Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 60 ετών προκαλώντας θλίψη και αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στην παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινωνία
Λατρεύτηκε σαν Θεός στην πατρίδα του, αλλά και στον ιταλικό νότο. Όχι άδικα καθώς ήταν αυτός που έδινε στον απλό κόσμο χαρά και ελπίδα…
Χαρά μ’ όλα όσα έκανε μέσα στο χορτάρι κι ελπίδα πως κάθε ταλαντούχος άνθρωπος μέσα από τη σκληρή δουλειά και την επιμονή μπορεί να φτάσει ψηλά, παρόλο που γεννήθηκε σε μια παραγκούπολη…
Αρκεί βέβαια πέρα από τους αγωνιστικούς αντιπάλους, να μπορέσει να νικήσει και τους προσωπικούς του δαίμονες.
Η γέννηση κι ο έρωτας με τη μπάλα
Γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου στη Βίλα Φιορτίο, μια παραγκούπολη στη συνοικία Λανούς του Μπουένος Άιρες και ήταν το 5ο από τα 8 συνολικά παιδιά που έφεραν στον κόσμο ο Ντιέγκο (ο πρεσβύτερος) και η Τότα Μαραντόνα.
Η ζωή σε μια πολυμελή οικογένεια δεν ήταν και η πιο εύκολη, αλλά κανείς δεν παραπονιόταν και ειδικά ο Ντιέγκο ο οποίος σε ηλικία 3 ετών γνώρισε τον «έρωτα» της ζωής του. Στα γενέθλια του πήρε ως δώρο μια μπάλα ποδοσφαίρου κι από εκείνη τη στιγμή όλα πήραν το δρόμο τους.
Σ’ αυτήν αφοσιώθηκε και εξελίχθηκε σ’ έναν από τους κορυφαίους (κατα πολλούς στον κορυφαίο) ιεραπόστολο του ποδοσφαίρου προκαλώντας σε κάθε του εμφάνιση, αλλά και με κάθε του δήλωση παροξυσμό.
Στα 10 του χρόνια κι αφού το όνομα του είχε ήδη αρχίσει να συζητιέται εντάχθηκε στην παιδική ομάδα Los Cebollitas (σε ελεύθερη μετάφραση «Τα κρεμμυδάκια»), που ουσιαστικά ήταν το φυτώριο της Αρτζεντίνος Τζούνιορς. Ο Ντιεγκίτο οδήγησε την ομάδα του σε ένα απίστευτο σερί 136 αγώνων χωρίς ήττα και οι άνθρωποι της Αρτζεντίνος έτριβαν τα χέρια τους από ικανοποίηση αντιλαμβανόμενοι τον θησαυρό που είχαν στην κατοχή τους.
Στα 16 του έκανε ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα, αλλά το καλοκαίρι του 1978 πήρε την πρώτη μεγάλη απογοήτευση της καριέρας του. Η Αργεντινή φιλοξενούσε το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου, όμως ο ομοσπονδιακός τεχνικός Λουί Σέζαρ Μενότι παρά τη λαϊκή απαίτηση για να πάρει στην αποστολή το παιδί-θαύμα, αποφασίζει να τον… κόψει.
Η Αργεντινή κατέκτησε τον τίτλο, ο Μενότι έγινε λαϊκός ήρωας, αλλά ο Ντιέγκο ήξερε ότι θα ερχόταν και η δική του στιγμή.
Το ταξίδι στην Ευρώπη
Το πρώτο μεγάλο άλμα στην καριέρα του ήρθε το 1981 όταν άφησε την Αρτζεντίνος για την Μπόκα Τζούνιορς και το καλοκαίρι του 1982 πέρασε τον Ατλαντικό για λογαριασμό της Μπαρτσελόνα με ποσό ρεκόρ για την εποχή (4 εκατ. ευρώ σημερινά χρήματα). Πριν φτάσει όμως στην Καταλωνία ταξίδεψε με την Εθνική ομάδα για το Μουντιάλ της Ισπανίας το οποίο εξελίχθηκε σε εφιάλτη.
Η πίεση που έπεσε πάνω του ήταν αφόρητη και παρόλο που η Αργεντινή βρέθηκε στο 2ο γύρο, το συναπάντημα με Ιταλία, Βραζιλία ήταν καταστροφικό. Οι προσδοκίες για… repeat διαψεύστηκαν με τον Μαραντόνα να αποβάλλεται στο ματς με τη Βραζιλία και πολλούς να αμφιβάλλουν για το αν τελικά ο μικρόσωμος Αργεντινός ήταν τόσο καλός παίκτης.
