«Θα με βρεις στο παρκάκι, δίπλα στο Ταχυδρομείο, τιμή μου…», μου είπε όταν του τηλεφώνησα για να πάω να τον βρω μετά από πολλές προσπάθειες που έκανα μέρες για να τον εντοπίσω.
Αν και ενάμιση χρόνο τώρα κοιμάται εκεί, στο πράσινο παγκάκι που σκεπάζει με χαρτόνι, χάθηκε, κι αυτό τις περισσότερες φορές δεν είναι για καλό. Αυτή τη φορά ήταν στο νοσοκομείο!
Ο Κυριάκος ο άστεγος, δεν έχει κάποια αλλόκοτη ιστορία που να τον έφερε να ζει στο δρόμο. Δεν θέλει άλλωστε και πάρα πολύ. Κι οι άστεγοι δεν είναι ζητιάνοι, ακόμα κι αν τους δίνεις λεφτά για τα τσιγάρα και το κρασί τους.
Ρώτησα κι έμαθα ότι είναι πραγματικά δύσκολο να του δώσουν δωμάτιο να μείνει, κι έτσι μένει στο δρόμο, κι όταν κάνει ζέστη ζεσταίνεται, κι όταν κάνει κρύο κρυώνει. Αλλά ο ίδιος δεν το βάζει κάτω πιστεύει πως αφού ο Δήμος δε μπορεί, κάποιος άνθρωπος άλλος θα βρεθεί.
Μέχρι να πάω είχε ξαπλώσει και είχε κλείσει τα μάτια, με προσκεφάλι το μπουκάλι με το κρασί, αραιωμένο με πορτοκαλάδα. «Λογοκοιμάμαι, μου είπε, πώς να κοιμηθείς εδώ»!
Σας έψαχνα μέρες, λείπατε;
Κάτσε κι εσύ στο δωμάτιό μου. (μου δείχνει τα χαρτόνια στο παγκάκι). Στο νοσοκομείο ήμουνα, έκανα μια επέμβαση, κήλη σοβαρή, δεν μπορούσα να κουνηθώ. Με βοήθησε ο Κουτσόπουλος και ο Σταθόπουλος. Πόσο να με κρατήσουνε μέσα, με κράτησαν όσο μπορούσανε για να κοιμάμαι σε κρεβάτι να ΄μαι στα ζεστά, να μην είμαι στη βροχή, χειρουργημένος. Πρώτη φορά που μιλάω σε δημοσιογράφο, μόνο στην τηλεόραση τα βλέπω αυτά.
Και μετά το νοσοκομείο, μόλις χειρουργηθήκατε, πάλι στο παγκάκι;
Ναι, ό,τι βλέπεις είναι τα υπάρχοντά μου. Το χαρτόνι μου, το μπουκάλι μου για προσκέφαλο, κι ο υπνόσακος του στρατού. Ήρθε μια μέρα το αυτοκίνητο με τη σημαία, μου ΄φερε τον υπνόσακο ο στρατηγός. Φοράω μία, δύο, τρεις φανέλες, ένα μπουφάν… Ρεζίλι θα γίνουμε αν τα γράψεις. Κι έτσι περνάει η μέρα και η νύχτα μου, με τα περιστέρια και τις γάτες. Μεγάλωσα και δυό γατούλες, τους δίνω ό,τι τρώω εγώ από την Πρόνοια του Δήμου. Μου έδωσαν και κλειδί να ανοίγω αυτό το σιδερένιο κουτί πίσω από το παγκάκι που έχω τα χαρτιά μου. Να, σήμερα το πρωί μου έδωσαν και καινούργια ταυτότητα, οι αξιότιμοι κύριοι της Αστυνομίας. Πέντε κλιμάκια του Δήμου (Διεύθυνση Κοινωνικής Πολιτικής Και Υγείας) ήρθανε εδώ, όλες οι κοπέλες με βοηθούν, μου βγάζουν τα χαρτιά, τρέχουν πολύ για μένα. Τα ΄χω όλα εδώ τα χαρτιά, δεν είμαι αλήτης.
Τι δείχνουν τα χαρτιά σας;
Τα ένσημά μου, 20 χρόνια δούλεψα σε μαγαζιά της Ρόδου, σαν κράχτης, ξέρω ξένες γλώσσες, γύρισα την Ευρώπη όλη, τελείωσα τεχνική σχολή και είμαι άστεγος μένω σε παγκάκι.
