Πώς τα τρία παιδιά του ανθρώπου που έστησε τα ξενοδοχεία «Αμαλία» έφυγαν μέσα σε τρεις δεκαετίες -από το 1990 μέχρι σήμερα- διαλύοντας συναισθηματικά φίλους και συγγενείς
Ο Γιώργος Σεφέρης έγραψε ότι «η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί». Ενας στίχος άρρηκτα δεμένος εδώ και χρόνια με την οικογένεια Κουλουβάτου. Ο τελευταίος γιος που έτρεχε την αλυσίδα ξενοδοχείων «Αμαλία» που ίδρυσε ο πατέρας του Χρήστος έσβησε την περασμένη Τρίτη έχοντας μπει για εγχείρηση βαλβίδας στην καρδιά του.
Ο Κωνσταντίνος ήταν μόλις 62 ετών και ο μόνος εν ζωή από τους τρεις γιους του Χρήστου και της Αλίκης Κουλουβάτου, αφού έχασε τους δύο αδελφούς του από τραγικά παιχνίδια της μοίρας. Η απώλειά του κλείνει τον κύκλο μιας οικογενειακής τραγωδίας που εκτυλίχθηκε μέσα σε τρεις δεκαετίες έχοντας βάλει στόχο τα τρία παιδιά μιας εξαιρετικής αστικής οικογένειας των Αθηνών.
Μιας οικογένειας με αρχές, της οποίας ο πατριάρχης με σκληρή δουλειά και προσεχτικά βήματα έστησε έναν ξενοδοχειακό όμιλο που εξακολουθεί να υπάρχει και να λειτουργεί. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 η οικογένεια του Χρήστου Κουλουβάτου ήταν μία από τις πιο αγαπητές στην Αθήνα και το σπίτι τους στο τέρμα της οδού Ηροδότου γινόταν πολλές φορές… κέντρο διερχομένων φίλων των τριών αδελφών Κουλουβάτου. Ο πρωτότοκος Κωνσταντίνος δεν διέφερε πολύ στον χαρακτήρα από τον δευτερότοκο Θοδωρή και τον μικρότερο Αλέξη που μόλις είχε επιστρέψει από τις σπουδές του στη Βοστόνη. Και οι τρεις λάτρευαν τις εξόδους με φίλους και φίλες, τα αυτοσχέδια πάρτυ που έστηναν πολλές φορές σπίτι τους, το Πάσχα στις Σπέτσες και τα καλοκαίρια στη Μύκονο. Σε ένα τέτοιο πάρτυ, μια βραδιά του 1990 στην Εκάλη, άρχισε να υφαίνεται ο ιστός της τραγωδίας των αδελφών Κουλουβάτου, όταν η νύχτα είχε ρίξει για τα καλά τα πέπλα της.
Η αρχή του δράματος και ο προληπτικός Θοδωρής
Οπως επισήμανε η Χριστίνα Πολίτη σε άρθρο της -η ίδια ήταν πολύ στενή φίλη με τους τρεις αδελφούς-, η Αθήνα τη δεκαετία του ’90 ήταν μια μεγάλη παρέα, τόσο μεγάλη που κάποια βράδια σαράντα άτομα διασκέδαζαν μαζί. Γεννημένος το 1965, ο Αλέξης ήταν ένας γοητευτικός 25χρονος με κοφτερό μυαλό, ευγενικός, με το χαμόγελο μόνιμα στα χείλη του. Κολλητός του φίλος ήταν ο εφοπλιστής Γιάννης Πατέρας, δύο χρόνια μεγαλύτερος από τον μικρό Κουλουβάτο, με τον οποίο έδιναν το «παρών» πολύ συχνά στα στέκια της εποχής.
Ο Αλέξης μέτραγε ήδη αρκετές κατακτήσεις στο γυναικείο φύλο, ενώ οι φίλοι του τον θυμούνται να οδηγεί την πράσινη οικογενειακή Mercedes στην παραλιακή με κατεύθυνση τον «Ειρηνικό» γεμάτη με φίλες και κολλητούς. Κολλητούς σαν αυτούς που διασκέδαζαν μαζί του στο τελευταίο πάρτυ της σύντομης ζωής του σε βίλα της Εκάλης το βράδυ που ο χρόνος σταμάτησε για την οικογένεια Κουλουβάτου. Οταν είδε έναν φίλο του που οδηγούσε μηχανή να είναι μεθυσμένος, του είπε να πάρει το αυτοκίνητό του για να γυρίσει σπίτι του, αφού πρώτα συνερχόταν κάπως. Αυτός του είπε ότι θα έπαιρνε τη μηχανή του και την επόμενη μέρα θα γινόταν η ανταλλαγή των οχημάτων όταν θα βρισκόντουσαν για καφέ κάπου στην Αθήνα. Κάτι που δεν έγινε ποτέ. Ο Αλέξης Κουλουβάτος έφυγε από την Εκάλη αλλά δεν έφτασε ποτέ στην οικογενειακή κατοικία της Ηροδότου, αφού κάπου στη διαδρομή και υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες έχασε τον έλεγχο της μοτοσικλέτας που οδηγούσε.
