Ο πιο γλυκός αποχαιρετισμός στον Μιχάλη Μπιλλήρη σήμερα Δευτέρα 13 Απριλίου 2020 απόγευμα, που τελέστηκε η εξόδιος ακολουθία για την τελευταία του κατοικία σε κλειστό οικογενειακό κύκλο,λόγω των μέτρων, ήταν αυτό που αναγραφόταν σε στεφάνι από τα πιτσιρίκια της εποχής εκείνης
«Από όλα εμάς τα πιτσιρίκια που έβαζες χωρίς εισιτήριο στο σινεμά. Καλό σου ταξίδι».
Επίσης συγκινητικός και λιτός ο χαιρετισμός του Παναγή Καλατζή που σε λίγες γραμμές σε ανάρτηση του τα λέει όλα:
Το πιο όμορφο θερινό κινηματοθέατρο. Πνιγμένο στο αγιόκλιμα, στο νυχτολούλουδο και στη βουκαμβίλια, σκεπασμένο με κρεβατίνες γεμάτες ξανθά τσαμπιά, με τον πίδακα του γεμάτου χρυσόψαρα συντριβανιού να εκτοξεύεται μόλις σήμαινε διάλειμμα. Και εκείνος, απαράμιλλος κιμπάρης και άρχοντας στον υπερθετικό, ο πιο παθιασμένος και μερακλής κινηματογραφιστής, να το καμαρώνει σαν παιδί. Αξέχαστος!
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Καλυμνιακής γης που θα τον σκεπάσει.
Εις μνήμην Μιχαήλ Μπιλλήρη -Από Μαρία Ζαϊρη
Ο Μιχάλης Μπιλλήρης, άλλος ένα από την παλιά γενιά της σοβαρότητας και της δημιουργίας, έφυγε αφήνοντας πίσω του το μύθο του.
Πρωτογνωριστήκαμε όταν το 1970 ήρθαμε και εγκατασταθήκαμε στην Κάλυμνο.
Το σινεμά του, το πασίγνωστο Σπλέντιτ, που ήταν χειμερινό, κι από κοντά το θερινό η Όασις, ήταν η μοναδική ψυχαγωγία κι ανάσα στην επαρχιώτικη ζωή μας.
Στην είσοδο σχεδόν πάντα παρών ο ίδιος, να κόψει τα εισιτήρια, να χαιρετίσει ,να αστιευτεί, με το δικό του τρόπο.
Με επιμέλεια φρόντιζε να φέρνει ταινίες, τότε που όλα είχαν το τίμημά τους όσο γινόταν πιο καινούργιες και ως εκ τούτου πιο ακριβές. Πράγμα περίεργο μου έλεγε, όσο καλύτερες είναι οι ταινίες τόσο καμιά φορά μικρότερη η προσέλευση. Δύσκολο να ευχαριστήσεις όλους.
Έχοντας αναπτύξει μαζί του μια σχέση αλληλοεκτίμησης και αμοιβαίου σεβασμού, ως εκπρόσωπος Σωματείου όπως το Λύκειο και το Αναγνωστήριο πριν γίνει η αίθουσα του, του ζήτησα πολλές φορές το σινεμά για διάφορες εκδηλώσεις. Το παρεχώρησε ευχαρίστως και δεν καταδέχτηκε ποτέ να πάρει δραχμή.
Οι δραστηριότητες του στην Κάλυμνο είχαν τη σφραγίδα του χαρακτήρα του που ήταν η τιμιότητα και η ντομπροσύνη σε βαθμό που ξάφνιαζε πολλές φορές.
Κρατούσε στη χούφτα του και προστάτευε ότι του ανήκε, είτε ήταν η οικογένεια του, είτε οι επιχειρήσεις του.
Ήταν αναπόσπαστα συνδεδεμένος με την παραλιακή μας ζώνη, αυστηρός και πρόσχαρος συγχρόνως.
Κάθε βράδυ έκανε τη βόλτα του στο λιμάνι και την Κυριακή ήταν στην εκκλησία. Πίσω δεξιά ήταν η θέση του στον Χριστό και της οικογένειας του μπροστά και αριστερά.
Τώρα η βόλτα είναι πιο μακρινή κι εμείς θα τον θυμόμαστε όπως θυμόμαστε ταινίες αλλοτινού καιρού.
Άλλωστε μας ψυχαγώγησε και με τον τρόπο του μας στήριξε καταπολεμώντας την πλήξη που μπορεί να αισθανόμαστε σ’ ένα μικρό και μακριά από το κέντρο νησί.
Καλό δρόμο Μιχάλη Μπιλλήρη και στα παιδιά και την οικογένεια συλλυπητήρια ειλικρινά
Απεβίωσε σε ηλικία 91 ετών ο Μιχαήλ Μπιλλήρης
Απεβίωσε σε ηλικία 91 ετών ο Μιχαήλ Μπιλλήρης Σάββατο βράδυ 11 Απριλίου 2020
Ο Μιχαήλ Μπιλλήρης, γιος του γιατρού Βασιλείου Μπιλλήρη και της Μαρίας Καραβοκυρού, γεννήθηκε στην Κάλυμνο στις 7.12.1929.