Κι οι αφιβολίες έγιναν πιο έντονες όταν ξεκίνησε η σεζόν ως παίκτης της Μπαρτσελόνα με τον Ντιέγκο να χάνει 4 μήνες όταν προσβλήθηκε από ηπατίτιδα. Επέστρεψε και στις 26 Ιουνίου 1983 ανάγκασε το Σαντιάγκο Μπερναμπέου να σηκωθεί στο πόδι για να τον αποθεώσει για ένα απίθανο γκολ που πέτυχε κόντρα στην Ρεάλ στον τελικό του Ισπανικού Λιγκ Καπ….
Όσοι περίμεναν την ανάκαμψη του την επόμενη σεζόν, δεν πήραν ποτέ την απάντηση τους καθώς στις 24 Σεπτεμβρίου 1983 ο «χασάπης από το Μπιλμπάο» Άντονι Γκοϊκοετσέα κόντεψε να τελειώσει την ποδοσφαιρική του καριέρα.
Η Μπαρτσελόνα υποδέχονταν την περσινή πρωταθλήτρια Αθλέτικ Μπιλμπάο και στο ημίχρονο προηγήθηκε 2-0 με ηγέτη τον Ντιέγκο, όμως ο χρόνος για τον Αργεντίνο και τους μπλαουγκράνα σταμάτησε στο 57ο λεπτό. Στο λεπτό που ο Γκοϊκοετσέα βλέποντας τη φανέλα με το Νο10 να εφορμά τον χτύπησε από πίσω διαλύοντας τον αστράγαλο του με τον διαιτητή να τον τιμωρεί με κίτρινη κάρτα!
«Κάταγμα και ολική ρήξη συνδέσμων…» ήταν η διάγνωση των γιατρών με τον Γκοϊκοετσέα να προσθέτει ένα ακόμη… σκαλπ στη συλλογή του καθώς δύο χρόνια νωρίτερα είχε διαλύσει το γόνατο του Μπερντ Σούστερ της Ρεάλ.
Ο Μαραντόνα επέστρεψε σε χρονο ρεκόρ (3 αντί για 6 μήνες), η Μπάρτσα όμως έχασε για έναν πόντο το πρωτάθλημα από την Αθλέτικ, την οποία αντιμετώπισε στον τελικό του Κυπέλλου για να ηττηθεί κι εκεί με 1-0… Ωστόσο στο φινάλε ο Μαραντόντα δεν άντεξε τις προκλήσεις και την πλήρωσε ο Τσάτο Νιούνεθ τον οποίο γρονθοκόπησε για να τον αφήσει αναίσθητο για 15 λεπτά.
Ο τελικός πέρασε στην ιστορία ως «La batalla del Bernabéu» (Η μάχη του Μπερναμπέου) και ήταν ο επίλογος του Ντιέγκο στην Βαρκελώνη, καθώς η Μπάρτσα είχε και οικονομικά ζητήματα και η La Liga δεν μπορούσε πλέον να τον φιλοξενήσει.
Έπειτα από δύο χρόνια κατέρριψε εκ νέου το παγκόσμιο ρεκόρ μεταγραφής καθώς η Νάπολι έδωσε κάτι περισσότερα από 2 δις δραχμές (7 εκατ. ευρώ σημερινά χρήματα) για να τον φέρει στον ιταλικό νότο σε μια μεταγραφή έκπληξη καθώς οι παρτενοπέι δεν ήταν το μεγάλο όνομα του ιταλικού πρωταθλήματος.
Η αγιοποίηση του Μαραντόνα
Ίσως ούτε κι ο ίδιος να μην πίστευε όταν έλεγε το ναι στη Νάπολι ότι θα ζούσε όλα όσα έζησε εκεί… Κι όμως δεν είναι πολλά τα παραδείγματα που ένας αθλητής έχει καταφέρει να ταυτιστεί τόσο πολύ με μία πόλη, φτάνοντας στο σημείο να προκαλέσει μέχρι και… εμφύλιο όταν το καλοκαίρι του 1990 η Αργεντινή αντιμετώπισε την Ιταλία στον ημιτελικό του Μουντιάλ ο οποίος διεξήχθη στον Σαν Πάολο έδρα της Νάπολι.
Πριν φτάσουμε όμως εκεί πρέπει να πούμε ότι ο Ντιέγκο με του έφτασε στην πόλη, ταυτίστηκε με τους οπαδούς που έβλεπαν στο πρόσωπο του τον Μεσία, αυτόν που θα τους βγάλει από την αφάνεια και θα τους οδηγήσει στην ποδοσφαιρική γη της επαγγελίας που την είχαν αποκλειστικά οι ομάδες του πλούσιο Βορρά.
