Θοδωρής Παστρικός: Ο αγωνιστής της αριστεράς που δεν εξαργύρωσε τους αγώνες του

Πολυτάραχη, αγωνιώδης και σίγουρα συναρπαστική η ζωή του Θοδωρή Παστρικού. Ενός συμπατριώτη μας, γέννημα – θρέμμα της Αριστεράς. Που ανδρώθηκε μέσα από τους αγώνες, τις διώξεις και τα πέτρινα χρόνια που έζησε ο ίδιος κι η οικογένειά του στον τόπο μας.
Στα 70 του χρόνια σήμερα, ο Θοδωρής Παστρικός, μπορεί να απαντά ελεύθερα, σε οποιαδήποτε ερώτηση. Να κρίνει και να επικρίνει εποχές, ιδέες, αγώνες, πάθη και μίση, που βίωσε.  Τα…  μάτια δεν αλλάζουνε χρώμα. Ούτε πως κοιτούν, ούτε πως αστράφτουν. Όσα χρόνια κι αν περάσουνε. Γιατί κοιτάζοντάς τον κανείς στα μάτια, μπορεί «να διαβάσει» καθαρά, ή να υποψιαστεί αν δεν τον γνωρίζει, ότι αυτός ο άνθρωπος, έχει κρυμμένο  μέσα του, ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του τόπου μας. Όχι ως θεατής. Αλλά ως κορυφαίος και ασυμβίβαστος μαχητής.
Σαν έτοιμος από καιρό, δέχεται  να μιλήσει για όλα αυτά που έζησε. Να τα μοιραστεί με όλους όσους δεν τα  γνωρίζουν. Κυρίως τους νέους.  Για τον λόγο αυτό, ξεδιπλώνει σήμερα τη ζωή του μιλώντας στη «ΡΟΔΙΑΚΗ».  Για εκείνον, για όλους. Όσους γνώρισε και τον γνώρισαν. Και για όσους θα τον γνωρίσουν, διαβάζοντας τα όσα είπε…

Μια ζωή πολυτάραχη. Μια οικογένεια, συνεχώς υπό διωγμό. Τι θυμάται ο Θοδωρής Παστρικός από τα πρώτα χρόνια της ζωής του;
Γεννήθηκα στη Ρόδο στις 7 Μαρτίου 1948. Τι σύμπτωση! Η επίσημη μέρα της  Ενσωμάτωσης. Για αρκετά χρόνια με συνόδευε το προσωνύμιο » Εσύ που γεννήθηκες με τις κανονιές». Με εντολή της προσωρινής Διοίκησης ο πατέρας μου ήταν φρουρούμενος σε «κατ’ οίκον» περιορισμό για λόγους ασφάλειας της Βασιλικής οικογένειας.
Εμείς εμφύλιο πόλεμο δεν είχαμε, αλλά οι επιπτώσεις του μεταφέρθηκαν στα νησιά μας. Δωσίλογοι και μαυραγορίτες που κανονικά θα έπρεπε να είναι φυλακή κάθονται στο σβέρκο μας αναλαμβάνοντας θέσεις κλειδιά, στην νεοσύστατη προσωρινή διοίκηση. Camicie nera και ajudi carabinieri  φοράνε τώρα τον μανδύα της εθνικοφροσύνης.
Πόσο ταλαιπωρήθηκε η οικογένεια Παστρικού; Τι σήμαινε για την εποχή εκείνη να είναι κάποιος ενταγμένος στην αριστερά και να το «φωνάζει» κιόλας;
Οι συνθήκες της εποχής, φτώχεια, ανεργία, υποσιτισμός. Η φυματίωση και η αδενοπάθεια κάνουν θραύση. Ο πατέρας μοχθεί κάθε μέρα για τον επιούσιο. Ψαρεύει  με βάρκα κουπιά, και πανί, Ρόδο Τήλο, και επιστροφή, η Τουρκία όπου τα νερά είναι παρθένα. Οποιαδήποτε προσπάθειά του να βρει μια μόνιμη και σταθερή δουλειά είναι μάταιη. Το πρωί γίνεται η πρόσληψη, το μεσημέρι παρεμβαίνει η ασφάλεια, με τον εκβιασμό της αγορανομίας στον εργοδότη, το βράδυ η απόλυση. Το 1956 η οικογένεια αποκτά το πέμπτο της μέλος.  Ο «Τούρκαλης» το καλύτερο εστιατόριο, αψηφά της απειλές  και προσλαμβάνει τον πατέρα χειμώνα καλοκαίρι στη δουλειά! Τον Απρίλη του 57 πλήττει τη Ρόδο ο εγκέλαδος, 6,8 το βράδι και 7,3 το πρωί. Τρόμος, πανικός, εγκαταλείπουμε το σπίτι για τρείς μήνες.
Η τύχη χτυπά και μια φορά τη πόρτα μας! Μας κοινοποιείται επίσημο έγγραφο από τον  Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας ότι κληρώθηκε στον πατέρα μου εργατικό σπίτι! Η χαρά δεν κράτησε πολύ, ένα δεύτερο έγγραφο με ημερομηνία 15 Νοέμβρη του 57 ακυρώνει την κλήρωση, για λόγους κοινωνικών φρονημάτων, και διαγράφεται ο δικαιούχος του «οικείου πίνακα»!
Η οργή ξεχείλισε. Η μάνα αναλαμβάνει δράση, με το μωρό στην αγκαλιά, και δυο παιδιά να την κρατούν από το φουστάνι αρχίζουμε επίθεση. Πρώτος στόχος ο Διοικητής της ασφάλειας Χρήστος Δρεμπέλας.
Στις αιτιάσεις της γιατί τον κατατρέχουν αφού είναι δουλευταράς, δίκαιος, έχει κύρος και τα ζευγάρια όταν έχουν διαφορές, τους λύνει τα προβλήματα! Απάντησε «Ακριβώς αυτούς τους ανθρώπους φοβόμαστε κυρά μου».
Δεύτερος στόχος ο Μητροπολίτης. Τώρα έχουμε άλλο ύφος. Μας ακούει προσεχτικά. Η απάντηση στερεότυπη. Η εκκλησία δεν ανακατεύεται με την πολιτική, και ζητά από τον οδηγό του να μας δώσει 200 δρχ. Ποιος είδε το Θεό και δεν φοβήθηκε! Αγριεύει η μάνα! Για ποια με πέρασες του λέει, για ζητιάνα; Του πετάει στα μούτρα το διακοσάρι λέγοντάς του ότι δεν έχει καμιά σχέση με τον Χριστό! Ο Σπυρίδωνας έγινε κόκκινος σαν το παντζάρι! Από θυμό, από ντροπή δεν ξέρω.