Πέφτοντας χτύπησε μόνο σε ένα σημείο πίσω από το κεφάλι του και σκοτώθηκε ακαριαία στα 25 του μόλις χρόνια. Λίγη ώρα αργότερα οι κραυγές της μητέρας του Αλίκης και οι λυγμοί του πατέρα του Χρήστου αποτύπωναν την οδύνη των γονιών που θρηνούσαν το στερνοπούλι τους. Η είδηση πάγωσε την κοσμική Αθήνα και στην κηδεία του εκτυλίχθηκαν σκηνές που πολλοί δεν έχουν ξεχάσει ακόμη, με τους γονείς και τα αδέλφια του να βιώνουν την απόγνωση που φέρνει η απώλεια.
Ο Κωνσταντίνος και ο Θοδωρής άργησαν πολλοί να επανέλθουν στην κανονικότητα που επιβάλλει η ζωή όταν χάνεις τον αδελφό σου, ενώ η μητέρα τους και ο πατέρας τους δεν θα ήταν ποτέ πια οι ίδιοι. Εγκεφαλικά νεκρός από μια μπουκιά! Ουσιαστικά κανείς από την οικογένεια δεν θα ήταν πια ίδιος, πόσο μάλλον ο προληπτικός Θοδωρής. Ενα ψηλό παιδί που λάτρευε τις πλάκες, την ωραία ζωή και τα ξενύχτια σε μια πολύ διαφορετική Αθήνα, στην οποία γύρναγε μέχρι τα ξημερώματα φεύγοντας από το «Bora-Bora» για να πάει στα μπουζούκια.
Η Χριστίνα Πολίτη θυμάται σε ένα πολύ τρυφερό κείμενο που έγραψε πριν πέντε χρόνια ότι ο Θοδωρής ήταν αυτός που της έσκιζε τα βιβλία της Γ’ Λυκείου. Ηταν αυτός που έκανε τον DJ στα εφηβικά πάρτυ που λάμβαναν χώρα στο σπίτι της οικογένειας βάζοντας ξαφνικά εκεί που έπαιζαν χορευτικά Ρόρι Γκάλαχερ. Το Πάσχα στις Σπέτσες, όπου η οικογένεια διατηρούσε μια εξαιρετική κατοικία, ήταν το καλύτερό του, ενώ πολλοί θυμούνται ακόμη ένα βράδυ Ανάστασης. Ο Θοδωρής μαζί με φίλους του άναψαν και πέταξαν τόσα δυναμιτάκια που παραλίγο να «ανατινάξουν» εξέδρα και ιερέα, ο οποίος επέζησε από έναν ορυμαγδό μικρών εκρήξεων. Αρκετές φορές της κόρναρε για να βγει και να την πάει σε κλαμπ όπως οι μυθικές «9 Μούσες» ή στον Λε-Πα με την Αντζελα Δημητρίου, τότε πρώτα ονόματα στη νύχτα. Ο Μηνάς Γκούμας, στενός φίλος της οικογένειας, κάνει λόγο για έναν πολύ ζωντανό άνθρωπο που αγαπούσε το καλό ποτό και ήταν παθιασμένος με το μπριτζ. Παθιαζόταν και με τις γυναίκες. Κόντεψε μάλιστα να παντρευτεί δύο φορές -τη μία με μέλος της δυναστείας Ωνάση-, όμως την τελευταία στιγμή έκανε πίσω. Η απώλεια της αγαπημένης του μητέρας Αλίκης του στοίχισε πολύ, όμως μέχρι το 2001 εξακολούθησε να εργάζεται στην οικογενειακή επιχείρηση πηγαίνοντας μέσα από το Ζάππειο στο «Αμαλία» όπου είχε το γραφείο του. Στις 16 Αυγούστου του 2001 ο Θοδωρής έτρωγε στο πατρικό σπίτι όταν η μοίρα του έπαιξε το πιο άσχημο παιχνίδι, αφού ό,τι έγινε μέσα σε λίγα λεπτά ηχεί αδιανόητο.