Κι αυτό ακριβώς έκανε καθώς επί των ημερών του η Νάπολι κατέκτησε δύο πρωταθλήματα (1987, 1990), μάλιστα την πρώτη χρονιά πήρε το νταμπλ καθώς κατέκτησε και το Κύπελλο, αλλά και τον μοναδικό Ευρωπαϊκό τίτλο της ιστορίας της (το Κύπελλο UEFA κόντρα στη γερμανική Στουτγάρδη).
Μόνο που στην Νάπολι πέρα από την θεϊκή ποδοσφαιρική του οντότητα, πήρε μαζί του και τους προσωπικούς του δαίμονες που άρχισαν να εμφανίζονται με το πέρασμα του χρόνου.
Ο ίδιος είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξη πως στη Νάπολι γνώρισε την κοκαΐνη που έγινε ο εφιάλτης του.
Πριν όμως νικηθεί από τους δαίμονες του είχε φροντίσει το 1986 στα γήπεδα του Μεξικό, εκεί όπου το 1970 είχε δοξαστεί ο άσπονδος φίλος του Πελέ, να οδηγήσει μόνος του κυριολεκτικά την Αργεντινή στην κατάκτηση του 2ου Μουντιάλ της ιστορίας τους…
Ο Μαραντόνα στην πιο ώριμη ποδοσφαιρικά παρουσία του πέρασε στην ιστορία με το γκολ του Θεού (το γκολ με το χέρι κόντρα στην Αγγλία). Ωστόσο στη χώρα των Αζτέκων η αλήθεια είναι ότι ο Μαραντόνα πέρασε στο πάνθεον των κορυφαίων του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, με τα μαγικά πράγματα που έκανε.
Ναι κορόιδεψε τους πάντες για να σκοράρει με το χέρι κόντρα στους Άγγλους το 1-0, ωστόσο στο 2-0 πέρασε όλη τη βρετανική… αυτοκρατορία για να πετύχει το 2-0, έκανε το ίδιο στον ημιτελικό κόντρα στο Βέλγιο, ενώ στον τελικό με την Γερμανία όταν το 2-0 έγινε 2-2, λίγο πριν το φινάλε έβγαλε μία μαγική ασίστ στον Χόρχε Βαλντάνο για το τελικό 3-2.
Επιστρέφοντας στο 1990, τη χρονιά που οδήγησε τη Νάπολι στον τελευταίο της τίτλο και τον ημιτελικό του Μουντιάλ, ο Ντιέγκο ήξερε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει… Τις ημέρες πριν τον αγώνα φόρτισε το κλίμα με δακρύβρεχτες δηλώσεις για τις αδικίες που υφίσταται ο ιταλικός νότος από τον πλούσιο Βορρά και το Σαν Πάολο αντί για έδρα της Ιταλίας έμοιαζε με γήπεδο που οι φίλαθλοι είχαν χωριστεί στη μέση και πολλοί εξ αυτών φώνζαν «η Νάπολι δεν είναι Ιταλία». Η Αργεντινή απέκλεισε την «σκουάντρα ατζούρα» ο Μαραντόνα αποθεώθηκε από τους Ναπολιτάνους αλλά πλέον για τους Ιταλούς ήταν persona non grata.
Τον Μάρτιο του 1991 ήρθε το πρώτο σοκ καθώς σε έλεγχο ντόπινγκ βρέθηκε θετικός σε χρήση κοκαΐνης και τιμωρήθηκε με 1.5 χρόνο αποκλεισμό.
Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει, για να προκύψει και δεύτερο σοκ κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ 1994 στις ΗΠΑ όταν και πάλι βρέθηκε θετικός σε κοκαΐνη,
Μετά τη λήξη της πρώτης τιμωρίας βρέθηκε στη Σεβίλλη, αλλά πλέον ήταν φανερό πως το άστρο του Ντιέγκο είχε αρχίσει να αργοσβήνει για να σβήσει οριστικά με τη φανέλα της αγαπημένης του Μπόκα όπου αγωνίστηκε τη διετία 1995-1997.
Ως προπονητής δεν είχε να επιδείξει κάτι το ιδιαίτερο με κορυφαία στιγμή τη διετή παρουσία του στον πάγκο της εθνικής Αργεντινής την οποία οδήγησε στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής (αποκλείστηκε στους 8 από την Γερμανία).