Οικογένεια Παστρικού: από Αριστερά: Θοδωρής, Βασίλης (θείος) και Γιάννης (πατέρας) το 1962 στο ΙΒΙΣΚΟΣ

Ο Θοδωρής Παστρικός εγκαταλείπει το σχολείο στην έκτη δημοτικού; Πώς καταφέρνει στη συνέχεια, να μπορεί να μιλά τόσες γλώσσες, να είναι καθοδηγητής σε οργανώσεις, να γράφει προκηρύξεις και να στέκεται επάξια σε οποιαδήποτε συζήτηση και με οποιονδήποτε;
Κρίσιμη ερώτηση σε καίριο σταυροδρόμι της ζωής μου, σε κομβικό σημείο της ποιοτικής μεταβολής στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου, σε κρίσιμο σημείο για τον επαγγελματικό μου προσανατολισμό.
Είμαι οπαδός του ιστορικού υλισμού, και χρησιμοποιώ την διαλεκτική, ως χρήσιμο εργαλείο για την ανάλυση γεγονότων στο χώρο πάντα σε συνάρτηση με τον χρόνο.
Είμαστε στο 60, οι ηττημένοι του εμφυλίου, έχουν μαζέψει τα κομμάτια τους, και κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ένα αξιόμαχο κόμμα την ΕΔΑ μπροστάρη στους αγώνες μας. Έχουν προηγηθεί οι εκλογές του 1958, όπου η ΕΔΑ καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση με ποσοστό 24,42% και 79 έδρες.
Τελειώνω το δημοτικό, οι γονείς μου έχουν ήδη αποφασίσει το επαγγελματικό μου μέλλον, θα απασχοληθώ στον τουριστικό κλάδο. Ο πατέρας μου μαθαίνει να στρώνω και να  ξεστρώνω τραπέζια, να κουβαλώ δίσκο γεμάτο πέτρες. Αρχίζω ιδιαίτερα εντατικά μαθήματα Αγγλικών, ήδη κατέχω αρκετά Ιταλικά, γιατί οι γονείς μου τα μιλάνε άπταιστα.

Το σπίτι μας μοιάζει με κυψέλη, ένα πολύβουο μελίσσι μπαινοβγαίνει διαρκώς  ειδικά τα βράδια, γνωστές και άγνωστες φιγούρες κουβαλάνε έντυπα και πολλά βιβλία, ατέρμονες συζητήσεις, πλάνα αυτομόρφωσης, σχέδια, ακρόαση ξένων σταθμών.  Η παιδική περιέργεια στο ζενίθ, αρχίζω να τα σκαλίζω, δεν βρίσκω άκρη, οι ποσοτικές αλλαγές μέσα μου αυξάνουν. Ένα βράδυ μας επισκέφτηκε ο Συμιακός επιστήμονας   και αγωνιστής Παρασκευάς Φουντουραδάκης, μου χάρισε το βιβλίο του Nikolai Ostrovsky, αυτό το αριστούργημα του Σοσιαλιστικού ρεαλισμού.  «Πως δενότανε τ ‘ατσάλι». Αυτό το βιβλίο ήταν ο καταλύτης, η θρυαλλίδα της πολιτικοποίησης μου.
Το αποφάσισα θα γίνω επαναστάτης! Ο Κομσομόλος Pavel Korchagin και ο εφηβικός του έρωτας Tonia Toumanova  είναι οι νέοι μου ήρωες, Η αρχή είναι το μισό των πάντων. Πάμε στο επόμενο δέχομαι συμβουλές. Το βιβλίο του Georges Politzer Στοιχειώδεις αρχές της φιλοσοφίας (Μαθήματα διαλεκτικού υλισμού). Σιγά σιγά πάμε στους κλασικούς του Μαρξισμού.
Ήδη η οργάνωση με χρησιμοποιεί σαν ταχυδρόμο, μεταφέρω στον κόρφο μου την «ΑΥΓΗ» κουπόνια, δελτάρια συλλογής υπογραφών, για την απελευθέρωση του Μανώλη Γλέζου, σε περιφρουρημένα σπίτια, κάτω από τη μύτη της ασφάλειας.

