχόμενος ηρωικός ο πρώτος Έλλην αξιωματικός ο Άλεξ. Διάκος εκ Χάλκης της Δωδεκανήσου.

Η Δωδεκανησιακή νεότης προσφέρει και πάλιν τον φόρον του αίματος τόσον εις τα βουνά της Αλβανίας, όσον και εις τα διάφορα άλλα πεδία των μαχών κατά το διάστημα της Γερμανικής κατοχής.

Οι Δωδεκανήσιοι έλαβον μέρος εις όλους τους ωραίους αγώνας τους Ελληνικούς, μετέσχον όλων των πολέμων της Ελλάδας και αντιμετώπισαν τα προβλήματα τα Ελληνικά με την Ελληνκήν ψυχήν της η οποία κατ’ εξοχήν τους χαρακτηρίζει. Μετέσχον εις τους διάφορους πολέμους τους Ελληνικούς και εις το εσωτερικόν της Δωδεκανήσου και εις την Αίγυπτον και εις το Ελ ‘Αλαμειν και εις το Ρίμινι καθώς και εις όλους εκείνους τους αγώνας οιτίνες καθιέρωσαν τας ελευθερίας των λαών. Και η νίκη στεφανώνει τα Ελληνικά όπλα. Και την 12^ην μεσημβρινήν της 31 Μαρτίου 1947 ο Ταξίαρχος Πάρχερ παραδίδει την Διοίκηση της Δωδεκανήσου εις τον Ναύαρχον Ιωαννίδη, Στρατιωτικό Διοικητή, ο οποίος και υψώνει επί του Διοικητηρίου το ιερόν Σύμβολον του Έθνους μας την υπερήφανον Ελληνικήν Σημαίαν.

Στώμεν καλώς – Ακράτητον αίσθημα χαράς και συγκινήσεως δοκιμάζομεν άπαντες. Ζώμεν ιστορικάς στιγμάς. Η Α.Μ. ο Βασιλεύς Παύλος ο Α! ευκλεής  γόνος και συνεχιστής ηρωικής δυναστείας, ευρίσκεται μεταξύ ημών. Αι μαρτυρικαί νύμφαι του Αιγαίου πελάγους ενσωματούνται εις την μητέρα Ελλάδα. Ο Έλλην Βασιλεύς σφραγίζει σήμερον την οριστικήν ένωσιν και το Ελληνικόν Στέμμα κοσμήται με δώδεκα νέους αδάμαντας. Στρέφομεν ευγνωμόνως τας σκέψεις μας προς τα μυριάδας των γνωστών και άφανων ηρώων του γένους, προς τους πατέρας μας και τους πατέρας των πατέρων μας, των οποίων οι αγώνες και αι θυσίαι μας επιτρέπουν να χαρώμεν την σημερινήν μεγάλην χαράν. Μόχθοι αιώνων, ταλαιπορίαι, κακουχίαι και αγωνίαι λησμονούνται σήμερον. Η Εβδόμη Μαρτίου 1948 λαμβάνει θέσιν εντός του πίνακος εις ον αναγράφονται αι μεγάλαι εθνικαί χρονολογίαι. Βασιλευ ευχόμεθα και πιστεύομεν ότι Συ και πάλιν θα χαράξης επί των κενών θέσεων του πίνακος τα ονόματα «Βόρειος Ήπειρος, Κύπρος, Ανατ. Ρωμυλία και Μοναστήριον και Συ ο ίδιος θα καθηγιάσης τα ιερά χώματά των.

Ορκιζόμεθα εις το ουσιαστικώτερον και υψηλότερον περιεχόμενον της αληθούς ανθρωπίνης φύσεως, την πατρίδα και την πίστην, ότι φάρος και οδηγός εις πάσαν σκέψιν και πράξιν μας θα είναι η Ελλάς και το μέλλον της.