Μια μπουκιά που στραβοκατάπιε του έφραξε τον λαιμό με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αναπνεύσει, ενώ για κακή του τύχη η οικιακή βοηθός είχε βγει έξω χωρίς να πάρει κλειδιά μαζί της. Οταν επέστρεψε και διαπίστωσε ότι το αφεντικό της δεν της άνοιγε την πόρτα κάλεσε επειγόντως κλειδαρά διαισθανόμενη ότι κάτι έχει συμβεί, όμως ήταν πλέον πολύ αργά. Ο Θοδωρής Κουλουβάτος ζούσε, όμως ο εγκέφαλός του δεν οξυγονώθηκε για αρκετά λεπτά με αποτέλεσμα να καταστεί πλέον εγκεφαλικά νεκρός, ένας άνθρωπος που δεν είχε πλέον καμία επαφή με το περιβάλλον. Ο αδελφός του Κώστας έκανε τα πάντα με την ελπίδα κάποια στιγμή ο Θοδωρής να ξυπνήσει από το κώμα, αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Οι φίλοι και οι συγγενείς της οικογένειας σοκάρονται από το νέο και σπεύδουν να συμπαρασταθούν στο παιδί που έξυνε τη μύτη του και φώναζε «Years and years of experience». Τον επισκέπτονται πολύ συχνά – αρχικά στο «Υγεία» και αργότερα στο ειδικό κέντρο αποκατάστασης «Φιλοκτήτης». Του μιλάνε, του δείχνουν φωτογραφίες, αλλά ο Θοδωρής δεν είναι πια μαζί τους.
Θα φύγει τελικά μετά από δεκατέσσερα χρόνια νοσηλείας τον Απρίλιο του 2015, αφήνοντας μόνο του πλέον τον μεγάλο του αδελφό Κώστα, παντρεμένο πλέον και πατέρα δύο παιδιών. Το γελαστό παιδί Ο πατέρας τους είχε φύγει λίγα χρόνια πριν από τον Θοδωρή και ο Κώστας έμεινε μόνος του να κρατήσει ψηλά τον ξενοδοχειακό όμιλο που έστησε ο Χρήστος Κουλουβάτος. Ενας άνθρωπος που ξεκίνησε από υπάλληλος σε τουριστικό γραφείο μαζεύοντας εμπειρίες, πριν αποχωρήσει για να ιδρύσει το Chat Tours, που ειδικευόταν στις εκδρομές με πούλμαν, ένα νέο trend από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και μετά. Οι δουλειές πήγαν πολύ καλά και το επόμενο βήμα για τον πατριάρχη της οικογένειας ήταν τα ξενοδοχεία, με πρώτο το «Αμαλία» στο Σύνταγμα, που άνοιξε τον δρόμο για τα επόμενα σε Ναύπλιο, Δελφούς, Καλαμπάκα, Ολυμπία και Πρέβεζα.
Ο γιος του Κώστας έμελλε να είναι ο μοναδικός επιζών και αυτός που συνέχισε με πάθος τη δουλειά, φροντίζοντας να κρατάει πάντα χαμηλούς τόνους. Εμενε στο Ψυχικό, σε ένα σπίτι κάπου πίσω από το Κολλέγιο Αθηνών, ενώ είχε ένα όμορφο κτήμα στην Παιανία, όπου ενίοτε οργάνωνε όμορφα πάρτυ, τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο μέχρι πρότινος. Οταν τον ρώτησαν γιατί δεν το έκανε φέτος, ο Κώστας είπε ότι προτεραιότητα δεν ήταν το πάρτυ αλλά οι πληρωμές των εργαζομένων στα ξενοδοχεία του. «Να κάνω πάρτυ και να μην πληρώσω το προσωπικό μου είναι κάτι που δεν διανοήθηκα ποτέ», είπε σε φίλο του κατά τη διάρκεια ενός γεύματος. Οπως και τα αδικοχαμένα αδέλφια του είχε αποστροφή στη δημοσιότητα χωρίς λόγο, εξακολουθούσε όμως να είναι η ψυχή της παρέας έχοντας παντρευτεί τη Μίνα Μωραΐτη, τη γυναίκα της ζωής του, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, τον Χρήστο και την Αλίκη.
Οι Σπέτσες ήταν το ησυχαστήριό του, αλλά και το νησί όπου έβλεπε τους φίλους του και πέρναγε καλά, απολαμβάνοντας το φαγητό, τις ωραίες ιστορίες και τις έναστρες βραδιές του καλοκαιριού. Η εισαγωγή του στο νοσοκομείο για μια επέμβαση ρουτίνας όπως είναι η τοποθέτηση βαλβίδας δεν ήταν κάτι που τον φόβιζε, όμως η μοίρα είχε επιλέξει πάλι να κάνει την εμφάνισή της. Οι σκόρπιες πληροφορίες για το τι συνέβη κάνουν λόγο για επιπλοκές που παρουσιάστηκαν κατά τη διάρκεια της επέμβασης, οι οποίες στάθηκαν μοιραίες για τον τελευταίο αδελφό της οικογένειας Κουλουβάτου. Εσβησε αφήνοντας πίσω του μια γυναίκα που λάτρευε και δύο παιδιά που αγαπούσε πολύ και πήγε να βρει, όπως έλεγαν οι φίλοι του, τον Αλέξη και τον Θοδωρή εκεί ψηλά, για να σμίξουν αυτή τη φορά για πάντα.