Το ντροπαλό φοβισμένο  παιδί αποκτά σε ένα βράδυ αυτοπεποίθηση, ωριμάζει πολιτικά η κάμπια που είχα μέσα μου τρυπάει το κουκούλι που φώλιαζε για χρόνια βγαίνει η χρυσαλίδα στον  αέρα, και ανοίγει τα φτερά της. Την  οπλίζω με το Πάντ’ανοιχτά, πάντ’ άγρυπνα, τα μάτια της ψυχής μου, φτάνει στα πέρατα της οικουμένης, και στέλνει μηνύματα στην καρδιά μου, για να συγχρονιστεί με της καρδιές των ταπεινών, και καταφρονημένων όλου του κόσμου. Προσγειώνομαι. Πάντα δούλευα από μικρός, ζαχαροπλάστης, λαντζέρης, παγωτατζής, πωλητής στο σινεμά Έσπερος. Επίσημη πρώτη το 60 στο νυχτερινό κέντρο Ροδίνη  πωλητής τσιγάρων από τις 5.00 μ.μ. έως τις πρωινές ώρες.    Πήγαινε έλα με το ποδήλατο. 1961 η οικογένεια γίνεται 6μελής. Ιβίσκος 1962 σερβιτόρος ο πατέρας βοηθός εγώ.   Πολλά τα λεφτά, μόνο από δικά μου φιλοδωρήματα περνάμε όλο το χρόνο!
Παράλληλα συνεχίζεται η μόρφωση 63-64 Γερμανικά 65-67 Γαλλικά. Παίρνω πτυχίο εστιατορικής τέχνης από ταχύρρυθμη σχολή όπου διδάσκουν καθηγητές της ΑΣΤΕΡ.
Μελετώ την τέχνη του Μπάρμαν μαθαίνω τα 200 καλύτερα κοκτέιλ και δουλεύω Β Μπάρμαν-Σαλονιέρης, ανεβαίνω γρήγορα τα σκαλιά της ιεραρχίας, γίνομαι περιζήτητος, πάραυτα δεν επαναπροσλαμβάνομαι τρεις φορές για λόγους που θα εξηγήσω παρακάτω. Τους χειμώνες δεν σταυρώνουμε τα χέρια, σ ‘ένα εργαστήρι φτιάχνουμε φύλλο κανταΐφι και πουλάμε χοντρική λιανική.

Πότε συλληφθήκατε για πρώτη φορά και γιατί;
Πάμε πίσω στο 58 αξέχαστη χρονιά.  Έξω από το» ΕΛΛΗ » όπου διασκεδάζουν Αμερικάνοι ναύτες, κάτι παιδιά πειράζουν τα ποδήλατά τους. Κάποιος καλεί την τροχαία. Φεύγουν όλοι, εκτός από μένα που είμαι αμέτοχος. Με ρωτάνε πως λέγομαι. τίνος  Παστρικού, του συνδικαλιστή: Ναι!, Α! Το πουλάκι μου! Έλα δω, και αρχίζουν να με σέρνουν από το αυτί, να σπαράζω από τον πόνο και τον τρόμο.  Νόμιζα ότι έκανα κάτι κακό, και μεπάνε φυλακή.
Με παραδίδουν στον Δρεμπέλα στην ασφάλεια. Η χαρά του δεν περιγράφεται! Δεν χάνει καιρό, παίρνει τηλ. τον πατέρα μου. Παστρικέ έλα να καμαρώσεις το βλαστάρι σου που βγήκε από τώρα στο κλαρί!
Σαν βολίδα εισβάλει ο πατέρας μου αρπάζει τον δερβέναγα από τα πέτα τον τραντάζει αποκαλώντας τον φαρμακερή οχιά!  Άνανδρε δειλέ δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα μαζί μου και τα βάζεις με το παιδί μου, πάω τώρα στον εισαγγελέα να σε μηνύσω για κακοποίηση ανηλίκου. Τα σημάδια της κακοποίησης εμφανή. Με πήρε αγκαλιά και μου μίλησε για πρώτη φορά σαν άντρας προς άντρα! Ο δρόμος της τιμής και του αγώνα έχει κόστος!
Ωρίμασαν οι συνθήκες  για ίδρυση αριστερής νεολαίας στη Ρόδο. Πρώτος πυρήνας παιδιά αριστερών, αυγατίζουμε, αναδεικνύομαι ηγέτης με οργανωτικές και ιδεολογικές αρετές, παμψηφεί γραμματέας, και σύνεδρος στο 1ο ιδρυτικό συνέδριο των «Λαμπράκηδων» που  θα γίνει τον επόμενο χρόνο 1965, Μάρτη στην Αθήνα.
Εμφανίζομαι! Σοκ και δέος! Προσωπικότητες που διάβαζα μόνο στα έντυπα τώρα μπροστά μου με σάρκα και οστά! Εμβληματική φυσιογνωμία ο Μίκης. Αντιπροσωπείες  απ’ όλο το κόσμο, συμπολεμιστές του Fidel, και του Che Guevara, presente! Ο ανθός της παγκόσμιας νεολαίας. Αντιλαμβάνομαι ότι είμαι ο μικρότερος σύνεδρος μόλις 17, φυσικά και δεν πέρασα απαρατήρητος. Βαρύ το φορτίο για τους ώμους μου.
Για τις 23 Μάη 65 διοργανώνεται στην  Αθήνα μαραθώνια πορεία  Ειρήνης. Το Σάββατο 22 αναλαμβάνει η οργάνωση να μοιράσει προκηρύξεις. Αρχίζουμε περιμετρικά της Ρόδου, και συγκλίνουμε προς στο κέντρο. Η ασφάλεια συλλαμβάνει, εμένα και τον σ. Μιχάλη.
Μας κλείνουν στο κρατητήριο, την Κυριακή πάμε στην σήμανση.   Την Δευτέρα στο αυτόφωρο. Λίαν επιεικώς 40  μέρες φυλάκιση με τριετή αναστολή. Την Τρίτη είμαστε πρωτοσέλιδο σε όλες τις τοπικές εφημερίδες,  Φυσικά η επιχείρηση που δούλευα δεν με ξαναπήρε στη δουλειά, είναι το δεύτερο κρούσμα, μετά το 64 που κάναμε απεργία στο Ιβίσκος.