Από πού είστε;
Από τον Πειραιά, από τη Σαλαμίνα. Τελείωσα την ανωτάτη πεζοδρομιακή, κι έχουμε νόμους εμείς, είναι πιο αυστηροί απ΄ τους δικούς σας, εμείς σεβόμαστε. Μέσα στο νοσοκομείο έχασα 400 ευρώ που μου έδωσε ο δήμαρχος, ο Χατζηδιάκος. Το ότι έχασα τα χρήματα το δήλωσα στην Αστυνομία. Να, κοιτάξτε το χώρο μου, δεν κάνω απορρίμματα, δε λερώνω, έρχονται τα παιδιά να καθαρίσουν μου φέρνουν και καφέ.
Τι ζητάτε, γιατί μένετε στο δρόμο;
Ένα δωμάτιο 2χ3 για να μείνω, κι ένα επίδομα 150 ευρώ το μήνα, για να ζω.
Τόσα χρειάζεστε το μήνα;
Αφού τρώω από το συσσίτιο του Δήμου, φτάνουν αυτά. Όμως για να πάρω επίδομα, μου είπανε να μπω στη Ψυχιατρική. Να μπω, αλλά μετά πώς βγαίνουν; Εγώ είμαι ελεύθερο πουλί, ό,τι ώρα θέλω κοιμάμαι, ό,τι ώρα θέλω ξυπνώ. Θα βγω, ή θα με χαζέψουν στα καλά καθούμενα; Έχω την καρδιά μου, αλλά καταχρήσεις δεν έχω κάνει. Ένα 150άρι, κι ένα αντίσκηνο, αρκεί να μη βρέχει, να μη με παίρνει η βροχή και ο αέρας.
Τι πίνετε, τι έχει μέσα το μπουκάλι το πλαστικό;
Πορτοκαλάδα, με λίγο κρασί. Το πίνω για να μπορέσω να κοιμηθώ, δεν είναι εύκολο να κοιμηθείς εδώ. Λαγοκοιμάμαι. Βάζω και το μπουκάλι για προσκεφάλι, κι έχω και το σκούφο… αλλά φοβάμαι κιόλας τη νύχτα, ποιος θα με υπολογίσει εμένα, έναν άστεγο.
Όνειρα βλέπετε;
Βλέπω κυρίως αυτά που μου λείπουν. Καμιά φορά ονειρεύομαι ότι έχω τις τσέπες μου γεμάτες λεφτά. Ξυπνάω και δεν έχω τίποτα.
Κι όταν βρέχει και φυσάει, που είστε;
Με τις βροχές και το κρύο πάω στον ιστό της σημαίας, στη σκάλα της Περιφέρειας, που είναι σκεπαστή. Αλλά έρχεται και με βρίσκει η θάλασσα, πλημμυρίζει. Κι είναι μεγάλη η υγρασία. Μόνος μου μιλάω με την Εκκλησία απέναντι, τι να κάνω να περνάει η ώρα… Το βράδυ από το Ταχυδρομείο αφήνουν τα φώτα ανοιχτά, για μένα, έχει και κάμερες. Φοβάμαι όμως, μιλάω μόνος μου… Τι να σου πω τώρα, να σκύβω το κεφάλι, να κάνω τον κακομοίρη, εγώ είμαι Πειραιώτης, μιλάω γνήσια.
Το περιμένατε ποτέ ότι θα φτάνατε στο σημείο να κοιμάστε στο δρόμο;
Να σας πω ειλικρινέστατα; Ούτε στο χειρότερο εχθρό μου αυτά που μου τύχανε. Στην οικογένειά μου μοναχογιός και μοναχοπαίδι, μ’ άφησαν οι γονείς μου ένα σπίτι και οι υπόλοιποι τσακωθήκανε. Το πούλησα, άλλα λεφτά μου είπανε, άλλα μου δώσανε, καθάρισα εφορίες, χρέη… Παντρεύτηκα πολύ μικρός, λάθος κι αυτό. Τα καλοκαίρια δούλευα στα μαγαζιά της Ρόδου, τους χειμώνες πήγαινα διακοπές στο Λονδίνο. Μ….ς, ήμουνα. Ολυμπιονίκης, με δύο χρυσά και μη σου πω και τρία. Παραλίγο να ξεπεράσω και τον Πύρο Δήμα. Ευχαριστώ όλους όσους με βοηθούν, κι εσένα που ήρθες. Τιμή μου!
Αξίζει να σημειωθεί ότι η ομάδα «Νοιάζομαι κα Πράττω» που δραστηριοποιείται στην περιοχή μας, καθώς επίσης και πολλοί συμπολίτες μας, είχαν συνεισφέρει και προσφέρει στέγη και στήριξη στο ίδιο, πριν να μπει στο νοσοκομείο της Ρόδου για να κάνει την εγχείριση.
