Σχόλιο για το εκλογικό αποτέλεσμα στην Δωδεκάνησο και την Κω (Πίνακας)

Θεμα: ‘’σχόλιο για το εκλογικό αποτέλεσμα στην Δωδεκάνησο και την Κω’’

Α. Για τις πρόσφατες εθνικές εκλογές γράφτηκαν πολλά. Συγκλίνουν στην αποτύπωση μιας νέας πραγματικότητας με κύρια στοιχεία την αποδοχή εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής στο πλαίσιο του νέου δικομματισμού ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Στον πίνακα που επισυνάπτουμε φαίνεται η πορεία του δικομματισμού στην Ελλάδα, τα Δωδεκάνησα και την Κω την περίοδο 2009 μέχρι σήμερα.

Ο χώρος του ΠΑΣΟΚ: Τα Δωδεκάνησα κατ εξοχήν πασοκικός νομός με 64.478 ψήφους το 2009 και 4 βουλευτές έμεινε με 10.000 ψήφους χωρίς βουλευτή και στην Κω από 5558 ψήφους περιορίστηκε στους 1815 με ποσοστό 10% το 2019. Το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό για τον χώρο που έχει μοιραστεί ανάμεσα στο ΚΙΝΑΛ-ΣΥΡΙΖΑ και την ΝΔ.

Ο χώρος της ΝΔ: στην Δωδεκάνησο από 36079 ψήφους το 2009 κατέβηκε στις 19.550 το 2012 για να φτάσει στις 40.033 ψήφους με ποσοστό 41,29% μεγαλύτερο του πανελλαδικού κερδίζοντας 4 στις 5 βουλευτικές έδρες! Στην Κω από 3.039 ψήφους το 2009 αναβαίνει στο 38,30% με 6.360 ψηφοφόρους, ξεπερνώντας ακόμη και το μεγάλο ΠΑΣΟΚ του 2009!

Ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ: στα Δωδεκάνησα από το 2,71% και τους 3.177 ψήφους το 2009 σκαρφαλώνει στο 33,26% και 34.259 ψήφους το 2015 για να μειωθεί στο 29,73% με 28.831 ψήφους (μείον 5428 ψήφοι, το 15% των ψηφοφόρων του) το 2019, ενώ στην Κω από 3,93% και 405 ψήφους φτάνει στο 38,24% και σε 6779 ψήφους το 2015 για να περιοριστεί τώρα στο 29,49% και στους 4.913 ψήφους (μείον 1866 ψήφους το 27% των ψηφοφόρων του 2015).

Συμπερασματικά οι εκλογές 2019 διαμόρφωσαν το πολιτικό τοπίο της κυριαρχίας της Νέας Δημοκρατίας στην λαϊκή ψήφο, σε κυβέρνηση και τοπική αυτοδιοίκηση και αντίστοιχης αδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ σε ψήφους, κυβέρνηση και αυτοδιοίκηση που είναι πιο έντονη σε τοπικό περιφερειακό και δημοτικό επίπεδο. Εδώ, στα νησιά μας, που κυριάρχησαν από το 1981 μέχρι και το 2015 οι κεντροαριστερές εκλογικές συμπεριφορές, μετά την σύντομη αντιμνημονιακή λαϊκή έκρηξη 2012-2015, το 2019 περνούμε στην κυριαρχία της δεξιών αντιλήψεων και εκλογικών συνειδήσεων και δεν θα είναι εύκολη υπόθεση η αντιστροφή.

—Η κυβερνητική περίοδος ΣΥΡΙΖΑ 2015-2019 απομυθοποίησε και στην συνέχεια αποκαθήλωσε την αριστερή πολιτική εμπεδώνοντας την αντίληψη ότι η πολιτική είναι ίδια και είναι μόνο μία: ‘’αυτό που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή επιτροπεία’’. Οι πολιτικές διαχείρισης μπορεί να έχουν ιδεολογικές αναφορές ‘’δεξιά ή αριστερά’’’ αλλά δεν επηρεάζουν αυτό που μπορεί να γίνει γιατί αυτό εξαρτάται από τις προσωπικές ικανότητες του επικεφαλής του κόμματος (και κατ επέκταση της τοπικής παράταξης) λιγότερο της ομάδας των στελεχών του και ελάχιστα η ιστορικές καταβολές, τον προγραμματικό λόγο και την ιδεολογία. Εξ άλλου αυτό που μέτρα είναι το αποτέλεσμα το οποίο ‘’αγιάζει και τα μέσα’’. Οι 3 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο αυτή κινήθηκαν στην συμβατικότητα της εντός της βουλής παρουσίας τους. Ψήφισαν ‘’αβλεπώς’’ τα προκαθορισμένα της μνημονιακής προσαρμογής, δεν κατάφεραν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους με πρωτότυπες και νεωτεριστικές ξεχωριστές κινήσεις γι αυτό και δεν κατάφεραν να αποτρέψουν την καθοδική πορεία του κόμματος τους και σε γενικό και σε τοπικό επίπεδο. Δεν λέμε ‘’δεν προσπάθησαν’’ κλπ αλλά σε πολιτικό επίπεδο η παρουσία αριστερού Δωδεκανήσιου Βουλευτή δεν συνοδεύτηκε με προσπάθεια εφαρμογής κάποιων προτάσεων που ταυτίζονται με την τοπική αριστερά.