Ο Στρατός; Δυσάρεστη και τραυματική εμπειρία;
Παραθέτω απόσπασμα από την προσωπική μου ιστοσελίδα. Πέρασαν 50 χρόνια από τότε που παρουσιάστηκα στο Συγκρότημα Μηχανικού στο Ναύπλιο, ΚΕΜΧ σήμερα, με την ειδικότητα του οπλοπολυβολητή- σκαπανέα . Η χούντα με περίμενε με ανοιχτές αγκάλες και με περιποιήθηκε δεόντως. Έζησα κυριολεχτικά σκηνές Μακρονήσου. Τελικά ο σωματικός πόνος αντέχεται, αυτό που δεν υποφέρεται είναι η δημόσια διαπόμπευση, ο εξευτελισμός, και η καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Τα σημάδια τους τα κουβαλώ για πάντα. Αν και πέρασε μισός αιώνας τα ονόματα των βασανιστών μου τα θυμάμαι ακόμα.
Ο λοχαγός μου, εκτός από χουντικός ήταν και ανισόρροπος σαδιστής. Αντί για άρβυλα φόραγε καουμπόικες μπότες. Με μισούσε θανάσιμα, αλλά και θαύμαζε για τις γνώσεις  και τη γλωσσομάθεια μου.   Όταν με καλούσε στο γραφείο του δεν ήξερα αν θα με πλακώσει στο ξύλο, ή με ήθελε για να εξασκήσει τα Αγγλικά του!
Εισβολή στη Τσεχοσλοβακία, ξύλο εγώ, απόπειρα δολοφονίας του Αλέκου Παναγούλη στον Παπαδόπουλο, βούρδουλα σε μένα γιατί ο Αλέκος ήταν φαντάρος, και είμασταν λέει συνένοχοι! Από νύχια του με έσωσαν ο διμοιρίτης μου, και ένας λοχαγός γιατρός από την Τήλο.

Η Χούντα πού σας βρήκε; Από τους πρώτους που σας πέρασαν χειροπέδες ήσασταν. Μαζί με τον πατέρα σας κι άλλους αγωνιστές της εποχής.
Η σύλληψή μου έγινε την πρώτη μέρα με κράτησαν 8 ώρες στο κρατητήριο, με επιβίβασαν σε περιπολικό, με πήγαν στο σπίτι μας, έκαναν έρευνα και κατάσχεσαν πολύτιμο υλικό. Αρχεία συνεδρίου, μητρώο μελών, φωτογραφίες, δίσκους, κουπόνια κ.τ.λ.
Μεγάλη Πέμπτη συλλαμβάνουν το πατέρα, το θείο μου, και τους υπόλοιπους, σύνολο 19. Πρωτομαγιά, δεύτερη μέρα του Πάσχα τους επιβιβάζουν στο αντιτορπιλικό Λέων, με τελικό προορισμό τη Γυάρο. Μόλις 19 χρονών έγινα προστάτης εξαμελούς οικογένειας, με το μικρότερο να είναι 6 χρονών, να δουλεύω σε δυο δουλειές, για να τα βγάλω πέρα, και να φοβάμαι την απόλυση. Τον επόμενο χρόνο έπρεπε παρουσιαστώ στο Στρατό! Απελπισία! Τελικά δεν έγινε η επαναπρόσληψη μου, τρίτη φορά και φαρμακερή.
Τα χρόνια περνούν αργά και βασανιστικά. Ο Παπαδόπουλος κάνει ένα άνοιγμα το 73, δήθεν εκδημοκρατισμού. Ανέλπιστα μου δίνουν διαβατήριο! Αποφασίζουμε μια μεγάλη παρέα να πάμε οδικώς στη Γαλλία. Κυριακή 12-11 φτάνω στην Αθήνα. Με φιλοξενεί ένας φοιτητής από τη Λάρισα. Μου λέει  τα ευχάριστα νέα, κάτι συγκλονιστικό συμβαίνει στο Πολυτεχνείο! Πάμε, αμέσως! Η σχολή τελεί υπό κατάληψη. Ένα αντιδικτατορικό πανηγύρι έχει αρχίσει, κόσμος πολύς! Η απουσία της αστυνομίας εμφανής. Πέμπτη ξεκινάμε για το ταξίδι, η  σφαγή έγινε την Παρασκευή, το μάθαμε στη Γαλλία την Κυριακή. Πρώτη είδηση, το Παρίσι συγκλονίζεται από τις διαδηλώσεις.

