Γ. Κουτσουδάκης: Αυτή η μάχη του καναπέ αξίζει τον κόπο!

ΑΥΤΗ Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ!
Μεσημεράκι Τρίτης κατεβαίνω από με το αυτοκίνητο από το Ασφενδιού. Η
κωακή φύση στα καλύτερα της, ολάνθιστη και μυρισμένη.

Εποχούμενος και με τα τζάμια μισάνοιχτα – για να φύγουν οι ενοχές που αψήφησα την
ατομική ευθύνη και παραβίασα την εντολή «Μένουμε σπίτι»- έπαιρνα τις
στροφές την μία μετά την άλλη.

Η γαλήνη της ερημιάς και η ομορφιά του τοπίου με συνέπαιρναν. Τόσο που
ασυνείδητα άρχισα να ψελλίζω το δημώδες μοιρολόι του Αθανάσιου Διάκου.
«Για δες καιρό που διάλεξε ο Χάρος να με πάρει, τώρα που ανθίζουν τα
κλαδιά και βγάζει η γης χορτάρι»!

Όχι, δεν την είδα ήρωας της
επανάστασης, μα οι κραυγές του Στέφανου του Χίου ό,τι θα πεθάνουμε
όλοι, δεν με άφησαν ανεπηρέαστο.

Είμαστε σε πόλεμο με κάποιους που δεν τους πιάνει ούτε το μάτι σου!

Πρωτόγνωρες καταστάσεις ζούμε. Είναι Πόλεμος λοιπόν. Και πραγματικά
…παγκόσμιος με όρους απόλυτης αντιστοίχισης με την ιστορία και την
πραγματικότητα  που βιώνουμε. Διαπερνά όλες τις Ηπείρους και όλες τις
χώρες.

Μπορεί ο «Μεγάλος Πόλεμος» και το  1939 – 45 να καταγράφηκαν ιστορικά
ως παγκόσμιοι πόλεμοι, αλλά είναι αλήθεια ότι…δεν ήταν και τόσο
παγκόσμιοι αφού ολόκληρες Ήπειροι και πολλά κράτη δεν συμμετείχαν σε
αυτούς. Η νότια Αμερική ήταν μακριά, η Ελβετία ήταν (πάντα) ουδέτερη.
Όπως και η Τουρκία που …κήρυξε τον πόλεμο στους Γερμανούς όταν οι
σύμμαχοι μπήκαν στο Βερολίνο. (τα ίδια θα κάνει και τώρα- όταν σκάσει
όλος ο κόσμος θα πει ότι…πολέμησε τον κοροναϊό)

Σήμερα στις εσχατιές του πλανήτη ο ύπουλος εχθρός έχει διεισδύσει
παντού , χτυπά τους πάντες. Ακόμη και οι συνήθεις ουδέτεροι Ελβετοί
βιώνουν την εισβολή του εχθρού κι ενώ έχουν έναν από τους πιο ισχυρούς
στρατούς στον κόσμο (ναι, ισχύει μην γελάτε…) , ένα καλοκουρδισμένο
κρατικό μηχανισμό, δεν ξέρουν πως να τον αντιμετωπίσουν και χάνουν τη
μπάλα!

Σε αυτό τον πόλεμο έχει διαψευστεί και ο Βίσμαρκ που προέβλεπε πάντα
ως αρχή μια…ανοησία στα Βαλκάνια- βλέπετε δεν έφτανε το μυαλό μέχρι
την Κίνα- ή και ο Μακιαβέλι που εύκολα διαπίστωνε ότι «μπορείς να
ξεκινήσεις ένα πόλεμο όποτε θέλεις, αλλά δεν τελειώνει όταν θέλεις»!
Πάνε αυτά…
Είμαστε λίγοι και απροστάτευτοι απέναντι στον εχθρό. Άντε 7-8
δισεκατομμύρια άνθρωποι μπροστά σε ένα…άπειρο αριθμό «στρατιωτών» που
έχει εξαπολύσει αυτός ο μικροσκοπικός ιός που κάνει πράξη την…πέμπτη
φάλαγγα στον οργανισμό του καθενός μας. Που έχει δώσει εντολή για
σφαγιασμό όλων όσων αντιστέκονται, με ιδιαίτερη προτίμηση στους ήδη
λαβωμένους συνανθρώπους μας.
Μοιάζει με ταινία, αλλά δεν είναι. Είναι πόλεμος. Μόνο που έχει
ιδιαιτερότητες, έχει παραξενιές και πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με
εκείνους τους αιματηρούς πολέμους που έχουν δώσει οι πρόγονοί μας.
Ναι, είναι μπαταξής ο εχθρός και δεν παίζει στα ίσια. Δεν ξέρεις που
βρίσκεται, που παραμονεύει. Μέσα στην ατυχία μας είμαστε…τυχεροί.
Γιατί έχουμε όπλα που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει!
Είναι το δικό μας πυρηνικό όπλο η επιλογή να δείξουμε σοβαρότητα,
σύνεση και ψυχραιμία. Να τηρούμε τους κανόνες, τις συμβουλές των
ειδικών, να ακούμε τις αρμόδιες  αρχές, τις κυβερνήσεις και όχι κάτι
λαϊκιστές τύπου Τζόνσον κλπ που παίζουν στα ζάρια τις ζωές των
ανθρώπων.
Είναι απίστευτες οι στιγμές για την ανθρωπότητα ολόκληρη, αλλά έχει
μια μεγάλη πιθανότητα να κερδίσει αυτό τον πόλεμο απέναντι στον
«άγνωστο» εισβολέα που δεν τον πιάνει το…μάτι σου!
Μπορούμε να μείνουμε ψύχραιμοι, ενωμένοι, να νιώσουμε τον διπλανό μας,
να σκεφτούμε το καλό των άλλων, τον πόνο του καθενός. Και
μάλιστα…ανέξοδα, άνετα, χωρίς κόπο, αλλά με τρόπο. Προς το παρόν  η
μόνη θυσία που κάνουμε είναι η… καραντίνα στο σπίτι μας. Η μόνη μάχη
που καλούμαστε να δώσουμε είναι αυτή του καναπέ και με αντιπάλους το
ραχάτι, την ανία, άντε και κανένα… παραπανίσιο κιλό! Αυτή η μάχη του
καναπέ αξίζει τον κόπο!
           «Ουδέν κακόν αμιγές καλού»
Το «μένουμε σπίτι», κατά την πρώτη ημέρα είχε ηττηθεί. Μα πιστεύω στο
συνετισμό, το φόβο που φυλάει τα έρμα και τον αναλογισμό του κινδύνου.
Πού θα πάει, θα συνηθίσουμε.
Ας είναι καλά τα social media και οι υπολογιστές. Antivirus μόνο να
έχουμε και η επιβίωση εντός σπιτιού είναι εξασφαλισμένη. Έτσι και
αλλιώς η φυσική επικοινωνία ήταν καιρό χαμένη!  Αναλάβετε λοιπόν έστω
και καθυστερημένα την ατομική σας ευθύνη  για να μείνουν και κάποιοι
πίσω να υπερασπιστούν τη συλλογική μνήμη!
Είναι βέβαιο ότι από μια δυσάρεστη κατάσταση όπως αυτή που βιώνουμε
αυτές τις μέρες θα προκύψει κάτι καλό. Με μια προϋπόθεση. Να βάλουμε
ένα στόχο.Αυτή η μάχη