Τα πρώτα χρόνια της ζωής του σημαδεύτηκαν από την απώλεια της αδερφής του, η οποία κάηκε σε φωτιά στο σπίτι, σε ένα ατύχημα κατά το οποίο και εκείνος έπαθε βαριά εγκαύματα. Με τη συνεχή φροντίδα του αειμνήστου Νικολάου Πατέλλη, ο οποίος τον ανέλαβε μέσα στο βαρύ πένθος της οικογένειας όπως σε όλη του τη ζωή έλεγε, κατάφερε να ιαθεί πλήρως.
Πέρασε μέρος των παιδικών του χρόνων στην Αντιμάχεια της Κω, όπου ο πατέρας του εργάστηκε ως γιατρός. Παρά το γεγονός ότι στα χρόνια του πολέμου δεν πήγε κανονικά στο σχολείο, κατάφερε να καλύψει την ύλη τριών τάξεων σε ένα καλοκαίρι με ιδιαίτερα μαθήματα και συνέχισε κανονικά επιδεικνύοντας μεγάλη άνεση στα θετικά μαθήματα.
Σπούδασε στην ΑΣΟΕ από την οποία αποφοίτησε με διάκριση.
Υπηρέτησε για 36 μήνες ως αξιωματικός στο τότε βασιλικό ναυτικό, και καθώς γρήγορα ξεχώρισε για τις διοικητικές και οργανωτικές του ικανότητες τοποθετήθηκε στη Γραμματεία του Αρχηγείου Στόλου.
Επέστρεψε στην Κάλυμνο και ανέλαβε την εκμετάλλευση του οικογενειακού χειμερινού κινηματογράφου αφού αποζημίωσε τον προηγούμενο ενοικιαστή, με τον οποίο διατηρούσε άριστες σχέσεις σε όλη τη ζωή του.
Το 1958 έκτισε το θερινό κινηματογράφο «Οασις» και το 1968 ανακαίνισε εκ βάθρων το χειμερινό «ΣΠΛΕΝΤΙΝΤ» διπλασιάζοντας τη χωρητικότητα του.
Ανθρωπος της δράσης και της κοινωνικής προσφοράς, μετείχε στο διοικητικό συμβούλιο του νοσοκομείου Καλύμνου και στήριξε με πάθος τη στελέχωση του με τους τότε νέους και αργότερα διακεκριμένους γιατρούς. Ηταν για πολλές θητείας πρόεδρος συλλόγων γονέων και κηδεμόνων σε εποχές δύσκολες όπου θεωρούσε προτεραιότητα τη διακριτική στήριξη δεκάδων παιδιών με ένδυση και υπόδηση.
Το 1960 σε συνεργασία με τον αείμνηστο Νίκο Καλογιάννη ίδρυσε το Ναυτικό Ομιλο Καλύμνου, ενώ με τα έσοδα από χοροεσπερίδες, προβολές και διάφορες άλλες δράσεις έκτισε το κτήριο του Ναυτικού Ομίλου το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα στην παραλιακή ζώνη.
Ενημερωμένος πολίτης, με χάρισμα στην επικοινωνία για δεκαετίες λειτουργούσε το γραφείο του κινηματογράφου ως πρώιμο ΚΕΠ.
Με τηλεφωνικές παρεμβάσεις ή και προσωπική παράσταση έλυνε θέματα καθυστέρησης απόδοσης συντάξεων, ναυτολογήσεων, δικαστικών διαμεσολαβήσεων, αδειοδοτήσεων ακόμα και υιοθεσιών.
Πολύ νωρίς αντιλήφθηκε την ύπαρξη της Ανωτάτης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων, έγινε μέλος της και οργάνωσε αφιλοκερδώς, όσες πολύτεκνες οικογένειες γνώριζε στην Κάλυμνο, καθοδηγώντας τους στη συγκέντρωση δικαιολογητικών και αναλαμβάνοντας ο ίδιος τη σχετική γραφειοκρατία.
Στις αρχές της δεκαετίας του 70 στράφηκε στο εμπόριο, διατηρώντας παράλληλα την άσβεστη αγάπη του για τους κινηματογράφους του. Οι δύο κινηματογράφοι αποτέλεσαν το κέντρο της κοινωνικής, πολιτιστικής, πολιτικής ζωής του τόπου για πολλές δεκαετίες. Σχολικές γιορτές, επιδείξεις, θεατρικές παραστάσεις, πολιτικές συγκεντρώσεις, συναυλίες, ομιλίες γινόντουσαν χωρίς καμία επιβάρυνση για τους διοργανωτές για πάρα πολλά χρόνια αλλά και μόλις με συμβολικό τίμημα σε κάποιες περιπτώσεις αργότερα.
Δούλεψε μέχρι τα βαθιά γεράματα, όρθιος, έντιμος, ευφυής, ευθύς, οξύς, απόλυτος, συνεπής με τα πιστεύω του, ευαίσθητος, αυτάρκης, αξιοπρεπής, προσηνής, ξεκάθαρος στις απόψεις του τις οποίες διατύπωνε χωρίς ποτέ να υπολογίσει το κόστος .
Ο Μιχάλης Μπιλλήρη ήταν παντρεμένος με την Κατερίνα Κοκκίνου, την οποία έχασε πριν από 25 χρόνια, με την οποία απέκτησαν τέσσερα κορίτσια Την Ευαγγελία πολιτικό μηχανικό, την Αννα δικηγόρο, την Μαρία εικαστικό και την Αφροδίτη δικηγόρο. Αξιώθηκε να δει 7 εγγόνια.
Εσβησε στο σπίτι του στην αγκαλιά των παιδιών και εγγονιών του στα 91 χρόνια του
Πηγή: kalymnos-news.gr