Το ΚΚΕ; Τι ήταν για την οικογένεια Παστρικού; Σας είδαμε να κρατάτε ως κειμήλιο στα χέρια σας, την κομματική ταυτότητα υπογεγραμμένη από τον Χαρίλαο Φλωράκη…..
Μου δίνεται την ευκαιρία να τιμήσω δημόσια, μια μεγάλη επέτειο, τα 100 χρόνια από την ίδρυση του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας,  και μετά την προσχώρηση του στην Γ’  Διεθνή, με τον οριστικό τίτλο ΚΚΕ. Από τις δεκαετίες του 50 έως την δεκαετία του 90 πάντα το επίθετο Παστρικός ήταν συνώνυμο του ΚΚΕ, τι και αν το κόμμα ήταν παράνομο, εμείς αγωνιζόμασταν με βάση την ιδεολογία του. Δεν κρύψαμε ποτέ την ταυτότητά μας.
Ήμουν απόλυτα ταυτισμένος ιδεολογικά για 17 χρόνια ως οπαδός, και 17 χρόνια μέλος, σύνολο 34. Τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου! Δεν ήταν απλά ένα κόμμα, ήταν τρόπος σκέψης, στάση ζωής, τρόπος ζωής, ήταν εφαλτήριο για την αυτομόρφωσή μου, ένα μεγάλο σχολείο της ζωής, ακόμα και την οικογένεια στήσαμε με βάση αυτές τις αρχές.
Κανένα άλλο κόμμα στη σύγχρονη ιστορία δεν πρόσφερε τόσες θυσίες, εκατόμβες θυμάτων, για την λευτεριά αυτού του τόπου, η απονομή του κομματικού βιβλιαρίου, αποτελεί την υπέρτατη τιμή μέχρι αυτή τη στιγμή στη ζωή μου.

Η μεταπολίτευση; Πώς υποδέχθηκαν εδώ στη Ρόδο τη  νομιμοποίηση του ΚΚΕ το 1974 οι αριστεροί; 
Η μεταπολίτευση με βρήκε στην Κω ντυμένο στο χακί  με επιμονή δική μου πήγα εθελοντικά. Ακούγαμε πολύ ραδιόφωνο, Deutsche Welle , BBC. Καμιά εμπιστοσύνη στα Ελληνικά μέσα. Μετά τον Β’ Αττίλα χαλαρώνουμε. Νομιμοποιείται το ΚΚΕ! Επανακυκλοφορεί ο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ». Νέες συνθήκες νέα καθήκοντα! Αγοράζω τους πλεονάζοντες Ριζοσπάστες και τους μοιράζω στις  σκηνές των επίστρατων.
Μετά από τρεις μήνες απολύομαι. Εμφανίζομαι την πρώτη μέρα στα γραφεία του ΚΚΕ. Υπάρχει η θολούρα της διάσπασης του 68, και δεν ξέρουμε ποιος είναι με ποιόν. Ταμπέλα δεν έχει απ’ έξω.
Συναντώ τον αείμνηστο Πάνο Μιχαηλίδη. Ανταλλάσσουμε απόψεις, συμφωνούμε, εντάσσομαι άμεσα στη ΚΝΕ. Τέλη Οκτώβρη εκδήλωση συμπαράστασης για την Κύπρο στο «Παλλάς», ζητούν οι διοργανωτές από τα παρευρισκόμενα κόμματα να χαιρετήσουν, ο Πάνος  πετά τη μπάλα σε μένα με την αιτιολογία ότι είμαι φρέσκο πρόσωπο νεολαίου.
Τα πόδια μου έτοιμα να λυγίσουν, το μέταλλο της φωνής σπασμένο, αισθάνομαι σαν τον Άτλαντα που κρατά στις πλάτες του τον ουράνιο θόλο! Το κείμενο λειψό, αναλαμβάνω να συμπληρώσω με δικά μου λόγια! Δεν θυμάμαι τι είπα, ένα ήταν σίγουρο, ξεσήκωσα θύελλα ενθουσιασμού! Αυτή ήταν η πρώτη δημόσια εμφάνιση του ΚΚΕ στην ιστορία της Ρόδου.

Τα κομματικά μέλη λιγοστά, δίνουμε βάρος στη νεολαία. Σε λίγα χρόνια έχουμε τα πρώτα θετικά αποτελέσματα. Ο σπόρος που σπείραμε φύτρωσε, και τα πρώτα φυντάνια μεταφυτεύονται στο Κόμμα με πλειάδα στελεχών. Σταδιακά καλύπτουμε όλους τους τομείς της κοινωνίας, πρώτιστα στον συνδικαλισμό, τοπική αυτοδιοίκηση, πολιτισμό κτλ. Εκείνη η εποχή σηματοδοτείται από την άνοδο του λαϊκού κινήματος με αξιοσημείωτες νίκες σε παγκόσμιο επίπεδο, οι λαϊκές δυνάμεις κερδίζουν συνεχώς έδαφος.
Σταθμός στην ιστορία της Ρόδου τα γεγονότα το Μάη του 76 που έμειναν στη συλλογική μνήμη ως «Αντιαμερικάνικα». Ανεπανάληπτη εμπειρία το ταξίδι μου στη Σοβιετική Ένωση για ένα δεκαήμερο. Πρωτομαγιά, Κρεμλίνο, Κόκκινη πλατεία, μαυσωλείο Λένιν, πρωτομαγιάτικη παρέλαση!
Λένινγκραντ παραμονή στο Αστόρια, εκεί που ήθελε να πιει καφέ ο Χίτλερ. Χάρη στις θυσίες του Σοβιετικού Λαού δεν τα κατάφερε. Το τίμημα 23 εκατομμύρια νεκροί, χάρη σε αυτούς δεν μιλάμε σήμερα Γερμανικά.  Είμαι ώριμος για οικογένεια, αποφασίζουμε με τη άξια συντρόφισσα Μαρία το 1982 να ενώσουμε τις ζωές και τους αγώνες μας. Μου χαρίζει δυο αξιολάτρευτα παιδιά, την Αιμιλία, και τον Γιάννη, ότι πιο πολύτιμο στη ζωή μας!