Δούλεψε σε διάφορες χώρες, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να πετύχει κάτι σημαντικό με τον τελευταίο σταθμό της καριέρας του να είναι η Χιμνάσια Λα Πλάτα.
Ντιέγκο Μαραντόνα: Το χέρι του Θεού και το γκολ του… Θεού – Δείτε βίντεο
Ο ποδοσφαιρικός πλανήτης έχασε σήμερα τον κορυφαίο – Όχι όμως και τον θρύλο του – Δείτε την πιο αμφιλεγόμενη στιγμή σε Παγκόσμιο Κύπελλο και ένα από τα καλύτερα γκολ που πέτυχε μέσα σε διάστημα πέντε λεπτών
Ο θρύλος του ποδοσφαίρου δεν είναι πια εδώ. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα έφυγε από τη ζωή πριν από λίγο σκορπώντας τη θλίψη παγκοσμίως.
Για πολλούς ήταν ο κορυφαίος και αγαπήθηκε όσο λίγοι, σε κάθε γωνιά του κόσμου.
Η Αργεντινή, η Νάπολι, το ποδόσφαιρο και όσοι αγαπούν την μπάλα σε κάθε γωνιά του κόσμου, κλαίνε απόψε για τον χαμό ενός κορυφαίου.
Ο θρύλος του Ντιέγκο όμως δεν πρόκειται.
Δείτε το βίντεο
Το αριστερό χέρι του Ντιέγκο Μαραντόνα έχει μείνει στην ιστορία ως το «χέρι του Θεού». Και μπορεί να είναι οξύμωρο για τη φύση του αθλήματος, αλλά με αυτό τον τρόπο ο Ντιεγκίτο έχει πετύχει ένα από τα θρυλικότερα γκολ στην παγκόσμια ποδοσφαιρική ιστορία. Το όνομα του «Θεού» ακούστηκε σε όλο τον πλανήτη στον ημιτελικό του Μουντιάλ του Μεξικού.
Ο Αργεντινός έριξε στο «καναβάτσο» την Αγγλία με το περιβόητο γκολ με το χέρι και στη συνέχεια με το κορυφαίο σλάλομ όλων των εποχών και 34 χρόνια μετά ξέρει πολύ καλά ποιο θα ήταν το δώρο γενεθλίων που θα τον ικανοποιούσε περισσότερο για τα 60 του χρόνια που είναι σήμερα (30/10). Πάμε να θυμηθούμε το πρώτο μεγάλο… θαύμα του Θεού του ποδοσφαίρου! Μία από τις πιο αμφιλεγόμενες στιγμές σε Παγκόσμιο Κύπελλο και ένα από τα καλύτερα γκολ μέσα σε διάστημα πέντε λεπτών. Όμως, τι έγινε στα άλλα 85 λεπτά;
Ποιο ήταν το ποδοσφαιρικό διακύβευμα;
Η Αργεντινή ήταν το φαβορί. Τερμάτισε πρώτη στον πρώτο όμιλο νικώντας τη Νότια Κορέα και τη Βουλγαρία και έχοντας ισοπαλία μόνο με την Ιταλία. Στον 2ο γύρο επικράτησε οριακά με 1-0 της… γειτονικής Ουρουγουάης. Η Αγγλία δεν ήταν πειστική. Έχασε αρχικά από την Πορτογαλία και μετά ήρθε ισόπαλη με το Μαρόκο αλλά μετά νίκησε και την Πολωνία και την Παραγουάη με 3-0. Αυτές οι ομάδες είχαν πολύ κακές κληρώσεις και θα έπαιζαν στα ημιτελικά με Βέλγιο ή Ισπανία.
Στην άλλη πλευρά, η τετράδα των Βραζιλίας, Γαλλίας, Δυτικής Γερμανίας και Μεξικού (το Μεξικό έπαιζε εντός έδρας) ήταν οι πιο απειλητικές ομάδες. Αυτή η αναμέτρηση θα γινόταν μόλις τέσσερα χρόνια μετά τον πόλεμο στα Φόκλαντ, έναν πόλεμο 74 ημερών ανάμεσα σε Αργεντινή και Αγγλία για τις συγκεκριμένες περιοχές. Αυτή η ιστορία έδωσε μία άλλη προοπτική στον προημιτελικό των δύο χωρών, παρότι δεδομένα οι Αργεντίνοι το έβλεπαν πιο… ζεστά.
«Στις συνεντεύξεις πριν τον αγώνα όλοι λέγαμε πως ποδόσφαιρο και πολιτική δεν πρέπει να εμπλέκονται», είχε πει ο Μαραντόνα για εκείνον τον αγώνα. «Όμως αυτό ήταν ένα ψέμα. Δεν κάναμε τίποτε άλλο από το να σκεφτόμαστε αυτό το παιχνίδι. Ανοησίες! Ήταν απλά ένα ακόμα ματς!