Για παράδειγμα ο αναπτυξιακός νόμος του ΣΥΡΙΖΑ Ν. 4399/2016 ακολούθησε την λογική των προηγούμενων επιδοτώντας μέχρι και 40% την κατασκευή νέων ξενοδοχείων στα κορεσμένα νησιά των Δωδεκανήσων. Σε ότι αφορά την δημόσια γη και γενικά την δημόσια περιουσία των Δωδεκανήσων που οι Ιταλοί κατακτητές κατέγραψαν και κατοχύρωσαν ως δημόσιο αγαθό, όχι μόνο δεν εξαιρέθηκε από το ΤΑΙΠΕΔ αλλά αυτά τα 5 χρόνια ούτε ένα ακίνητο δεν δόθηκε στην τοπική αυτοδιοίκηση των νησιών μας. Τώρα η μείωση του ΦΠΑ το ταξιδιωτικό ισοδύναμο κλπ είναι διαχειριστικά μέτρα που δεν διαφοροποιούν ούτε στο ελάχιστο τον χαρακτήρα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής διαχείρισης που υπηρετήσαν αυτά τα 4,5 χρόνια καιν προφανώς δεν μένει κάτι σαν διακριτό στοιχείο μιας ολόκληρης κυβερνητικής περιόδου που έσπειρε ελπίδες για κάτι διαφορετικό.

— Παραμονές των εκλογών διαβάσαμε ανακοίνωση τοπικού κυβερνητικού βουλευτή για το all inclusive. Με λίγα λόγια έλεγε ότι από τα πάνω δεν παλεύεται και ότι μόνο από κάτω με τοπικές κινήσεις μπορεί να αμβλυνθεί η καταλυτική συμβολή του στην κατάρρευση των εισοδημάτων της μεσαίας εμπορικής τάξης.

Στο μυαλό μας ήρθε μια πολιτική συζήτηση της διαδρομής Καρδάμαινα-Νίσυρος για την κηδεία ενός κοινού αγαπητού προσώπου, με τον πρώην υφυπουργό κ. Γ. Νικητιάδη. Τόλμησε, αυτός ο κεντρώων σοσιαλδημοκρατικών ιδεών τοπικός βουλευτής και τότε μέλος της κυβέρνησης Γ.Παπανδρέου να πει δημόσια: ¨’’στον αναπτυξιακό νόμο να μπει απαγορευτικός όρος για συμβόλαιο all inclusive για τα 5 πρώτα χρόνια κάθε νέας επιδοτούμενης ξενοδοχειακής μονάδας’’!

—ποια ήταν η συνέχεια Γιώργο;

—…άμεσα ο πρόεδρος του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου και μετά ο πρόεδρος του ΣΕΤΕ χαρακτήρισαν την πρόταση ‘’απαράδεκτη’’. Ακολούθως συνάδελφοι μου του υπουργικού συμβουλίου, μερικοί μάλιστα και αριστερόστροφοι χαρακτήρισαν την πρόταση ‘’ανεφάρμοστη’’. Τελικά ο ίδιος ο πρωθυπουργός μου ζήτησε να μην ξαναθέσω το ζήτημα.

— Η κυβέρνηση έχει δυνατότητες ακόμη και στα στενά μνημονιακά δεσμά να πτυχή κάποιους στόχους με μικρά βήματα. Το ‘’δεν γίνεται’’ στην πολιτική δεν είναι ‘’ο χρυσός κανόνας’’.

Απλά έλειψε αυτά τα τελευταία χρόνια από την Κυβέρνηση και την Βουλή η πολιτική απόφαση της σύγκρουσης με τα κακώς κείμενα και η επιμονή σε κάποια πράγματα που θα στεναχωρούσαν τους κακομαθημένους και τους ισχυρούς. Το φυσιολογικό αποτέλεσμα για την αριστερά είναι να χάσει το πρόσωπο της, να τοποθετηθούν στο ράφι οι προτάσεις της και να αναζητηθούν λύσεις προς τα δεξιά.

Ν. Μυλωνάς