Μανώλης Βρατσάλης, Βαγγέλης Παυλίδης και Θοδωρής Παστρικός. Στον αγώνα της δημοκρατίας αμέσως μετά την πτώση της χούντας.

Συγκροτείται το 1989 ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου, με πρόεδρο το σ. Χ. Φλωράκη. Ένα όνειρο του κάθε αριστερού από το 1974. Επική η προεκλογική συγκέντρωση με ομιλητή τον Χαρίλαο, ενώθηκε η Β. Σοφίας, το Σύνταγμα, η Ομόνοια, η Σταδίου, η Πανεπιστημίου! Ήρθε η ώρα της Αριστεράς! Παράλληλα μια φράξια συγκροτείται στο εσωτερικό του ΚΚΕ που κατατρώει τα σωθικά του κόμματος. Ατυχώς ο ουρανός σκοτείνιασε, μαύρα σύννεφα σκέπασαν τον ουρανό της ανατολικής Ευρώπης ξέσπασε καταιγίδα. Άρχισε το ντόμινο της κατάρρευσης που κράτησε τρία βασανιστικά χρόνια. Θεωρούμε τη ΕΣΣΔ τελευταίο οχυρό είναι η χώρα πρότυπο και το κόμμα της οδηγό. Αν πέσει και αυτή τετέλεσται.
Αυτό που δεν κατάφεραν οι σιδερόφραχτες μεραρχίες του Χίτλερ το κατάφερε η νομενκλατούρα σε λίγες ώρες! Ο Μπορίς Γιέλτσιν μέλος του Politburo κηρύσσει το κόμμα του παράνομο στη Ρωσική επικράτεια, για να εξουδετερώσει τον Γκορμπατσώφ, διαλύοντας τη  ΕΣΣΔ! Τραγική φιγούρα ο κοσμοναύτης που ταξιδεύει στο διάστημα, και το κράτος που τον έστειλε δεν υπάρχει πια! Δεν υπάρχει νομικά η οντότητα να τον κατεβάσει, και μένει αμανάτι περιμένοντας μάταια. Το οστικό κύμα χτύπησε και την πόρτα μας. Ένα μαχαίρι έκοψε στα δυο το κόμμα. Από την κεντρική επιτροπή, έως την τελευταία οργάνωση.
Την διάσπαση του 56 την μελέτησα, του 68 την αφουγκράστηκα, και με πλήγωσε βαθιά, ακόμα μία δεν θα την αντέξω. Είμαι μετέωρος, το συναίσθημα λέει από δω, η λογική λέει από εκεί, ακολουθώ τη σολομώντειο λύση. Αποχωρώ από το κόμμα 9 μήνες πριν τη διάσπαση, θέλω να αποφύγω τους κανιβαλισμούς,  να κατακάτσει ο  κουρνιαχτός, και με νηφαλιότητα να αποφασίσω.

Τελικά στο 13ο συνέδριο επικρατεί  οριακά η φράξια, και αρχίζει η εκκαθάριση, λίγοι και οι καλοί έλεγαν! Δια της άτοπου επαγωγής καταλήγω στον Συνασπισμό, δίχως να είμαι απόλυτα ταυτισμένος ιδεολογικά, τον θεωρώ πρόπλασμα για ένα σύγχρονο ριζοσπαστικό  κόμμα μπολιασμένο με νέες ιδέες και ρεύματα της εποχής! Το 93 τα καταφέραμε, γίναμε εξωκοινοβουλευτική Αριστερά! Πεισμώνουμε, κρατάμε αναμμένο το καντήλι της ελπίδας. Κάτι άλλαξε, συγκροτήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ξεσπάει η κρίση το 2010 ο ΣΥΡΙΖΑ ομφαλοσκοπεί, αποχωρώ οργισμένος βλέποντας την συμφορά να έρχεται, και δηλώνω ότι θα με συναντάτε πλέον στις πλατείες και στους δρόμους στους μελλοντικούς αγώνες.
Επανακάμπτω πριν το 2012 όταν τότε εξέλειπαν οι αιτίες, και η πολιτική του κόμματος, απέδωσε στο ΣΥΡΙΖΑ, με νέο Πρόεδρο τον Αλέξη Τσίπρα, στις βουλευτικές εκλογές της 6ης Μαΐου 2012, ποσοστό 16,78% από 4,6% που είχε αποσπάσει στις εκλογές του 2009, επιτυγχάνοντας ένα ιστορικό ρεκόρ στα μεταπολιτευτικά εκλογικά χρονικά της Ελλάδας, για κόμμα της Αριστερά.

