ΦΩΤΟ & ΒΙΝΤΕΟ Συγκίνησε και καταχειροκροτήθηκε «Η Κυρά της Ρω» με τη Φωτεινή Μπαξεβάνη στον Ορφέα

ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟ & ΒΙΝΤΕΟ

Χαρίκλεια Χριστοφή

Η Ένωση Γυναικών Ελλάδας- Παράρτημα Κω και η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου συνδιοργάνωσαν με επιτυχία απόψε στον γεμάτο από κόσμο Ορφέα, την παρουσίαση της θεατρικής παράστασης « Η Κυρά της Ρω» με τη Φωτεινή Μπαξεβάνη σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μπερδέκα και στο τσέλο το Γιώργο Ταμιωλάκη.

Tην παράσταση παρακολούθησαν μεταξύ άλλων: ο Σεβασμιώτατος, ο Βουλευτής Η. καματερός, ο Έπαρχος Κω, ο Ταξίαρχος Διοικητής της 80 ΑΔΤΕ και πλήθος κόσμου. Την εκδήλωση προλόγισαν εκ μέρους της Περιφέρειας η Εντεταλμένη Περιφ. σύμβουλος Ε. Νάκη και εκ μέρους της ΈΓΕ Κω η Μ. Φάκκου.

Ένα συγκινητικό και βαθιά ανθρώπινο κείμενο που εμπνέεται από την ηρωική φιγούρα της Κυράς της Ρω για να μεταφέρει επί σκηνής την Δέσποινα, τον ιδιαίτερο κόσμο μιας γυναίκας που κουβαλάει ένα κομμάτι από τις καρδιές και τον χαρακτήρα όλων των Ελλήνων, ένα ταξίδι από την μοναξιά στην ελπίδα και την πίστη στο καλό που κρύβει ο άνθρωπος.

Ο μονόλογος εμπνέεται από τη ζωή της Δέσποινας Αχλαδιώτη, της επονομαζόμενης «Κυρά της Ρω». Γεννημένη στο Καστελλόριζο, η Δέσποινα τόλμησε να παντρευτεί τον άντρα που έβοσκε τα ζωντανά του πατέρα της κόντρα στη θέληση της οικογένειά της, δεν δίστασε να μετακομίσει μόνη μαζί του στο ακατοίκητο νησί της Ρω μένοντας μόνη της για πολλά χρόνια μετά το θάνατό του αλλά και να εναντιωθεί στους εχθρούς, υψώνοντας καθημερινά την ελληνική σημαία απέναντι από τα τουρκικά παράλια…

Αποκαθιστά τη έννοια της λογικής στο μυαλό ενός ανθρώπου που βρίσκεται πάντα σε απόσταση και από εχθρούς και από φίλους.

Η Κατερίνα Μπερδέκα στήνει μια παράσταση επίκαιρη όπου η Κυρά της Ρω συμβολίζει αυτό το κομμάτι της ελληνικής ψυχής που αντλεί δύναμη από τα ελάχιστα και ανανεώνει τις αντοχές του, μέσα από την αλήθεια και το θάρρος να την αντιμετωπίσει. Απομονωμένη και αντιμέτωπη με αντίξοες συνθήκες, η Κυρά της Ρω γίνεται το πιο επίκαιρο και ουσιαστικό σύμβολο μιας χώρας που επανέρχεται στις βασικές της αρχές, τοποθετώντας ξανά τον άνθρωπο και τις ανάγκες του στο επίκεντρο της ιστορίας της. Ενσαρκώνει τη δύναμη του ανθρώπου και κυρίως την ελπίδα ότι, σε δύσκολες περιόδους, η ακεραιότητα και οι λύσεις δεν είναι υπόθεση των πολλών αλλά του καθένα μας ξεχωριστά.

«Θέλω αντί για ίχνη, να αφήσω μια σημαία. Του ασήμαντου ανθρώπου, του κυριακάτικου τραπεζιού, της αρχαίας χαράς»