Όμως έγινε ένα παιχνίδι που η νίκη σήμαινε πολλά παραπάνω και δεν ήταν απλά μία διαδικασία για να πετάξουμε εκτός Μουντιάλ την Αγγλία. Υπό μία έννοια κατηγορούσαμε όλους τους Άγγλους παίκτες για ότι είχε συμβεί και για το γεγονός πως υπέφεραν οι Αργεντίνοι», συμπλήρωσε.
Γιατί είναι καλό να το θυμόμαστε;
Αυτή η αναμέτρηση τα είχε όλα. Εξαιρετικό πάσινγκ γκέιμ, ντρίμπλες, δύο γκολ και κάποιες λίγο… κωμικές στιγμές. Περίπου στα μέσα του πρώτου μέρους ο Μαραντόνα πήγε να κάνει ένα κόρνερ από τη δεξιά πλευρά. Πολλοί φωτογράφοι πήγαν για να έχουν μία φωτογραφία του. Ο Μαραντόνα… απάντησε παίρνοντας το σημαιάκι του κόρνερ και βγάζοντάς το για να μπορέσει να εκτελέσει καλύτερα. Ο Κοσταρικανός επόπτης Μπέρνι Ουλόα δεν το δέχθηκε αυτό και υποχρέωσε τον Μαραντόνα να ξαναβάλει τη σημαία στη θέση της. Tο έκανε χωρίς όμως το σημαιάκι. Ο Ουλόα επιμένει να βάλει και το σημαιάκι και περιμένει τον Μαραντόνα. Με σαρκασμό ο Ντιέγκο το κάνει με τρόπο που δεν ικανοποιεί τον Ουλόα. Στη συνέχεια ο Αργεντίνος σταρ διστακτικά βάζει σωστά τη σημαία. Βέβαια αυτό το συμβάν δεν το θυμούνται όλοι.
Ο Μαραντόνα στο ματς είναι παντού. Δίνει πάσες, ανοίγει χώρους και σχεδόν κάνει τα πάντα απέναντι στην Αγγλία. Βέβαια εμπιστεύεται περισσότερο τον Σέρχιο Μπατίστα για την κυκλοφορία της μπάλας. Οι κινήσεις του με ή χωρίς τη μπάλα έχουν αποσυντονίσει την αντίπαλη άμυνα. Ο τρόπος με τον οποίο έδινε τροχιά στη μπάλα ο Ντιέγκο ήταν… θεϊκός. Ακόμα και στα ελεύθερα χτυπήματά του. Ακόμα και να μην είχε δει ποτέ κανείς πριν ένα ματς ποδοσφαίρου μπορούσε να καταλάβει πως ο Μαραντόνα ήταν ο κορυφαίος παίκτης στο γήπεδο.
Συνεργάζεται εξαιρετικά με τον Μπουρουσάγκα που πηγαίνει και στα πλάγια και κάνει πολλά ένα δύο με τον βασικό επιθετικό, Χόρχε Βαλντάνο. Σε μία από αυτές τις προσπάθειες ήρθε το περίφημο πρώτο γκολ του αγώνα. Ο Χοτζ έκανε ένα λανθασμένο γύρισμα και ο Μαραντόνα κινήθηκε προς τη μπάλα που πήγαινε προς τη μικρή περιοχή. Ο Χοτζ ήθελε να τη διώξει μακριά από τον Βαλντάνο όμως ο Μαραντόνα λειτούργησε πανέξυπνα. Τι είχε στο μυαλό του εκείνη τη στιγμή; Ήθελε να βάλει ένα θεαματικό γκολ; Κατάλαβε ότι αλλιώς δεν θα προλάβαινε τη μπάλα και έβαλε το χέρι του; Ό,τι και να ίσχυε, ο Μαραντόνα με το χέρι του Θεού πρόλαβε τον Σίλτον για να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα.
Λειτούργησε λες και δεν έγινε το παραμικρό. Πήγε να πανηγυρίσει στην πλευρά του πατέρα του στην εξέδρα. Ενώ οι αμυντικοί της Αγγλίας φώναζαν για χέρι ο Ντιέγκο ύψωσε την αριστερή του γροθιά προς το κοινό σαν να… αναπαριστά τη φάση. Ο Βαλντάνο πήγε και του είπε να σταματήσει, αλλιώς όλοι θα καταλάβαιναν το τι είχε γίνει.