Αν ξαναδίνονταν η ευκαιρία στον Θοδωρή Παστρικό, να… μηδενίσει το κοντέρ, και να ξεκινήσει ξανά τη ζωή του. Εκεί, από την οδό Αριστοτέλους στην Παλιά Πόλη όπου έζησε και ξεκίνησε, τα ίδια θα έκανε;  Τις ίδιες γραμμές και την ίδια ρότα θα ακολουθούσε σε αυτό το ταξίδι της ζωής;
Ανεπιφύλακτα Ναι! Σε ό,τι αφορά τον ιδεολογικό προσανατολισμό και την πολιτική στάση μου, επειδή όμως είμαι άνθρωπος με σάρκα και οστά, κουβαλώ εκτός από προτερήματα και μειονεκτήματα. Παθιάζομαι εύκολα, δεν αφήνω τίποτα να πέσει κάτω, κυριαρχούμαι από πείσμα, ανυπομονησία,  είμαι παράτολμος, καταπιάνομαι  ταυτόχρονα με πολλά πράγματα, αλλά έχω ολύμπια ψυχραιμία, και καρτερία.
Επόμενο είναι να κάνω και πολλά λάθη, και ενέργειες που έβλαψαν αγαπημένα πρόσωπα. Πλήγωσα και πίκρανα τη Γυναίκα μου και τα παιδιά μου, συνεργάτες μου, τα αδέλφια μου, έβλαψα τη κοινωνία. Όχι ηθελημένα από πρόθεση, ακούσια χωρίς υστεροβουλία. Στο μέτρο του δυνατού επανόρθωσα έως που έφτανε το χέρι μου, ζήτησα πολλές συγνώμες.  Λεβεντιά είναι να παραδέχεσαι τα λάθη σου, και όχι να τα κρεμάς στα μανταλάκια της κακούργας κοινωνίας.

Σε ένα νέο τι θα λέγατε σήμερα; Είτε πιστεύει στην αριστερά είτε όχι; 
Δεν θα μιλήσω σαν προφέσορας ή θύμα, αλλά σαν θύτης παραθέτοντας απόσπασμα από κείμενο μου που δημοσιεύσατε στη φιλόξενη εφημερίδα σας πριν 9 χρόνια. Δεν είμαι προφήτης, απλά προσομοίωσα ένα μικροοικονομικό μοντέλο μιας σπάταλης οικογένειας, στο μακροοικονομικό του πελατειακού διεφθαρμένου Ελληνικού κράτους, με τη μέθοδο της διαλεκτικής.
«Λυπάμαι και ντρέπομαι τα παιδιά μου και όλα τα ελληνόπουλα, την επομένη γενιά των 700  ευρώ, (τώρα είναι 400) για το τι πατρίδα και κράτος τους παραδίδουμε. Προσπαθώ να διακρίνω πέρα από τον ορίζοντα για το τι μας επιφυλάσσει το μέλλον και το μόνο που βλέπω είναι μαύρα σύννεφα παντού. Βλέπω ανεργία, ακρίβεια, μείωση μισθών και συντάξεων, περικοπή κοινωνικών παροχών, ένα μέλλον ζοφερό. Βλέπω τρόμο ανησυχία και ανασφάλεια.»

Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι άπειρα χειρότερη, η χώρα μας, ο κόσμος τελούν υπό μια ιδιότυπη οικονομική κατοχή. Ο καπιταλισμός,  ιμπεριαλισμός, αν δεν έχει που να επεκταθεί τρώει τα σωθικά του,  μεταλλάχθηκε σε νεοφιλελευθερισμό, αυτή τη λερναία Ύδρα που άπλωσε τα πλοκάμια της παντού, κατεδαφίζοντας δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα.   Επικρατεί ένας ανεπτυγμένος άρτια τεχνολογικά παρηκμασμένος σε όλα τα επίπεδα, μεσαίωνας.
Παρομοιάζω το σκηνικό σαν μια πυραμίδα, από επάλληλες σκακιέρες, όπου στην κορυφή οι γεωπολιτικοί στρατηγικοί παίχτες κινούν τα πιόνια, επηρεάζοντας εκ συμπάθειας τα κατώτερα πιόνια. Η χώρα μας είναι στο πάτο, ένα τετράγωνο μόνο του χωρίς φίλους.

Οι ΗΠΑ υπερηφανεύονται ότι ηγούνται του ελεύθερου κόσμου, μιλάνε αυτοί που η γη τους κλάπηκε από τους αυτόχθονες ιθαγενείς, που ζούσαν αρμονικά για χιλιάδες χρόνια με το περιβάλλον, εξόντωσαν άσκοπα τα βουβάλια τους, και διέπραξαν τη μεγαλύτερη γενοκτονία  στην ιστορία της Ανθρωπότητας. Συσσώρευσαν τον πλούτο τους  από το δουλεμπόριο που ευλόγησε η εκκλησία, 20 εκατομμύριων  Αφρικανών σκλάβων.
Από κοντά και η Μεγάλη Βρετανία, που δοξάστηκε για αιώνες, λέει με την αυτοκρατορία της, που έκλεψαν, δραγούμισαν, λεηλάτησαν, απομύζησαν το φυσικό πλούτο των αποικιών τους.
Ω! Τι σύμπτωση και των δύο οι εθνικοί ύμνοι αρχίζουν » Ο Θεός ευλογεί την Αμερική!»  και » Ο Θεός ζώσει τη Βασίλισσα!» Οι Θεομπαίχτες!
Ξεντερίζουν τη Γη άπληστα αφαιρώντας  και τον τελευταίο κόκκο χρυσού, το τελευταίο διαμάντι, στοιβάζοντάς τα σε θησαυροφυλάκια!  Μόνο στον καπιταλισμό έχουν αξία στην πραγματική ζωή μόνο ο ζωογόνος ήλιος, το νερό, το οξυγόνο, τα δημητριακά και ο πολιτισμός έχουν αξία.
Μας κουνούν το δάκτυλο και μας λένε ο σοσιαλισμός απέτυχε! Λες και πέτυχε ο καπιταλισμός, που ευημερούν οι αριθμοί και δυστυχούν οι Άνθρωποι! Το 3% κατέχει το 90% του παγκόσμιου πλούτου! Μόνο με την περιουσία του Jeff Bezos της Amazon οι Έλληνες μπορούν να ζήσουν για 340 ημέρες.

Το liberté égalité fraternité της Γαλλικής επανάστασης χρειάστηκε 200 χρόνια για να αποδώσει! Ναι χάσαμε μία μεγάλης στρατηγικής σημασίας μάχη, όχι όμως τον πόλεμο που συνεχίζεται. Η εργατική τάξη δεν φοράει πια γαλάζιο κασκέτο,  έχει πτυχία ΑΕΙ και ΤΕΙ μιλάει ξένες γλώσσες, και χειρίζεται μηχ/τα υψηλής τεχνολογίας. Οι επόμενες μάχες θα δοθούν και στο διαδίκτυο. Ζούμε στον αιώνα της επανάστασης της πληροφόρησης,.
Ναι, θα έλεγα στους νέους σήμερα. Να κάνουν σημαία τους το ανέφικτο! «Πιάστε τα όνειρά σας. Η ουτοπία είναι εφικτή». Να γνωρίσουν τις ιδέες της σύγχρονης Αριστεράς και τους κλασσικούς του Μαρξισμού, τον ιστορικό υλισμό, την κουλτούρα της, την ιστορία της ανθρωπότητας στο διάβα των χιλιετιών, την  θεωρία της εξέλιξης της ζωής, πηγές πληροφορήσεις,  το WI-Fi να είναι καλά! Το πείραμα της Μαριναλέντα είναι εφικτό για όλο τον κόσμο! Να κρατήσουν όμως αποστάσεις από τα κόμματα της Αριστεράς, είναι και πολλά, και παρηκμασμένα. Για ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν αξίζει να αφιερώσω ούτε μια γραμμή. Αποκλειστικοί υπεύθυνοι της κατάντιας μας.

Στήριξα ΣΥΡΙΖΑ, αυτό είναι γνωστό, όταν παρέλαβα το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης κράτησα ένα αντίτυπο γιατί Verbes volant scripta manent!  Η ηγεσία μας μοίρασε αφειδώς υποσχέσεις που δεν ήταν απαραίτητες, τόσος βερμπαλισμός δεν χρειαζόταν. Οι κυβερνητικές αποφάσεις από 2010 έως το 2015 είναι νόμοι του κράτους, και υποχρεωτικές για τις επόμενες κυβερνήσεις, ή αυτές, ή άτακτη χρεοκοπία.
Για  τους Ηλία, Δημήτρη, Νεκτάριο, λέω ότι είναι σάρκα από τη σάρκα μας, αγνοί αγωνιστές της Αριστεράς που στρατεύτηκαν σε ανύποπτο χρόνο για τα ιδανικά του Σοσιαλισμού. Ουδέποτε πίστεψαν ότι θα γίνουν βουλευτές, υφυπουργοί. Στην πολιτική ποτέ μην λες ποτέ! Για το παρελθόν τους εγγυούμαι εγώ, για το παρόν και το μέλλον τους είναι υπεύθυνοι οι ίδιοι, θα λογοδοτήσουν στον Ελληνικό λαό, και στην ιστορία.
Αν κάποιος τώρα μου βάλει ένα πιστόλι στο κεφάλι και μου πει Κυριάκο ή Αλέξη; Θα απαντήσω Αλέξη! Το μενού όμως είναι το ίδιο, μόνο η γαρνιτούρα αλλάζει προς το κοινωνικότερο. Αν αφαιρέσουν το πιστόλι και πάψει ο εκβιασμός, θα πω δεν με ενδιαφέρει ποιος  θα είναι διαχειριστής στην πολυκατοικία της κρίσης, με αφορά η πανανθρώπινη λευτεριά!  Είμαι φύση και θέση αισιόδοξος, αν καμιά φορά είμαι στις μαύρες μου, ακούω το πνευματικό εμβατήριο του Σικελιανού, και διαβάζω τον Ηλιάτορα του Ελύτη

Γι ‘αυτό λέω: Θα ξανάρθουμε. Χωρίς σημαίες και τύμπανα. Η σιωπή μας θα γίνει καρκίνος για το σύστημά σας. Αυτοί που υπήρχαμε χθες, υπάρχουμε και σήμερα. Λένε το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν το χάραμα, εκεί είμαστε! Απλά χάσαμε την επαφή. Και κυκλοφορούμε μόνοι στους δικούς μας δρόμους. Ξυπνάμε μέσα από έναν εφιάλτη που εμείς δημιουργήσαμε. Θα ξανάρθουμε με μια μορφή που κανένας δεν φαντάζεται. Και αυτή τη φορά θα χτυπήσουμε αποφασιστικά.
Τη χάση του φεγγαριού ακολουθεί αναπόφευκτα η πανσέληνος. Το γολγοθά και τη σταύρωση έπεται η Ανάσταση. Το μεσαίωνα, η Αναγέννηση. Τώρα είμαστε στη φάση της πλημμυρίδας, έρχεται η άμπωτη!
Όχι εμείς βέβαια, που είμαστε ήσυχοι και ειρηνικοί άνθρωποι. Αλλά η ίδια η ζωή που κουβαλάμε, εμείς, τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Και τη ζωή μας δεν μπορούμε να την προδώσουμε.

Ο Θ. Παστρικός σήμερα, με τη γυναίκα του Μαρία